ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 358

ตอนที่358คำขอร้องของศิษย์พี่

หลี่ห่ายเองก็ไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นยืนตาปริบๆมองทหารมากมายที่ลงจากม้ามาคารวะหลินซีนเยียน

ในตาของหลินซีนเยียนได้มองไปที่ท่าทีของหลี่วี๋นซ่านกับหลี่ห่ายแต่ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มโม่จื่อเฟิงเองดูเหมือนจะไม่เสียเปรียบคงจะใช้ช่วงเวลาที่สำคัญเข้าโจมตีศัตรู

ท่านอ๋องโม่จื่อเฟิงรู้ว่าหลี่วี๋นซ่ายจัดการกับนางนั้นไม่ยากตอนแรกนางยังสับสนอยู่นิสัยอย่างโม่จื่อเฟิงแล้วแน่นอนว่าจะอดทนไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ตอนนี้รู้แล้วว่านั้นคือยาพิษในตอนที่เขามีความหวังก็กลับมีประกายแห่งความหวังแต่ในเวลานี้เขาสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์และได้ทำร้ายความคิดของเขาลง

“เจ้าคือผู้หญิงของท่านอู่เซวียนอ๋อง”หลี่อวี๋นซ่านสะอึกสะอื้น ในเมื่อถามคำถามนี้ออกมาใบหน้าของเขาบึ้งทึงมองหลินซีนเยียนดูเหมือนจะมองหาคำตอบที่ตัวเองต้องการจากนาง

แต่ว่าผลสุดท้ายจะทำให้เขาหมดความหวังแล้ว

หลินซีนเยียนพยักหน้าพูด“ข้าเคยบอกแล้วว่า เจ้ากับข้ามันเป็นไปไม่ได้ ข้าไม่ใช่แค่ภรรยาของอู่เซวียนอ๋อง แต่ข้ายังมีลูกให้เขาอีกหนึ่งคน”

หากเป็นคำตอบของคนแค่สองคนมันคงจะง่ายแต่ว่ายังมีลูกอีกหลายๆเรื่องก็ไม่เหมือนกัน

พริบตาหลี่วี๋นซ่านทรุดลงหากไม่ได้หลี่ซ่านช่วยพยุงตัวไว้เขาก็คงจะตกลงจากอูฐ

“เพียงอู่เซวียนอ๋องแค่นั้นข้าหาได้มีกำลังอะไรไม่แต่ว่าลูก”เสียงหลี่วี๋นซ่านแข็งขึ้นก้มหัวลงเล็กน้อยไม่แม้แต่จะเงยหน้าไปมองรถม้าพวกนั้นเลย

ท่านแม่ทัพนำม้าของเขาออกมาส่วนตัวเขาเองก็ไปใช้ม้าตัวข้างๆ“พระชายานายท่านมีคำสั่งว่าได้ลำบากท่านแล้วดังนั้นให้พวกข้านำเหล้ามารองรับท่านอยู่ที่โรงเตี้ยมแถวๆนี้เป็นพิเศษ”

ในทะเลทรายแห่งนี้โรงเตี้ยมที่ใกล้ที่สุดก็คงเป็นที่นี่ ต่อให้ขี่ม้ามาก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งวัน แต่ผู้นำทับคนนี้กลับบอกว่ามารอรับก็ทำให้หลินซีนเยียนขมวดคิ้วจนพันกัน

ความรู้สึกของนางตอนนี้โม่จื่อเฟิงน่าจะถึงแล้ว

นึกถึงโม่จื่อเฟิงนางพึ่งจะตกใจเล็กน้อยขนาดตอนแต่งงานใหม่ๆนางคิดว่าความคิดของเขารุนแรงกว่าที่นางคิด

ร่างกายของเซียวฝานอ่อนแอเกินไปไม่สามารถนั่งรถม้าได้หลินซีนเยียนยังให้แม่ทัพคนนั้นหาทหารที่มีรูปร่างแข็งแรงมาพยุงเขา

ตอนที่พวกเขาจากไปแล้วหลินซีนเยียนหันหน้ากลับไปมองหลี่วี๋นซ่านและหลี่ซ่านนั่งอยู่บนอูฐใบหน้าของหลี่วี๋นซ่านเศร้าและไม่เต็มใจส่วนใบหน้าของหลี่ห่ายเต็มไปด้วยความกังวล

หลินซีนเยียนยกมือขึ้นโบกมือไปมาให้กับหลี่วี๋นซ่านแสดงถึงการบอกลาบนขอบฟ้ามีแสงเล็กน้อยลมพัดนางเบาๆบนหลังม้าพร้อมโบกมือสายลมพัดนางเบาๆแม้แต่ขนตายังขยับพริ้ม

นี้ก็คือคำบอกลาของนางเรียบร้อยแต่ไม่มีความเสียใจ

ริมฝีปากของนางขยับหลี่วี๋นซ่านไม่ได้ยินเสียงแต่มองจากรูปปากของนางเขาก็รู้ได้ว่านางพูดว่าอะไรนางพูดว่า“พบเจอกันไม่สู้ลืมกัน”

รถม้าหลายสิบทันพริบตาก็หายไปด้วยอิทธิฤทธิ์สายตาของหลี่วี๋นสายจ้องมองทางที่พวกเขาจากไปจนสุดแสงสว่างที่หายไปดวงตาที่แห้งเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา

“ท่านลุงท่านสามารถช่วยข้าให้ได้ขึ้นเป็นนายใหญ่ได้หรือไม่”

