ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 356

ตอนที่356แก้แค้นลบล้างความเจ็บปวด

น่าเสียดายที่เสียงขอร้องไว้ชีวิตของพวกเขากลับไม่เข้าหูของหลินซีนเยียนไม่แม้แต่จะส่งผลกระทบต่อจิตใจของนางแต่กลับยิ่งทำให้นางจดจำความไร้ยางอายของพวกเขายิ่งพวกเขาไร้ยางอายมากเท่าไรนางยิ่งนึกถึงเรื่องที่พวกเขาได้ทำต่อเซียวฝาน

นางใช้วิธีเดิมอีกครั้งหยิบก้อนหินที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วโยนใส่ตาเฒ่าเซียวพูดเสียงต่ำว่า“ไอ้แก่ที่หน้าไม่อายอย่างเจ้ายังกล้าหน้าไม่อายเรียกตัวเองว่าเป็นพ่อของศิษย์พี่ข้า?น่าขำเสียจริงสัตว์เดรัจฉานอย่างเจ้าสามารถมีลูกที่ประเสริฐเทียบฟ้าอย่างศิษย์พี่ข้าด้วยหรือ?นับแล้วเจ้าใช้ประโยชน์จากศิษย์พี่ข้ามานานเจ้าคิดว่าข้ายังจะไว้ชีวิตเจ้าอีกหรือ?”

ก้อนหินโดนไปที่บนหัวของตาเฒ่าเซียวเลือดสนๆไหลออกมาเขายังคงร้องขอความเมตตาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

หลินซีนเยียนดึงหูของเขาแล้วถ่มน้ำลายดูหมิ่นพร้อมหัวเราะออกมา“อีกอย่างเรื่องที่เจ้าเคยทำกับศิษย์พี่ของข้าเรื่องการทรมานอย่างมิใช่คนพวกนั้นคือเจ้าที่เป็นคนทำใช่ไหม?เจ้าพูดสิว่าข้าควรไว้ชีวิตเจ้าหรือไม่?”

“เรื่องพวกนั้น”ตาเฒ่าเซียวกระซิบรู้ตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันรีบส่ายหัวทันที“ไม่ใช่ข้าไม่ใช่ข้าไม่ใช่ข้าจริงๆเป็น......”

น่าเสียดายคำพูดของเขายังพูดไม่จบสีหน้าของอวิ๋นเทียนสี่ก็เปลี่ยนไปไม่รอหลินซีนเยียนลงมือเขากลับเป็นคนผลักหินก้อนใหญ่นั้นลงไปเองกับมือ

ตาเฒ่าเซียวโดนหินก้อนใหญ่นั้นเข้าไปเต็มๆไม่มีแม้แต่คำพูดสุดท้ายเขาก็ตกลงไปกลางโคลนนั้น

ผิวพื้นโคลนนั้นปรากฏฟองสกปรกออกมาฟองสกปรกที่ออกมาบนผิวโคลนนั้นก็ค่อยๆแตกออกหากดูตามฟองสกปรกพวกนั้นจะเห็นได้ว่ามีเรื่องบางเรื่องที่ไม่มีใครรู้ถูกเก็บไว้อย่างยาวนาน

หลินซีนเยียนหันหน้ามามองเทียนอวิ๋นซีอย่างดุร้าย"การกระทำของเจ้าว่องไวยิ่งนัก!เขาไม่พูดถ้างั้นเจ้าพูดแทนเป็นไง?

“ไม่พวกเราไม่ได้ทำอะไรกับศิษย์พี่ของเจ้าไม่มีเลยจริงๆ”ใบหน้าของอวิ๋นเทียนสี่ยิ่งซีดเซียวในเมื่อชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของหลินซีนเยียนแล้วแต่เขาไม่ได้พูดความจริงออกมา

หลินซีนเยียนเป็นคนฉลาดอวิ๋นเทียนสี่ไม่กล้าพูดงั้นก็แสดงว่าเรื่องอมนุษย์ที่เกิดขึ้นกับเซียวฝานนั้นแม้แต่เที่ยนอวิ๋ยซีเองแม้ตายก็ไม่กล้าทรยศ

“ศิษย์น้อง”เซียวฝานที่สลึมสลืออยู่นั้น อยู่ดีๆก็พูดออกมาเขาฝืนยิ้มออกมาด้วยความละอาย“ไม่มีใครทำเรื่องอมนุษย์กับข้าเจ้าอย่าคิดมากไปเลย”

นางคิดมากจริงๆหรือ?

