ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 363

ตอนที่363คนอนาจารชุดดำ

ไม่มีใครคาดถึงว่าเมื่อชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ได้ยินก็เขามือตีไปที่ท้ายทอยของชายชุดดำคนนั้นทันที“เจ้าโง่พวกผู้หญิงพวกนั้นต่อให้ดีแค่ไหนยังไงก็เป็นว่าที่สะใภ้ของเซียงซีตระกูลหลี่ตอนนี้ถ้าพวกเราเอาคนกลับไปเรื่องนี้จะจัดการยังไงก็ขึ้นอยู่กับนายใหญ่แต่ถ้าตอนนี้พวกเราทำอะไรคนพวกนี้กลางทางละก็กลับไปนายใหญ่โทษลงมาพวกเราจะรับผิดชอบไม่ไหวถ้าเจ้าอดทนไม่ไหวจริงๆในห้องนั้นไม่ใช่ว่ายังมีเด็กผู้ชายนั้นอยู่หรอ?ผิวละเอียดนุ่มเจ้าฝืนใช้ไปก่อนก็แล้วกัน”

“พี่ใหญ่ฉันไม่ใช่เกย์นะต่อให้ผิวจะละเอียดนุ่มแค่ไหนฉันก็ไม่สน”ชายชุดดำที่กัดอาหารอยู่บ่นขึ้นมาแล้วยังพูดขึ้นมาอีกว่า“ว่าแต่พี่ใหญ่พวกเราพาพวกผู้หญิงพวกนั้นไปก็พอแล้วผู้ชายคนนั้นพวกเราเอาไปทำไม?”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นช่างทองที่อวิ๋นเทียนสี่หามานายใหญ่ไม่ใช่ว่ากำลังหาช่างทองที่ประเทศอื่นไปทั่วอยู่หรอ?พวกเราถือโอกาสพากลับไปสักคนก็ถือว่ามีผลงานได้แล้ว“พี่ใหญ่ของชายชุดดำอธิบายเสร็จก็เหมือนจะรำคาญคนที่กำลังคนที่กำลังุงงงกับปัญหานี้นิดหน่อยเดินไปเอาเหล้าที่อยู่บนม้าแล้วเดินออกไปดื่มที่อื่น.

ชายชุดดำคนนั้นก็กัดอาหารต่อไปอย่างเคืองๆคนอนาจารชุดดำตรงมุมอับที่ไม่มีใครสังเกตเห็นกลับฟังคำพูดของชายสองคนนั้นเอาไว้

ภายในห้องหินหลินซีนเยียนเก็บสายตาที่มองอยู่กลับมาระยะห่างจากคนชุดดำพวกนั้นไกลเกินไปเธอไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขาแต่เห็นสีหน้าท่าทางของพวกเขาแล้วเธอยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

เธอเคยเจอกับทหารเล่รื่อมาก่อนความสามารถพวกแม่ทัพนำของทหารเล่รื่อนั้นเธอรู้ดีแต่คนพวกนี้กลับสามารถฆ่าทหารเลรื่อทั้งหมดได้เพียงในระยะเวลาสั้นๆความสามารถระดับนี้ไม่ใช่พวกทหารธรรมดาๆจะมีได้

“เจ้าทำเบาๆหน่อยระวังอย่าให้ปากแผลเปิดออกมา”เซียวฟานเฝ้าเธออยู่ข้างๆพยุงแขนเธออย่างระมัดระวัง“ธนูเหล็กนั้นแทงทะลุเขาไปที่อกของเจ้าตอนที่เห็นเจ้าล้มลงข้าขวัญเสียไปหมดเลยแต่โชคดียาของคนชุดดำพวกนี้เหมือนจะดีมากดึงหัวธนูออกมาให้เจ้าแล้วประคบยาเสร็จไม่นานก็ห้ามเลือดได้แล้ว แต่เจ้าบาดเจ็บหนักมากดังนั้นระวังไว้หน่อยก็ดี”

หลินซีนเยียนพยักหน้าตอนที่เห็นตัวเองโดนธนูเหล็กยิงทะลุเข้าไปเธอเองก็คิดว่าตัวเองต้องตายแล้วแน่คาดไม่ถึงว่ายังสามารถมีชีวิตรอดอยู่ได้ยานั้นดีจริงๆ

“ใช่แล้ว……”เซียวฟานอำอึ้งลังเลอยู่สักพักแล้วก้มหน้าพูด“เจ้าไม่ต้องกังวลถึงเจ้าจะบาดเจ็บข้าก็ไม่ให้คนอื่นมาแตะตัวเจ้า”

“อืม……”หลินซีนเยียนหันมามองหน้าเซียวฟานอย่างอึ้งๆเซียวฟานถูกเธอมองจนรู้สึกเขินและอึดอัดนิดๆกระแอมออกมาสองครั้ง ที่จริงถ้าเขาไม่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาละก็หลินซีนเยียนก็ไม่มีทางที่จะคิดมาถึงเรื่องนี้ยังไงซะเวลาได้รับบาดเจ็บเธอก็เป็นผู้ป่วยเพื่อได้รับการรักษาทุกเรื่องสามารถที่จะเข้าใจได้

ถ้าเกิดตอนรักษาผู้ป่วยยังต้องมาคอยหลีกเลี่ยงผู้หญิงผู้ชายถ้าเกิดทำให้เสียเวลารักษาขึ้นมางั้นก็ต้องเสียชีวิตเธอยังไม่หัวโบราณถึงขนาดที่จะมาคอยถือสาเรื่องแบบนี้

แต่ว่าเธอกลับรู้สึกอยากรู้ขึ้นมานิดหน่อยในสถานการณ์แบบนี้เซียวฟานทำยังไงถึงจะเกลี้ยกล่อมคนพวกนั้นไม่ให้มาแตะต้องร่างกายของเธอได้

เห็นแววตาสงสัยของเธอเซียวฟานนึกว่าเธอจะถามว่าใครเป็นคนใส่ยาให้ตัวเองลังเลอยู่สักพักถึงพูดอธิบายขึ้นมาว่า“ข้าไม่ได้ให้พวกเฮงซวยนั้นแตะต้องเจ้าดังนั้นบาดแผลของเจ้าข้าเป็นคนจัดการเองหวังว่าเจ้าจะไม่โทษข้า”

หลินซินเยียนส่ายหน้า“ข้าไม่มีทางโทษเจ้าแน่นอนชีวิตเป็นเรื่องสำคัญเรื่องพวกนี้ไม่เป็นอะไรจริงๆเพียงแต่เจ้าไปตกลงอะไรกับพวกเขาหรอ?คนพวกนั้นดูท่าทางไม่ใช่คนที่จะเชื่อฟังคำพูดได้ง่ายๆ”