แค่หลี่ห่ายมองตกใจสายตาของเขาเข้าอย่างแรงในความประทับในของหลี่วี๋นซ่านเขาคือชายที่ฉลาดโกรกธารเยว่หวนแห่งนี้ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงความคิดเองได้บ้างแต่ว่าตอนนี้เขากลับโดนสายตาของชายที่อยู่ตรงหน้าทำให้ชะงักลง

นั้นคือลักษณะสายตาของคนที่เหนือกว่า

“ได้สิ”หลี่ห่ายตอบมาแค่คำเดียวบริวารในตระกูลก็ใช่น้อย แม้กระทั่งมีบางครั้งคิดว่าหลี่วี๋นซ่านไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของบ้านที่ดีที่สุดแต่ทว่าในตอนนี้เขาตัดสินใจเลือกสู้แล้ว

ม้าหลายสิบตัวรีบวิ่งเข้าเมืองชายแดนที่ใกล้ที่สุดตลอดทั้งเส้นทางหลินซีนเยียนไม่พูดเลยสักคำในสมองของนางค่อยๆปรากฏเงาของโม่จื่อเฟิงสองปีก่อนทุกๆวันทุกครั้งที่นางเห็นโม่จื่อเฟิงนางก็แค้นเหลือเกิน แต่ตอนนี้นางไม่มีเวลาไหนวินาทีไหนเลยที่จะไม่คิดถึงเขา

น่าจะเป็นเพราะแรงรักและแรงแค้นอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวเองบางครั้งก็แค้นจนกลายเป็นความรัก

พระอาทิตย์ค่อยๆขึ้นจากทะเลทรายแสงแดดสีส้มทอดเต็มพื้นทะเลทรายทั้งหมดเต็มไปด้วยสีทองอร่ามไม่มีที่สิ้นสุด เพียงแค่พริบตาก็สร้างความมหัศจรรย์แบบธรรมชาติ

ตอนที่พวกเขาใกล้เดินไปถึงทะเลทรายนั้นหลินซีนเยียนอดไม่ได้ที่จะหยุดนางเรียกแม่ทัพ“ท่านแม่ทัพพักก่อนไหมเราเดินทางกันมาชั่วโมงแล้วให้ทุกคนได้พักกันก่อนเถิดด้านซ้ายและด้านขวาก็เป็นทะเลทรายเดินทางต่ออีกหนึ่งถึงสองชั่วโมงก็ถึงแล้ว”

“พระชายาพูดก็ถูกงั้นพวกเราพักผ่อนกันก่อน”ในเมื่อหลินซีนเยียนออกปากแล้วแม่ทัพเองก็ไม่ได้ปฎิเสธพร้อมเรียกให้ทุกคนหยุดเดินทาง

ในขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารเช้ากันอยู่นั้นทุกคนก็หิวกันหมดรีบหยิบขนมปังและน้ำกิน

หลินซีนเยียนรู้สึกร่างกายใกล้จะแตกออกเป็นส่วนๆแล้วพอนั่งลงก็ไม่กล้าที่จะขยับ

ร่างกายของเซียวฝานก็อ่อนแอในเมื่อเป็นแบบนี้เขาหยิบขนมปังและจ้ำจากนายทหารแล้วมานั่งใกล้ๆหลินซีนเยียนรอให้ทหารข้างๆทั้งหมดกินขนมปังหมดแล้วนั้นเขาถึงจะแบ่งขนมปังให้หลินซีนเยียนใบหน้าปกติธรรมดาของเขาคำพูดที่พูดออกมาทำให้หลินซีนเยียนตกใจ

“ศิษย์น้องพวกเราหนีกันเถอะ”

“หนี?”หลินซีนเยียนคิดว่าตัวเองฟังผิดแล้วยิ้มแล้วพูดว่า“ศิษย์พี่ท่านพูดอะไรอยู่นะร่างกายของท่านไม่ค่อยดีกลับไปเมืองเฟิงชีดีที่สุดแล้วหากพวกเราหนีจะไปที่ไหนได้หรือ”

เซียวฝานพยักหน้าดวงตาลึกน้ำเสียงของเขาก็เศร้ามากเช่นกัน“ศิษย์น้องข้าจำได้ว่าตอนที่ข้าเสียความทรงจำนั้นรวมทั้งเจ้าแทนข้า”

เขาดูเหมือนว่าจะมีบางเรื่องที่ไม่กล้าพูดออกมาดังนั้นจึงหยุดพูดแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นภรรยาคนอื่นแต่ว่าข้ามีชีวิตอีกแค่สามเดือนแล้วดังนั้นข้าอยากยืมเวลาสามเดือนของเจ้าให้กับข้าแค่สามเดือนเท่านั้น”

"ศิษย์พี่ท่านหมายความว่าอย่างไร”จริงๆคนที่ฉลาดเป็นกรดอย่างนางทำไมถึงตอนนี้จะไม่เข้าใจความหมายของเซียวฝานเพียงแต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะเชื่อแค่นั้นเอง

เซียวฝานยิ้มและก็ยิ้มร่างกายที่อ่อนแอของเขาขยับเข้าไปข้างๆนางแล้วพิงต้นไม้ใหญ่“ข้ารู้ว่าพูดความต้องการแบบนี้ขึ้นมามันไม่ใช่ข้า เจ้าคือศิษย์น้องของข้า คือญาติของข้า แต่ว่าข้ากลับมีความรู้สึกต่อเจ้า”