ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 363

ตอนที่363คนอนาจารชุดดำ

ไม่มีใครคาดถึงว่าเมื่อชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ได้ยินก็เขามือตีไปที่ท้ายทอยของชายชุดดำคนนั้นทันที“เจ้าโง่พวกผู้หญิงพวกนั้นต่อให้ดีแค่ไหนยังไงก็เป็นว่าที่สะใภ้ของเซียงซีตระกูลหลี่ตอนนี้ถ้าพวกเราเอาคนกลับไปเรื่องนี้จะจัดการยังไงก็ขึ้นอยู่กับนายใหญ่แต่ถ้าตอนนี้พวกเราทำอะไรคนพวกนี้กลางทางละก็กลับไปนายใหญ่โทษลงมาพวกเราจะรับผิดชอบไม่ไหวถ้าเจ้าอดทนไม่ไหวจริงๆในห้องนั้นไม่ใช่ว่ายังมีเด็กผู้ชายนั้นอยู่หรอ?ผิวละเอียดนุ่มเจ้าฝืนใช้ไปก่อนก็แล้วกัน”

“พี่ใหญ่ฉันไม่ใช่เกย์นะต่อให้ผิวจะละเอียดนุ่มแค่ไหนฉันก็ไม่สน”ชายชุดดำที่กัดอาหารอยู่บ่นขึ้นมาแล้วยังพูดขึ้นมาอีกว่า“ว่าแต่พี่ใหญ่พวกเราพาพวกผู้หญิงพวกนั้นไปก็พอแล้วผู้ชายคนนั้นพวกเราเอาไปทำไม?”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นช่างทองที่อวิ๋นเทียนสี่หามานายใหญ่ไม่ใช่ว่ากำลังหาช่างทองที่ประเทศอื่นไปทั่วอยู่หรอ?พวกเราถือโอกาสพากลับไปสักคนก็ถือว่ามีผลงานได้แล้ว“พี่ใหญ่ของชายชุดดำอธิบายเสร็จก็เหมือนจะรำคาญคนที่กำลังคนที่กำลังุงงงกับปัญหานี้นิดหน่อยเดินไปเอาเหล้าที่อยู่บนม้าแล้วเดินออกไปดื่มที่อื่น.

ชายชุดดำคนนั้นก็กัดอาหารต่อไปอย่างเคืองๆคนอนาจารชุดดำตรงมุมอับที่ไม่มีใครสังเกตเห็นกลับฟังคำพูดของชายสองคนนั้นเอาไว้

ภายในห้องหินหลินซีนเยียนเก็บสายตาที่มองอยู่กลับมาระยะห่างจากคนชุดดำพวกนั้นไกลเกินไปเธอไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขาแต่เห็นสีหน้าท่าทางของพวกเขาแล้วเธอยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

เธอเคยเจอกับทหารเล่รื่อมาก่อนความสามารถพวกแม่ทัพนำของทหารเล่รื่อนั้นเธอรู้ดีแต่คนพวกนี้กลับสามารถฆ่าทหารเลรื่อทั้งหมดได้เพียงในระยะเวลาสั้นๆความสามารถระดับนี้ไม่ใช่พวกทหารธรรมดาๆจะมีได้

“เจ้าทำเบาๆหน่อยระวังอย่าให้ปากแผลเปิดออกมา”เซียวฟานเฝ้าเธออยู่ข้างๆพยุงแขนเธออย่างระมัดระวัง“ธนูเหล็กนั้นแทงทะลุเขาไปที่อกของเจ้าตอนที่เห็นเจ้าล้มลงข้าขวัญเสียไปหมดเลยแต่โชคดียาของคนชุดดำพวกนี้เหมือนจะดีมากดึงหัวธนูออกมาให้เจ้าแล้วประคบยาเสร็จไม่นานก็ห้ามเลือดได้แล้ว แต่เจ้าบาดเจ็บหนักมากดังนั้นระวังไว้หน่อยก็ดี”

หลินซีนเยียนพยักหน้าตอนที่เห็นตัวเองโดนธนูเหล็กยิงทะลุเข้าไปเธอเองก็คิดว่าตัวเองต้องตายแล้วแน่คาดไม่ถึงว่ายังสามารถมีชีวิตรอดอยู่ได้ยานั้นดีจริงๆ