ดวงตาของหลินซีนเยียนเปียกเล็กน้อยนางนึกถึงคำพูดของท่านโจวแม้แต่ผู้ชายที่สูงทรงเท่าฟ้าก็ก่อให้เกิดเงาในใจได้แม้แต่คนที่เป็นอัมพาตเองก็ต้องเคยพบเจอกับประสบการณ์ที่ไม่สามารถพูดความทุกข์ทรมานออกมาได้เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ท่านโจวไม่รู้แต่ทว่าเขากล้ารับรองว่าเรื่องนั้นได้มีอยู่จริง

แต่ตอนนี้เซียวฝานกลับปฏิเสธว่าไม่มี

หลินซีนเยียนรู้ดีแน่นอนว่าเซียวฝานต้องการปกป้องนางหรือว่าเบื้องหลังของคนคนนั้นเลวร้ายกว่าที่คิดไม่ใช่คนที่หลินซีนเยียนจะสามารถต่อรองด้วยได้ดังนั้นเขายอมที่จะพูดว่าไม่ได้มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นและไม่ยอมที่จะให้นางแบกรับความแค้นเพื่อใช้มาทรมานเขาทั้งชีวิต

แบบนี้ศิษย์พี่คิดพิจารณาแทนนางตลอดจะทำตาปริบๆมองนางตายไปต่อหน้าต่อตาได้หรือ

“เจ้าดูสิแม้แต่ศิษย์พี่ของเจ้ายังพูดว่าไม่มี”เที่ยวอวิ๋นซียังยำคำพูดให้ชัดเจนแต่กลับโดนสายตาของหลินซีนเยียนดุเข้าให้

เห็นแก่หน้าของเซียวฝานหลินซีนเยียนไม่เต็มใจที่จะพัวพันกับปัญหานี้อีกดังนั้นเขาจึงกลับไปทำเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนนางหยิบหินอีกก้อนขึ้นมาตรงไปที่หัวของผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าภรรยาของเซียวฝาน“เจ้าพูดว่าเจ้าคือภรรยาของศิษย์พี่ข้ารึอัปลักษณ์อย่างเจ้าศิษย์พี่ข้าชอบเจ้าด้วยหรือหาได้หยิบกระจกมาชะโงกดูตัวเองไม่ อย่างเจ้ากับตาเฒ่าเซียวก็เหมาะสมกันดีแม้แต่หัวแม่มือของศิษย์พี่ข้าก็ยังเทียบไม่ได้”

ผู้หญิงคนนั้นเองก็โดนหินกระทบใส่จนหัวแตกเลือดไหลนางเองก็ต้องต่อสู้กับมันแต่พอขยับก็ยิ่งทำให้ไหลเร็วขึ้นนางอยากจะเจรจาแต่ตัวเองกลับจมไปลึกมากแล้วพอจะพูดก็กลับมีน้ำโคลนไหลเข้าปากแทนแต่หากจะรอนางปิดปากแล้วทั้งหัวของนางก็จมลงไปกับโคลนข้างในแล้วเช่นกัน

ตาเฒ่าเซียวกับนางผู้หญิงคนนั้นจมลงไปในบ่โคลนโสโครกแล้วหลินซีนเยียนคิดอยากจะไปกำจัดผู้ติดตามของสองคนนั้นแต่พอเงยหน้าขึ้นมาผู้ติดตามมาทั้งสองก็จมน้ำไปแล้วไม่ต้องลงมือแล้วนางวางหินลงแล้วกลับไปดูเที่ยวอวิ๋นซี

