ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 37

ตอนที่ 37 เหมือนเสือที่ปกป้องลูก

“ข้า...”หลินซีนเยียนลำบากที่จะพูดจึงลังเลไปชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนหลอกง่าย แต่ถ้าบอกความจริงไปล่ะ？บอกว่าวิญญาณของเธอมาจากอีกภพหนึ่งเหรอ？

หากบอกไปแล้ว กลัวว่าเขาจะยิ่งไม่เชื่อกว่าเดิมอีก

“พูดมา！”ความอดทนของโม่จื่อฟงเกือบถึงขีดสุด แรงที่มือได้เพิ่มหนักขึ้น

“ปล่อยข้าก่อน ข้าจะบอกเจ้าตามจริง”หลินซีนเยียนบังคับพูดออกมา ตอนนั้นรู้สึกว่าเธอได้เหมือนตายไปแล้วจริงๆ โม่จื่อฟงก็ค่อยๆ ปล่อยมือออก“ที่จริง ข้ารู้เรื่องการออกแบบอาวุธทหาร”

“อ้อ？”โม่จื่อฟงเหยียดยิ้มที่มุมปาก รอให้เธอพูดต่อ

หลินซีนเยียนเอ่ยขึ้น“ที่จริง ตอนข้ายังเด็กเคยติดตามผู้สูงส่งท่านหนึ่งร่ำเรียนการประดิษฐ์อาวุธ เช่นนั้นย่อมมองภาพวาดอาวุธนั้นออก ข้าประกอบภาพวาดอาวุธหน้าไม้นั้นได้ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะการออกแบบอาวุธมันดูคุ้นมาก จึงพอเดาโครงสร้างอย่างคร่าวๆ ได้ ที่ข้าพูดได้ก็บอกไปหมดแล้ว ข้าสาบานได้ว่าข้าไม่ใช่คนของสำนักเทียนจี ส่วนเรื่องอื่นข้าไม่สามารถพูดได้ หากฐานะของอาจารย์รั่วไหลไป ชีวิตข้าจะไม่มีอยู่แน่ ”

เธอหวังว่าคำพูดจริงครึ่งไม่จริงครึ่งจะสามารถจบเรื่องนี้ได้

“เข็มธนูที่เจ้ายิงทำร้ายคนในเรือนของข้านั้น เจ้าทำมันเองรึ？”โม่จื่อฟงถาม

หลินซีนเยียนชะงักไปครู่หนึ่ง นึกตอนที่เธอถูกขังอยู่ในเรือนบนเขาได้ เธอเคยใช้ของเล่นที่ตนเองทำขึ้นทำร้ายคนในเรือนนั้นตอนนี้จึงเริ่มกลัวว่าช่วงเวลานั้นจะเป็นช่องโหว่ได้

เธอพยักหน้า โม่จื่อฟงก็ไม่ได้ถามอะไรอีก และหันหน้าไปมองในลานบ้าน

ศึกในลานบ้านใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว คนชุดดำส่วนใหญ่ล้มอยู่บนพื้น มีคนส่วนน้อยได้รอดออกจากการรบในครั้งนี้ อีกหนึ่งในนั้นก็ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้ากับตาเฒ่าสวี่เก๋อ

“ปล่อยมันไปหรือยัง？”โม่จื่อฟงถามจินมู่อย่างเย็นชา

“ทูลท่านอ๋อง ปล่อยไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”พอจินมู่ตอบเสร็จก็สั่งการให้เริ่มเผด็จศึก

“อืม ปล่อยมันกลับไปจึงสะกดรอยตามมันไปถูก ”โม่จื่อฟงโบกมือสั่งการไป คนที่รอบๆ ก็กระจายตัวออกไปในทันที สายตา ของเขามองไปยังเนินเขาลูกเล็กที่อยู่ข้างๆ กับลานบ้าน เห็นเขายิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแล้วสั่งคนที่อยู่ด้านข้าง“ส่งธนูมาให้ข้า”

ถึงจะไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด แต่จินมู่ก็รีบส่งธนูไปให้ทันที

โม่จื่อฟงรับธนูมา นิ้วมือที่เรียวยาวลูบสายธนูที่แน่นหนา จากนั้นเขาก็ง้างธนูแล้วยิงออกไป ในชั่วพริบตา ลูกธนูที่อยู่ในมือได้พุ่งตรงอย่างรวดเร็วจนประกายเป็นแสงสว่าง แนวโค้งของลูกศรที่สวยงามได้เข้าไปในความมืด สุดท้ายด้วยพลังที่ทรงอานุภาพก็พุ่งเข้าไปในป่าตรงเนินเขาลูกเล็กที่อยู่ไกลมาก

ผู้คนต่างไม่ทราบว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ พอเห็นเงาคน 2 คนวิ่งอุตลุดจากเนินเขาลูกเล็กนั้น มีคนหนึ่งที่คล้ายกับได้รับบาดเจ็บ ตอนที่กำลังวิ่งหลบหนีก็มีรอยเลือดสดสีแดงกระเด็นออกมา

ความรู้สึกเฉียบแหลมมาก！

คนนอกที่ไม่เป็นวรยุทธ์อย่างสมบูรณ์แบบหลินซีนเยียนนึกภาพไม่ออกเลยว่าระยะห่างขนาดนั้น ทำไมเขาถึงรู้ว่ามีคนซ่อนอยู่ในนั้นได้？

พอเห็นแบบนั้นแล้วหลินซีนเยียนก็รู้สึกกลัว พอกลัวก็ยิ่งทำดีให้กับโม่จื่อฟงอีก

“จัดการที่นี่ให้เรียบร้อย”พอโม่จื่อฟงสั่งการไปก็เดินอย่างสง่าออกไปด้านนอก จากนั้นก็หันหน้ามาโบกมือเรียกหลินซีนเยียน