“ใช่แล้ว……”เซียวฟานอำอึ้งลังเลอยู่สักพักแล้วก้มหน้าพูด“เจ้าไม่ต้องกังวลถึงเจ้าจะบาดเจ็บข้าก็ไม่ให้คนอื่นมาแตะตัวเจ้า”

“อืม……”หลินซีนเยียนหันมามองหน้าเซียวฟานอย่างอึ้งๆเซียวฟานถูกเธอมองจนรู้สึกเขินและอึดอัดนิดๆกระแอมออกมาสองครั้ง ที่จริงถ้าเขาไม่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาละก็หลินซีนเยียนก็ไม่มีทางที่จะคิดมาถึงเรื่องนี้ยังไงซะเวลาได้รับบาดเจ็บเธอก็เป็นผู้ป่วยเพื่อได้รับการรักษาทุกเรื่องสามารถที่จะเข้าใจได้

ถ้าเกิดตอนรักษาผู้ป่วยยังต้องมาคอยหลีกเลี่ยงผู้หญิงผู้ชายถ้าเกิดทำให้เสียเวลารักษาขึ้นมางั้นก็ต้องเสียชีวิตเธอยังไม่หัวโบราณถึงขนาดที่จะมาคอยถือสาเรื่องแบบนี้

แต่ว่าเธอกลับรู้สึกอยากรู้ขึ้นมานิดหน่อยในสถานการณ์แบบนี้เซียวฟานทำยังไงถึงจะเกลี้ยกล่อมคนพวกนั้นไม่ให้มาแตะต้องร่างกายของเธอได้

เห็นแววตาสงสัยของเธอเซียวฟานนึกว่าเธอจะถามว่าใครเป็นคนใส่ยาให้ตัวเองลังเลอยู่สักพักถึงพูดอธิบายขึ้นมาว่า“ข้าไม่ได้ให้พวกเฮงซวยนั้นแตะต้องเจ้าดังนั้นบาดแผลของเจ้าข้าเป็นคนจัดการเองหวังว่าเจ้าจะไม่โทษข้า”

หลินซินเยียนส่ายหน้า“ข้าไม่มีทางโทษเจ้าแน่นอนชีวิตเป็นเรื่องสำคัญเรื่องพวกนี้ไม่เป็นอะไรจริงๆเพียงแต่เจ้าไปตกลงอะไรกับพวกเขาหรอ?คนพวกนั้นดูท่าทางไม่ใช่คนที่จะเชื่อฟังคำพูดได้ง่ายๆ”

เซียวฟานสีหน้าตกใจมากเหมือนจะคาดไม่ถึงว่าความรู้สึกของหลินซีนเยียนจะไวขนาดนี้“เจ้า……คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมองออกได้เร็วขนาดนี้ นายใหญ่ของพวกเขาเหมือนจะกำลังหาช่างฝีมือชั้นเลิศมาทำงานใหญ่งานหนึ่งอยู่และข้าเองก็มีความมั่นใจในเรื่องนี้ข้าอาสารับปากพวกเขาว่าทำงานให้พวกเขาพวกเขาถึงยอมให้ข้าจัดการบาดแผลให้เจ้า”

ฟังแล้วดูเหมือนง่ายแต่ในสถานการณ์อย่างนั้นการที่จะดึงความกล้าขึ้นมาพูดกับคนชุดดำที่ถือมีดอยู่นั้นต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมาก

“ทำงานใหญ่งานหนึ่ง……”หลินซินเยียนอดไม่ได้ที่จะคบคิดขึ้นมาศาลาความลับแห่งสวรรค์ไม่ได้เอาชีวิตของเซียวฝานก็เพราะว่าเห็นฝีมือของเขาแต่ที่ศาลาความลับแห่งสวรรค์ต้องการนั้นก็เป็นสิ่งที่ที่ตระกูลลี่ต้องการคือเศษภาพที่จะสามารถนำทางไปยังขุมทรัพย์พวกนั้นที่ตระกูลหลิงแสวงหาเกรงว่าก็เพื่อของสิ่งนั้น

เข้าไปในถ้ำเพื่อเอาเศษรูปก็ต้องแก้กลไกที่อยู่ภายในถ้ำนี้ต้องการช่างฝีมือที่มีความสามารถชั้นเลิศเพียงแต่ตระกูลหลิงไม่รู้ว่าการจะแก้กลไกนั้นไม่ได้ต้องการเพียงแค่ช่างฝีมือชั้นเลิศแต่ยังต้องการเลือดชนิดพิเศษ

ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าคนที่มีสายเลือดพิเศษอย่างเธอจะเหลืออยู่บนโลกเท่าไรแต่เธอไม่เชื่อว่าเซียงฟานจะบังเอิญเป็นหนึ่งในนั้นอย่างนี้แสดงว่าตระกูลหลิงตอนนี้รู้เพียงแค่ต้องแก้กลไกแต่ยังไม่รู้เลือดพิเศษเรื่องนี้.