เที่ยวอวิ๋นซีโดนนางมองโดนสายตาของนางจ้องมองเขาไม่กล้าพูดออกมา

ใบหน้าของหลินซีนเยียนนางตั้งใจจะฆ่าเขาจริงแท้แน่นอน

“เจ้า เจ้าฆ่าข้าไม่ได้หากเจ้าฆ่าข้าแล้วก็จะไม่มียาถอนพิษแล้ว”ฝ่ามือของอวิ๋นเทียนสี่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆแม้แต่คำพูดยังติดๆขัดๆ

“ยาถอนพิษ”หลินซีนเยียนเข่ยาขวดยาในมือของนาง“เจ้าพูดแล้วยาถอนพิษนี้สามารถกินได้หนึ่งถึงสองปีดังนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นแล้ว”

คำพูดของนางค่อยๆหายไปนิ้วมือของนางกำกู่พิษบนแหวนไว้แน่นค่อยๆใช้มีดค่อยๆฟังเสียงเสียบมีดเข้าไปช้าๆกู่พิษนั้นก็ถูกขยี้จนเหลือแค่เศษเนื้อ

กู่พิษในที่สุดก็โดนนางบดขยี้

อวิ๋นเทียนสี่มองมาที่ฉากตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวเขาตกใจจนฉี่รดกางเกง“เจ้า เจ้าพูดแล้วว่าจะจะไว้ชีวิตข้า”

คำพูดของเขายังไม่ทันได้พูดจบทั้งตัวก็ตกลงไปในขณะที่เขากำลังตกลงไปบนพื้นอย่างรุนแรงนั้นเลือกก็ออกมาทั้งรูทวารทั้งเจ็ดออกมาอย่างน่าขยะแขยง

“ความน่าเชื่อถือให้เฉพาะคนคู่ควรเท่านั้นแต่เจ้าไม่เหมาะกับความเชื่อใจจากข้า”แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่ใช่ดอกบัวขาวบริสุทธิ์แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะคำสัญญาแค่หนึ่งคำจะทำให้นางยอมสละโอกาสแก้แค้นครั้งยิ่งใหญ่คนอย่างอวิ๋นเทียนสี่ตายแล้วก็ตายนางจะเพราะคำว่าน่าเชื่อถือมาไว้ชีวิตเขาหรือในตอนแรกเขาเองก็ไม่ไว้ชีวิตอาจารย์ของนางเช่นกัน

ดังนั้นนางก็ไม่เพราะคุณธรรมของตัวเองแต่กลับทำให้อาจารย์ต้องตายไปต่อให้นางโดนหาว่าไม่มีความน่าเชื่อถือละยังไงแต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่ได้ตั้งใจจะเป็นคนที่มีจิตรใจสูงทรงที่นางต้องการก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้นเอง

ที่เรียกว่าคุณธรรมนั้นในตอนที่แก้แค้นศัตรูมันก็แค่ขยะก้อนหนึ่ง

“ศิษย์น้อง”เซียวฝานเรียกนางเบาๆ

หลินซีนเยียนหันหน้ากลับไปค่อยๆประคับประคองเขาเบาๆเสียงสะอื้นเบาๆ“ความแค้นของท่านอาจารย์ได้รับการชำระแล้ว”

รอมาเนิ่นนานความแค้นของท่านอาจารย์ได้รับการชำระแล้วแต่น่าเสียดายร่างกายของเซียวฝาน

“ศิษย์น้องชีวิตของข้าเหลืออีกไม่มากแล้วใช่หรือไม่”เซียวฝานเองก็ฉลาดเขาเข้าใจหลินซีนเยียน แต่ทว่าเมื่อไรก็ตามที่เขายังมีโอกาสใช้ชีวิตอยู่ นางก็ไม่สามารถฆ่าอวิ๋นเทียนสี่ในเมื่ออวิ๋นเทียนสี่ยังมียาที่เขาต้องการ นอกเสียจากยาของอวิ๋นเทียนสี่ก็ไม่สามารถรักษาเขาได้

หลินซีนเยียนตกใจ ชั่วพริบตาก็ไม่มีเสียงใดๆศิษย์พี่ของนางสมควรอย่างยิ่งที่จะได้ขึ้นว่ามีความฉลาดแค่วิธีของนางเขาก็สามารถทายออกได้คงเป็นเพราะนางประมาทไปเพิกเฉยต่อความรู้สึกของเซียวฝาน