ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 30

ตอนที่30กล่องแปลกประหลาด

หลินซินเยียนมองตามนิ้วที่เขาชี้ไป ชุดตัวนั้นเป็นชุดผ้าปักด้ายทองตัวหนึ่ง ครึ่งบนเป็นขนเสือขาวที่ดูอบอุ่น ตรงขอบปักลายด้วยด้ายสีทอง ครึ่งล่างเป็นกระโปรงขนสัตว์ ครึ่งขนสัตว์ครึ่งผ้าแพร ดูแล้วทั้งสวยทั้งอบอุ่น

“เอาตัวนั้นแล้วกัน！”หลินซินเยียนลูบหัวของอี้เซิงเบาๆ“อี้เซิงของเราตาดีจริงๆ ชุดนั้นข้าสวมแล้วต้องดูดีอย่างมาก”

หลังจากที่ทั้งสองคนเลือกเสื้อผ้าอบอุ่นได้แล้วก็เดินออกจากร้าน หลินซินเยียนคิดไม่ถึงว่าเสื้อผ้าพวกนี้นางต้องจ่ายเงินเกือบครึ่งหนึ่ง เมื่อเดินออกจากร้านเงินที่ติตตัวมาก็เหลือไม่มาก

นางซื้อของเล่นให้อี้เซิง2-3อย่าง เด็กจะไม่มีของเล่นในช่วงวัยเด็กได้อย่างไรกัน？นางไม่รีบกลับโรงเตี๊ยมจึงเดินไปร้านขายของเล่นริมทาง ร้านหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไกล

ร้านริมทางนั้นกำลังเก็บร้านอยู่ พอดีเมื่อเห็นลูกค้ามาก็หยุด“แม่นางอยากซื้ออะไรรึ？ในเมื่อข้าต้องเก็บร้านแล้วข้าจะลดราคาให้เจ้าสักหน่อย”

หลินซินเยียนพยักหน้าดึงมืออี้เซิงมาเลือกของในร้าน เดิมทีตั้งใจมาเลือกของเล่นจู่ๆก็เห็นสิ่งของอย่างหนึ่งตรงมุมตาของนาง เป็นประกายหยิบกล่องเครื่องประดับขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดู

“แม่นาง ท่านชอบสิ่งนี้รึ？หากเจ้าชอบจริงๆ ข้าจะขายให้เจ้า30ตำลึง”พ่อค้าเห็นนางชอบกล่องที่อยู่ในมือ

“เจ้าได้สิ่งนี้มาจากที่ไหนรึ ดูเหมือนว่าน่าสนใจดี”หลินซินเยียนถือกล่องอยู่ในมือแล้วพลั้งปากถามออกไป

“อย่าพูดถึงเลย เมื่อ2-3วันมีชายแก่คนหนึ่งเดินชนร้านของข้า เขาไม่มีเงินชดใช้แน่นอน ข้าก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปเขานำสิ่งของนี้มาขัดดอก กล่องใบนี้ดูไปดูมาก็สวยดีก็เลยปล่อยเขาไป คิดจะขายในราคาดีๆแล้วข้าจะไม่สูญเสียเท่าไหร่ ใครจะรู้ว่ากล่องใบนี้ข้างในมันจะว่างเปล่าไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด แม้แต่เด็กยังไม่ชอบเลยนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังขายไม่ออก แม่นาง ข้าขายให้30สลึงไม่เอาเปรียบเจ้าอย่างแน่นอน”

พ่อค้ากลัวว่านางจะไม่ซื้อจึงพูดโน้มน้าวและหยิบหน้าไม้เล็กอันหนึ่ง“หากเจ้าซื้อกล่องใบนี้ข้าจะให้หน้าไม้เล็กอันหนึ่งด้วย”

หลินซินเยียนลังเลอยู่สักพัก“ได้ ข้าจะซื้อ”นางเลือกของเล่นให้อี้เซิง2-3ชิ้นแล้วก็จ่ายเงิน

พ่อค้าดีใจจนยิ้มหน้าบาน พูดขอบคุณไม่หยุด หลินซินเยียนโบกมือและจูงมืออี้เซิงเตรียมจะเดินไป พอนางหันหลังไปกลับมีแสงแวบหนึ่งผ่านมาตรงหน้า

“พ่อหนุ่ม ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ！เจ้าอยากจะตั้งร้านตรงไหนก็ตั้งเลยรึ ข้าวิ่งตามหาเจ้าไปทั่วเมืองถึงจะมาพบเจ้าที่นี่”

หลินซินเยียนเพิ่งจะก้าวเท้าเดินจากไป แต่พอได้ยินชายแก่ที่เพิ่งมาหยุดหน้าร้านและพูดคุยกับพ่อค้า นางก็รู้สึกสนใจอย่างอดไม่อยู่จึงหันหน้ากลับมามอง

พ่อค้าคนนั้นผลักชายแก่ออก“พวกเราพ่อค้าไม่เดินเร่ขายไปทั่วจะทำการค้าขายได้อย่างไร?คนแก่อย่างเจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก วันนั้นเจ้ามาชนร้านของข้าชดใช้ด้วยของเล่นพังๆชิ้นหนึ่ง แล้วจากไปข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย”