ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 357

ตอนที่357พระชายา

มองการตอบสนองของนางเซียวฝานยิ่งมั่นใจในการทายของตัวเองมากยิ่งขึ้น“ดูเหมือนว่าข้าจะทายถูกแล้วข้ามีชีวิตอีกไม่มากแล้วสินะ”

หลินซีนเยียนพยักหน้าเสียงสั่นๆตอนแรกจะพูดว่าท่านไม่ตายหรอกเท่าจะต้องอายุยืนร้อยปีแต่ทว่ามันติดอยู่ที่ปากแต่กลับพูดไม่ออก

“นานเท่าไรแล้ว”เซียวฝานยังคงถามอีกครั้ง

หลินซีนเยียนกัดริมฝีปากของตัวเองพูดว่า“ไม่เกินสามเดือน”

ในพริบตาดูเหมือนอากาศจะซบเซา

เซียวฝานหยุดชะงักไม่พูดออกมาแม้แต่น้อยเพียงแค่ความสิ้นหวังในสายตาปรากฏแต่แล้วเขาก็ดึงรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ออกมาเอาเอื้อมมือไปลูบหัวของหลินซีนเยียนและพูดว่า“สามเดือนก็เพียงพอแล้วในเวลาก่อนที่จะตายก็ยังมีสติมาได้เยี่ยมเยือนเจ้าข้าแค่นี้ก็พอแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าเขายิ้มอยู่แต่ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มแบบนั้นทำให้นางรู้สึกว่าในใจกลับอึดอัดเป็นที่สุด

หลินซีนเยียนหลั่งน้ำตาอีกครั้งซบลงในอ้อมกอดของเขา“ศิษย์พี่ท่านอย่ายิ้มเลยในเวลาที่ท่านอยากจะร้องไห้ก็อย่าได้ยิ้มเลยได้ไหมขอร้องท่านหละ”นางไม่สามารถมองดูรอยยิ้มแบบนี้ของเขาได้ต่อไปแล้วเขาอนาถพอแล้วนางไม่ยอมที่จะทนเห็นเขาปลอบประโลมนางแต่ตัวเขาเองในเวลาที่อยากร้องไห้กลับยิ้มออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวฝานค่อยๆจางหายไปเพียงแค่ความรู้สึกสิ้นหวังเล็กๆของเขาไม่ได้จากหายไปเขายกมือขึ้นแล้วหยุดชะงักแล้วตัดสินใจหยุดอยู่ที่หลังของหลินซีนเยียน

เขาค่อยๆลูบเบาๆที่หลังของนางเปรียบเสมือนปลอบเด็กดื้อคนหนึ่ง

กระดูกของหลินซีนเยียนก็คือจิตวิญญาณของคนสมัยปัจจุบันในความคิดของนางอ้อมกอดแบบนี้ไม่ได้เรียกว่าความรักทางชู้สาวแต่คนอื่นที่นี้ไม่ใช่ยุคปัจจุบันในความคิดลึกๆของพวกเขาคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายหากไม่ใช่คู่กันก็ไม่สามารถกระทำแบบนี้ได้ดังนั้นนอกเสียจากหลินซีนเยียนใครก็ไม่รู้ว่าเซียวฝานกับนางมีท่าทีอย่างไร

หลี่อวี๋นซ่านดูภาพต่อหน้าใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายเป็นที่สุดแต่ว่าเขาสามารถทำอะไรได้หรือเขาต้องเข้าไปแย้งกับคนที่กำลังจะเข้าโรงศพนะหรือเขายิ้มอย่างเยือกเย็นพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“ซีนเยียนเขาคือสามีของเจ้าหรือ”

เขาก็แค่อยากจะแน่ใจเท่านั้นถ้าหากคนที่กำลังใกล้ตายคนนี้คือสามีของหลินซีนเยียนงั้นก็แสดงว่าเขาต้องรออีกแค่สามเดือนเท่านั้นก็จะสามารถทำให้ชีวิตของเขากลับสู่เส้นทางที่ถูกต้อง

ยกโทษให้เขาที่ไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติมในด้านของความรู้สึกนี้เขาจำเป็นต้องเห็นแก่ตัวถ้าหากว่าสามีของนางคือคนที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ทำไมจะต้องไปแย่งมา

สามี

สองคำนี้เตือนสติเซียวฝานในวันนี้หลินซีนเยียนคือภรรยาของเขาแล้ว!