ทั้งสองคนพูดกันอยู่สักพักเสร็จร่างกายของหลินซินเยียนยังคงอ่อนแอดังนั้นความง่วงจึงเข้ามาโจมตีเซียวฝานเห็นตาของเธอกำลังปิดก็นำเสื้อกี่เฟ้าที่อยู่บนตัวถอดออกมาห่อตัวเธอแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า“นอนเถอะ”

ร่างกายของหลินซีนเยียนอ่อนแอมากจริงๆดังนั้นเธอจึงไม่อยากเกรงใจแบบจอมปลอมเธอเอาศีรษะพิงไว้ที่ไหล่ของเขาแล้วก็นอนหลับสนิท.

ตอนกลางดึกเสียงพูดข้างนอกห้องค่อยๆลดลง คนชุดดำส่วนมากฟุบลงนอนไปที่พื้นแล้ว เหลือแค่เพียงชายชุดดำสองคนที่รับผิดชอบเฝ้ายามที่หาวอยู่รอบกองไฟ

กลางดึกชายชุดดำที่นอนอยู่ในบริเวณมุมอับลุกขึ้นมาจากพื้น

“เจ้าทำอะไร?”สองคนที่รับรับผิดชอบเฝ้ายามเห็นคนนั้นลุกขึ้นมารีบเปล่งเสียงถามขึ้นมาทันที

คนคนนั้นหันหน้ามาหัวเราะฮาฮา“เมื้อกี้ดื่มเหล้าไปนิดหน่อยปวดฉี่”พูดเสร็จก็ดึงกางอี้ขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในมุมมืดในกลุ่มนี้มีเพียงแค่ไม่กี่คนทุกคนในนี้ล้วนรู้จักกันหมดดังนั้นจึงไม่ได้สงสัยอะไรสองคนที่เฝ้ายามอยู่ไม่ได้ถามอะไรอีกเก็บสายตามาไว้ที่เดิม

ชายชุดดำที่ถือกางเกงเข้าไปในความมืดพึ่งจะหายไปในความมืดถือโอกาสตอนที่ทหารเฝ้ายามไม่สังเกตวกกลับไปยังบ้านหิน เขาเดินไปที่บริเวณหน้าต่างของบ้านหินเอาหลอดไม้ไผ่ออกมาจากอกแล้วเป่าควันสีขาวเข้าไปในบ้านหิน

ควันลอยเข้าไปในบ้านหินเสร็จไม่นานก็กระจายตัวออกหลินซีนเยียนที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ไม่รู้สึกถึงความผิดสังเกตอะไรเพียงแค่ลมหายใจหนักขึ้นกว่าเดิมนิดนึง แต่เซียวฝานกลับขมวดคิ้วตอนหันหน้าไปทางหน้าต่าง เขารู้สึกทั้งร่างกายอ่อนปวกเปียกมือไม้ไร้เรียวแรงแม้แต่แรงที่จะเปล่งเสียงออกมาก็ไม่มี

เขาทำได้เพียงแค่เบิกตาโตมองไปยังคนชุดดำที่แอบเดินย่องๆเข้ามาจากทางประตูเล็กต่อหน้าต่อตา.คนชุดดำคนนั้นตาเล็กๆจมูกโด่งภาพลักษณ์ดูลามกมากโดยเฉพาะแววตาที่มองมายังเซียวฝานนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนา

ขนทั้งร่างของเซียวเซียวฝานลุกขึ้นมาเหมือนเพียงแค่ภายในพริบตาเดียวพอหลังจากเขาได้สติขึ้นมามีความทรงจำบางอย่างที่ถูกเขาฝังเอาไว้ในส่วนลึกของสมอง แต่ในวินาทีนั้นความทรงจำพวกนี้ได้ผุดขึ้นมาเพียงแค่พริบตาเดียวเขาก็รู้แล้วว่าคนชุดดำที่อนาจารคนนั้นต้องการจะทำอะไร