ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 359

ตอนที่359พบโม่จื่อเฟิง

ใช่แล้วเขาคือศิษย์พี่ของนางไงคนที่นางเลือกให้เป็นญาติแท้ๆจะมีเกิดความรู้สึกดีๆแบบนี้ได้อย่างไรหละ

หลินซีนเยียนตกใจจริงๆนางเกรงใจเซียวฝานและอู๋เฮาแต่ทว่านางสามารถแยกแยะออกได้ว่านางรู้สึกกับพวกเขาก็แค่ความรู้สึกแบบญาติพี่น้องหาใช่แบบคนรักไม่

แต่ทว่านางนึกไม่ถึงว่าเซียวฝานก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่ผู้หญิงคนหนึ่งทำทุกอย่างเพื่อเขา เขารับรู้ได้ ซาบซึ้งใจ และเมื่อเขาจริงใจกับนางแล้ว เขาก็จะกลับไปรู้สึกบริสุทธิ์ใจแบบเดิมไม่ได้แล้ว

จะโทษเขาได้หรือ

หลินซีนเยียนไม่สามารถโทษเขาได้บนโลกนี้ไม่มีนักบุญดังนั้นเขามีความรู้สึกแบบนั้นก็มีบาปเพียงแต่ทำไมต้องเป็นนางด้วยนะ

“เวลานั้นเจ้าดูแลข้าทำให้ข้าละอายยิ่งนักทำให้ข้ารู้สึกโชคดียิ่งนักเจ้าก็รู้ว่าข้ากับฮู๋เฮาคือเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้พวกเราก็อาศัยอยู่ในศาลาความลับแห่งสวรรค์ตั้งแต่เล็กจนโตในความทรงจำของพวกเราสิ่งที่งดงามที่สุดคือหยุนเทียนซิงข้ากับอู๋เฮาเคยพูดเล่นๆว่าหากวันใดได้มีภรรยาจะต้องหาผู้หญิงที่งดงามเหมือนหยุนเทียนซิงแต่ว่าเจ้าปรากฏตัวแล้วเจ้างดงามยิ่งกว่าหยุนเทียนซิงแต่ว่าต่อให้งดงามสักเท่าไรเจ้าก็ยังเป็นศิษย์น้องของพวกข้าพวกข้าและท่านอาจารย์ก็อยากจะดูแลเจ้า แต่น่าเสียดายกาลเวลาเปลี่ยนแปลงคนทำให้พวกข้าไม่อาจแม้แต่จะดูแลและเอ็นดูเจ้า”

เซียวฝานเหมือนกำลังอธิบายเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเขาเองน้ำเสียงเรียบความโศกเศร้าในดวงตาของเขาเปิดเผยความคิดของเขา“นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าคือผู้หญิงของอ๋องอู่เสวียนต่อหน้าผู้ชายคนนั้นผู้ชายคนอื่นกลับไม่จำเป็นเลยตอนที่เขาอยู่ข้างๆเจ้าเจ้าจะรู้จักกับชายคนอื่นได้อย่างไรหละ”

“ศิษย์พี่”หลินซีนเยียนกลืนน้ำลายจริงๆมีเรื่องที่อยากจะพูดมากมายแต่พอจะพูดออกมากลับพูดออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย

เซียวฝานพยักหน้าอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาลูบหัวของนาง“ศิษย์น้องข้าแค่อยากได้เวลาแค่สามเดือนเท่านั้นในเมื่อชีวิตให้ข้าอยู่ต่อได้แค่สามเดือนงั้นข้าก็อยากเห็นแก่ตัวสักครั้งแค่สามเดือนเจ้าสามารถอยู่เขียงข้างข้าต่อไปได้หรือไม่?”

“ศิษย์พี่ท่านพูดอะไรน่ะตอนแรกข้าจะพาท่านกลับเมืองเฟิงชี”หลินซีนเยียนทำเป็นไม่เข้าใจที่เขาพูด

ดวงตาของเซียวฝานสลัวเขาเงียบไปสักพักในที่สุดก็พูดว่า“ศิษย์น้องเจ้าก็รู้ที่ข้าพูดคือพวกเราหนีไปที่ที่ไม่มีคนรู้จักพวกเราแล้วเจ้าก็เป็นภรรยาของข้าเถอะแล้วเส้นทางต่อจากนี้ก็เดินเคียงข้างข้าเถิด”

คำพูดนี้ในเวลาที่เขาพูดออกมานั้นเขารู้สึกได้ว่าตัวเองไร้ยางอายเขารู้แม้ว่าคำพูดที่เขาได้พูดออกไปจะทำให้ความพยายามของเขากลายเป็นแค่ฟองอากาศหากจะสร้างความทรงจำดีๆนั้นเป็นไปได้ยากแต่หากจะทำลายมันก็ง่ายเช่นกัน

แต่ทว่าแม้ตอนนี้เขาก็อยากจะลองสักครั้งแค่ลองสักครั้งโชคชะตาอาจจะให้เขาได้พบกับความสุขเพียงสั้นๆเท่านั้น

หลินซีนเยียนก้มหน้าสายตานางมองไปที่ปลายรองเท้า เพราะว่าตลอดเส้นทางที่วิ่งผ่านมานั้นทำให้รองเท้าของนางเต็มไปด้วยฝุ่นแต่นางก็ทำได้แค่มอง

“ศิษย์พี่”นางพูดเสียงสั้นๆของนางออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้เบาๆ“ขอโทษข้าไม่สามารถตอบตกลงท่านได้”

นางไม่สามารถรับปากเขาได้เซียวฝานไม่ผิดแต่โม่จื่อเฟิงช่างบริสุทธิ์อะไรอย่างนี้ผู้ชายที่นางรักนางจะไม่ทำให้ผู้ชายอีกคนต้องเจ็บปวดนี้คือความรู้สึกลึกๆของคน

เซียวฝานถอนหายใจพักใหญ่เขาลุกขึ้นลูบไปที่หัวของนาง“เอาหละเอาหละเจ้าเป็นผู้หญิงที่ทำให้ข้ารู้สึกแบบนี้สิค่อยจะทำให้คนชอบเจ้ายิ่งขึ้น”