เขาค่อยๆปล่อยมือแล้วลูบที่มือของหลินซีนเยียนแล้วค่อยๆออกจากนางเบาๆเงยหน้าขึ้นมองหลี่อวี๋นซ่าน“ข้าไม่ใช่สามีของนางแต่ว่านางก็ไม่มีทางมีความเกี่ยวข้องใดๆกับเจ้าเหมือนกัน"

“ใช่หรือเจ้าพูดแล้วนะอย่ากลับคำล่ะ“หลี่อวี๋นซ่านนัยน์ตาลุกเป็นไฟในความคิดของเขาตระกูลเซียวในเมื่อไม่ใช่สามีของหลินซีนเยียนงั้นฐานะของเขาก็เหมือนกับตัวเขาเองนะสิ

“อู่เสวียนอ๋อง”หลี่วี๋นซ่านเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะพบกับคนของท่านอ๋องคิ้วของเขาสั่นพูด“ในวันนี้พวกเราคนน้อย อีกฝ่ายก็ไม่รู้มาด้วยเหตุผลอะไรยังไงก็ต้องระวังไว้ก่อน”

หลี่ห่ายร้องออกมาแล้วกระโดดลงรถอูฐแล้วลงไปคำนับ“ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพมาที่โกรกธารเยว่หวนมีเรื่องอันใดหรือ”

รถม้าหลายสิบคันมีหนึ่งคันที่มีคนอายุประมาณสามสิบใบหน้ามีหนวดเคราดวงตาทั้งสองคู่ส่องแสงสายตาของเขามองข้ามไปที่หลี่ห่ายสุดท้ายสายตาของเขาหยุดอยู่บนร่างกายของหลินซีนเยียนนายท่านมีคำสั่งหากพบพระชายาตัวปลอมก็ให้ทำเป็นไม่รู้จัก แต่ถ้าหากพบฮูหยินที่เปลี่ยนหน้าก็ให้พูดว่าภารกิจของพระชายาสำเร็จเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็จะตอบสนองกลับมา

แต่ทว่าตอนนี้หลินซีนเยียนไม่ได้เปลี่ยนหน้านั้นก็คือใบหน้าที่จริงของนาง

ดังนั้นแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามก็รีบลงจากม้าโดยไม่สนคำถามของหลี่ห่ายเลยแม้แต่น้อยแต่กลับตรงมาด้านหน้าของหลินซีนเยียนคุกเขาลงคำนับแล้วพูดว่า“ข้าน้อยคารวะพระชายาคุณชาย เป็นห่วงว่าพระชายาจะได้รับอันตรายดังนั้นได้ให้ข้าน้อยมาคอยรับใช้ท่านเป็นพิเศษ”

พระชายา

แค่สามคำนี้ก็ทำให้หลี่วี๋นซ่านตกใจไปไม่น้อย เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือพระชายาของอู่เสวียนอ๋องโมจื่อเฟิง

แต่ไหนแต่ไรเขาเองก็ตัดสินใจว่าหากครั้งนี้ได้กลับไปถึงแม้จะลำบากยากเย็นเขาก็จะพยายามลองแย่งชิงความสุขของตัวเองแต่ทว่าพระชายาของอู่เซวียนอ๋องผู้หญิงคนนี้ช่างซ่อนเร้นปิดบังเสียจริง

ด้านหลังนั้นยังมีอีกมากที่กำลังคุกเข่าคารวะอยู่นางยังกล้าที่จะโอบกอดศิษย์พี่ของตัวเองทำให้เขายิ่งเข้าใจผิดมากก็คือคงเป็นเพราะสามีของนางไร้ซึ่งความสามารถดังนั้นทำให้นางมีใจให้กับชายอื่นดูเหมือนว่าในวันนี้เรื่องที่เขาคิดไว้มันซับซ้อนกว่าที่คิด