ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 362

ตอนที่362รู้สึกตัว

"ข้าน้อย..."

หนีหว่านกำลังจะยอมรับโทษแน่ว่าคำว่ามิกล้ายังไม่ทันได้พูดออกมาก็รู้สึกถึงเงาดำตรงหน้าโม่จื่อเฟิงเข้ามาใกล้แล้วใช้เท้ากระทืบลงตรงหน้าอกของนางอย่างแรงนางได้รับความเจ็บปวดร่างทั้งร่างกระเด็นไปบนทรายสีเหลืองทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้น

ร่างกายของโม่จื่อเฟิงที่ได้รับบาดเจ็บหนักการลงมือแบบนี้สำหรับร่างกายของเขาเองถือว่าได้รับความเสียหายอย่างมากเค้ากระทืบลงไปก็ถึงกับกระอักเลือดออกมา

นายรักษาตัวเองด้วยข้าน้อยทำเอง!"หนีหว่านเห็นเขากระอักเลือดสีหน้าก็ทั้งกลัวแล้วก็เป็นห่วงนางกัดฟันตัวเองแน่นแล้วก็ยกมือขึ้นชกตัวเองน้ำหนักมือเต็มแรงไม่ได้คิดจะเล่นลูกไม้ใดๆ!ชกไปเรื่อยๆร่างกายของหนีหว่านก็โอนเอนไปตามแรง

แต่ว่านายไม่เอ่ยปากบอกให้หยุดนางก็ไม่กล้าหยุดดังนั้นในสายตาที่เป็นห่วงของทุกคนนางชกหมัดใส่ตัวเองหมัดแล้วหมัดเล่าทำให้ผู้คนที่อยู่ข้างๆต่างก็ปวดใจ

แม้แต่จินมู่ก็อดไม่ได้ที่อยากจะเอ่ยบอกขอร้องแต่ว่าแววตาโกรธเคืองของโม่จื่อเฟิงนั้นโหดร้ายจนถึงที่สุดเพราะงั้นก็เลยไม่มีใครกล้าเอ่ยปากขอร้องเขาแม้แต่คำเดียว

"เจ้าคิดว่าที่ข้าต้องการคือแผนที่ไม่กี่ใบนั้นน่ะหรอ?"โม่จื่อเฟิงหัวเราะเยาะในเสียงหัวเราะกลับมีน้ำตาหัวเราะไปด้วยส่ายหัวไปด้วย"แค่กระดาษภาพไม่กี่ใบแค่นั้นมันจะไปมีค่าอะไรมีค่าอะไร!"

เขาตะคอกเสียงต่ำทุกคนที่คุกเข่าอยู่ต่างตกใจจนยิ่งก้มหัวต่ำจนจะถึงพื้นเข้าไปอีก!

"เมื่อเทียบกับนางแม้ว่าจะได้แผ่นภาพมาจนครบแต่สำหรับข้ามันก็ไม่ได้มีค่าอะไรเลย!"โม่จื่อเฟิงพูดเสียงดังออกมาสองขาก็ทรุดลงกับทรายสีเหลือง

ลมพัดมาก็นำพาทรายพัดโดนหน้าของเขาเข้าไปในตาของเขาทำให้ดวงตารู้สึกเคืองๆ

หนีหว่านมองดูโม่จื่อเฟิงที่นั่งลงกับพื้นวินาทีนั้นก็รู้สึกว่าเจ็บปวดหัวใจขึ้นมานางรู้เขาสนใจผู้หญิงคนนั้นมากแต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะสนใจนางถึงขั้นนี้

นางคือคนสนิทที่เชื่อใจได้ข้างกายเขาก็ย่อมรู้โดยธรรมชาติว่าเส้นทางที่เขาเดินนี้ผ่านอะไรมาบ้างเขาอยากได้แผนที่ภาพอยากที่จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่จนต่อกรกับตระกูลที่มีมาหลายร้อยปีนั้นได้นางเห็นความขยันพยายามและสิ่งที่เขาต้องแลกมาเพราะแบบนั้นเขารู้ดีว่าแผนที่ภาพสำหรับเขาแล้วมีความหมายอะไร

แต่ตอนนี้เขากลับพูดว่าแผนที่ภาพทั้งหมดก็เทียบอะไรกับผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในใจเขาไม่ได้เลย!

หนีหว่านจู่ๆก็รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมานางหัวเราะแล้วทั้งๆที่หัวเราะแท้ๆแต่ในดวงตากลับมีน้ำตาไหลออกมานางพูดอย่างสะอื้น:"นายขอโทษนะนายข้าไม่รู้ว่านางจะสำคัญสำหรับท่านมากขนาดนี้...."

หนีหว่านร้องไห้ออกมาหากว่านางรู้ก่อนละก็นางจะไม่เพราะว่าไปตามหาแผนที่พวกนั้นแล้วทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องเกิดอันตรายขึ้นแม้แต่น้อยเลยนางยิ่งไม่มีทางทำให้เขากลายเป็นร่างที่ดูไร้วิญญาณแบบนี้แน่ๆ

อากาศเย็นลงสักพักเวลาราวกับหยุดนิ่งไปทุกสิ่งทุกอย่างมีแค่ทรายสีเหลืองที่ลอยปลิวไปเท่านั้น

ทันใดนั้นกลุ่มนกอินทรีดำก็บินขึ้นไปบนฟ้าเมฆดำก็สลายหายไปภายใต้แสงอาทิตย์กลุ่มนกอินทรีราวกับจุดสีดำเล็กๆที่ระยิบระยับอยู่บนฟ้าแล้วก็หายไป

”โม่จื่อเฟิงเปลี่ยนมานั่งตัวตรงแทนสบถออกมา"ให้ตาย!ข้าลืมเบาะแสสำคัญไปซะสนิท!"

ทุกคนยังคงไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรแล้วก็ฟังที่เขาสั่งจินมู่ว่า:"จินมู่นับดูว่าเลือดพวกนี้มีอยู่เท่าไหร่?"