ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 36

ตอนที่ 36 เจ้ามีโอกาสเพียงครั้งเดียว

เมื่อตาเฒ่าสวี่เก๋อได้ฟังก็หัวเราะเจื่อนๆ ออกมาทันที “เรื่องยืมเงิน ข้าก็เอาแต่ใจไม่ได้...”เขามองไปยังชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลัง “คนอื่นไม่ให้ยืม ข้าก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

“ไม่ให้ยืมแล้วจะปล้นไปอย่างโจ่งแจ้งไป？”หลินซีนเยียนเบะปากทำท่าทางเหยียดหยาม

ตาเฒ่าสวี่เก๋อหัวเราะแห้งๆ “สาวน้อย ข้าเป็นคนจิตใจดี ไม่ทำอะไรเจ้าหรอก เจ้าก็เห็นแล้ว ในที่นี่ข้าไม่ได้เป็นเจ้านาย ตัดสินอะใจอะไรไม่ได้ แต่กล่องใบนั้นข้ารับปากจะให้กับคนผู้นั้นแล้ว เช่นนั้นหากเขายังไม่ได้ไป อาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้ ข้าขอแนะนำให้เจ้าคืนกล่องให้เขาดีกว่า ถึงอย่างไรกล่องใบนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเจ้าอยู่แล้ว”

หลินซีนเยียนมองไปยังชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังตาเฒ่าสวี่เก๋อ พอเห็นใบหน้าองอาจของชายผู้นั้นแล้ว คนแบบนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน กล้าคิดวางแผนชิงของในมือของอ๋องอู่เสวียนมาก็ไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว

“แต่ว่า กล่องไม่ได้อยู่ที่ตัวของข้าจริงๆ ข้าไม่กล้าพูดปดหรอก ”หลินซีนเยียนถอนหายใจอย่างรู้สึกเสียใจ

ตาเฒ่าสวี่เก๋อขมวดคิ้ว“ไม่มีจริงรึ？”

หลินซีนเยียนกลอกตาบน “ไม่เช่นนั้นหาผู้หญิงสักคนมาค้นตัวข้าก็จะรู้เอง ชีวิตของข้าอยู่ในมือของพวกท่านแล้ว ไม่กล้าพูดปดกับพวกท่านแน่นอน ”

ตาเฒ่าสวี่เก๋อลังเลไปครู่หนึ่งก็เชื่อคำพูดของนาง เขาเดินกลับไปคุยกับชายวัยกลางคน ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าก็เห็นใบหน้าของหลินซีนเยียน ขมวดคิ้วแล้วเอ่ย“เจ้าเป็นผู้หญิงของโม่จื่อฟงรึ？”

“เออ...ก็ไม่เชิง เป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียง”หลินซีนเยียนไม่รู้ความหมายที่เขาถามคำถามนี้

“กล่องใบนั่นต้องตกอยู่ในมือของโม่จื่อฟงแน่”ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว หันไปสั่งการกับคนที่อยู่ข้างกาย“หาคนไปส่งจดหมาย ให้โม่จื่อฟงนำกล่องมาแลกกับชีวิตของนาง”

คนติดตามของเขาถ่ายทอดคำสั่งไป กลับทำให้หลินซีนเยียนและตาเฒ่าสวี่เก๋อรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

“เออ...คือว่า ท่านจอมยุทธ์ หากว่าสิ่งของที่พวกท่านต้องมันสำคัญขนาดนั้น ข้าเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียง ท่านคิดจะให้ข้าเป็นตัวประกันเพื่อไปแลกสิ่งของสำคัญงั้นรึ？”

ชายวัยกลางคนแค่นหัวเราะ มองไปที่นางราวกับรู้สึกสนใจ“เพียงสาวใช้อุ่นเตียงคนหนึ่ง แต่ว่าจนถึงปัจจุบันนี้ ข้างกายของอ๋องอู่เสวียนไม่เคยมีสาวใช้อุ่นเตียงเลยสักคน เช่นนั้น ข้าเต็มใจที่จะยอมเสี่ยงดู หากว่าเขาไม่มา ถือซะว่าปล่อยให้เจ้ามีชีวิตรอดสักหลายชั่วยาม ข้าก็ไม่ได้เสียเปรียบอยู่แล้ว ”

เขาพูดได้มีเหตุผลมาก แต่ไม่ว่าจะโอกาสไหน การเป็นถึงผู้กุมอำนาจไม่ควรจะพลาดโอกาสนั้น

หลินซีนเยียนไม่มีอะไรจะพูด สักพักก็มีคนสวมชุดดำลากเธอลงจากรถม้าไป กระชากแขนของเธอแล้วโยนเธอเข้าไปในห้องเล็กๆ ในมุมของลานบ้าน

ประตูห้องปิดลง ในห้องมีหน้าต่างที่ขาดเป็นรู ทำให้สามารถมองเห็นเหตุการณ์ในลานบ้านได้

ผ่านไปไม่นาน ตรงพื้นที่โล่งนอกลานบ้าน จู่ๆ ก็มีเสียงของทหารสวมชุดเกราะกว่าร้อยนายปรากฏตัวขึ้นจากทุกสารทิศ

ผู้คนในลานบ้านต่างตกตะลึง รีบถอยหลังเข้าไปคุ้มครองชายวัยกลางคน พอถอยหลังไปถึงประตูทางเดินของห้องโถงก็หยุดลงทันที

ประตูลานบ้านถูกคนจากด้านนอกกระแทกจนเปิดออก ทหาร 10 กว่านายถือโล่กำบังเข้ามา ปรากฏเงาของผู้ที่ยืนอยู่ข้างหลังโล่กำบัง

“แค่สาวใช้อุ่นเตียงคนหนึ่ง พวกเจ้าอยากฆ่าก็ฆ่า แต่ข้าไม่ยอมให้โอกาสฆ่าคนแก่พวกเจ้าหรอก”ตอนที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน โม่จื่อฟงยืนถือหม้ออุ่นที่แกะสลักอย่างประณีตอยู่ท่ามกลางเหล่าทหารด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีของหรูหราพกอยู่ตลอด ทำให้หลินซีนเยียนต้องลองมองใหม่ซะแล้ว