ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 364

ตอนที่364อันตรายยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ

นักรบชุดดำมาถึงตัวของเซียวฝานและหลินซีนเยียนแต่กลับไม่ไปมองหลินซีนเยียนเลยแม้แต่น้อยแต่กลับหยาลคายนำหลินซีนเยียนแยกออกจากเซียวฝานจากนั้นก็ใช้มือลูบไปที่แก้มของเซียวฝาน

“ลื่นจริงๆ”ชายชุดดำที่มีรูปร่างไม่สูงมากพูดขึ้นมือทั้งสองข้างก็ยังลูบที่ใบหน้าของเซียวฝานตอนพูดออกมานั้นกลิ่นปากทำให้คนฟังคลื่นไส้

เซียวฝานอยู่ท่ามกลางน้ำหอมร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ในตอนที่มือของชายชุดดำใช้มือลูบไปมาบนหน้าของเขาใบหน้าของเขาทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเหงื่อไหลออกมาทำให้ผมของเขาเปียกไปหมดทำให้ผมหน้าเขาชื้นไปหมด

“อย่าร้องหากเจ้าไม่อยากให้คนอื่นเห็นส่วนนั้นของเจ้า”ชายชุดดำจับปากเซียวฝานทำให้เซียวฝานรังเกียจเขาพูดต่อไปว่า“ถึงแม้เจ้าจะตะโกนพวกของข้าก็จะไม่ช่วยเจ้าพวกเขาก็จะทำได้แค่มองดูความสนุกแค่นั้นเองข้าชอบผู้ชายโดนเฉพาะคนที่ดูอ่อนโยนและรูปร่างหน้าตาดีเหมือนเจ้าแล้วด้วย”

เซียวฝานดวงตาเบิกกว้างในดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวสายตาเขามองไปเห็นหลินซีนเยียนนั่งเงียบๆอยู่อีกฝั่งแต่ในใจกลับเจ็บปวดหมื่นเท่าเขาไม่ร้องขอความช่วยเหลือแม้แต่น้อยเขาจะร้องเรียกได้อย่างไรหลินซีนเยียนโดนยาสลบนางคงยังไม่ฟื้นง่ายๆแน่แต่เขาก็ไม่เต็มใจเลยแม้แต่น้อย

เขาคือศิษย์พี่ของนางเขารับรู้ถึงความเคารพและความเจ็บปวดของศิษย์น้องเขาจะยอมให้นางมาเห็นเขาในสภาพนี้ได้หรือ

เซียวฝานฟันกัดเข้าไปถึงลิ้นของตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถตอบโต้ชายผู้นี้ได้เลยหรือว่าเขายังไม่พร้อมที่จะตาย

ดูเหมือนจะมองเห็นความคิดของเขาชายชุดดำ เอามือไปจับที่แก้มของเขาเพื่อลดความกังวลของเขาเองแล้วทำให้เซียวฝานอ้าปากทำให้เขาไม่สามารถกัดลิ้นตัวเองได้จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วค่อยๆยัดเข้าไปในปากของเซียวฝาน

เหงือกของเซียวฝานเจ็บแม้แต่โอกาสจะฆ่าตัวตายเขาก็ไม่มีแล้ว

ค่ำคืนนั้นเงียบสงัดภายในห้องมีเพียงชายชุดดำกับเสียงที่เขาใช้มือลูบคลำเข้าไปในเสื้อผ้าของเซียวฝานเรื่องสกปรกเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้นแต่ผู้คนรอบข้างกลับไม่รู้สึก

ในวินาทีนั้นเองใบหน้าของเซียวฝานก็มีความสิ้นหวังเกิดขึ้นในสมองของเขาความฝันอันเลวร้ายนั้นซ้อนทับกับความเป็นจริงเขาทำได้แค่นอนอยู่นิ่งๆและการตอบสนองที่จริงยิ่งกว่าจริงกลิ่นเหม็นออกมาจากตัวของเขา

ชายผิวดำกระแทกเล็กน้อยกระแทกเข้าไปที่จมูกและปากเล็กน้อยเท้าข้างหนึ่งพาดไว้บนร่างของเซียวฝาน“เจ้าเด็กเหม็นเจ้ากล้าตดอย่างนั้นรึช่างดึงความสนใจของข้าเสียจริงๆ”

เซียวฝานโดนบังขับให้นอนอยู่บนพื้นแต่ทว่าสายตาของเขากลิ้งไปกลิ้งมา เขาดูเหมือนจะอยู่ในโลกของตัวเอง ดูเหมือนจะลืมไปว่ายังมีชายชุดดำคนนั้นอยู่ แต่เขาเพียงแค่โดนความทรงจำครั้งเก่าของตัวเองทรมานแค่นั้นเอง

ร้อนไปจนถึงริมฝีปากของเขาชายชุดดำดูเหมือนจะไม่เต็มใจเขาหยิบมีดเล็กของเขาออกจากร้องเท้าบูทสั้นด่าทอ“เจ้าทำให้ข้าไม่พอใจข้าก็จะทำให้ทั้งชีวิตของเจ้าไม่มีความสุข”

พูดแล้วชายชุดดำก็จะแทงเข้าไปที่กางเกงของเซียวฝาน

แค่เพียงพริบตา

ในขณะที่หลินซีนเยียนลืมตาขึ้นมานั้นก็มองเห็นชายชุดดำอยู่บนขาของเซียวฝาน นางคิดใช้หัวของนางโขกไปที่หัวของชายชุดดำนั้น จากนั้นนางก็กัดเข้าไปที่แขนของชายชุดดำ

ชายชุดดำเจ็บหนักแล้วหลงทำมีดในมือหล่นลงแต่กลับไปโดนที่ใบหน้าของหลินซีนเยียน“แม่นางทำไมถึงได้ฟื้นเร็วเช่นนี้”

เขาจะรู้ได้ยังไงหลินซีนเยียนจะฟื้นขึ้นมาในเวลานี้โดยเฉพาะเพื่อนำยาถอนพิษของท่านโจวออกจากเสื้อด้านในของนางมาให้เขากินหนึ่งเม็ด

เพียงแค่นางนึกไม่ถึงว่าในกลุ่มนักรบชุดดำนี้จะมีพวกผิดเพศซ่อนอยู่ตอนนี้นางยังคงกลัวอยู่หากไม่ใช่เพราะนางได้เตรียมตัวไว้ก่อนในเวลานี้ศิษย์พี่ของนางก็คงจะโดนชายชุดดำคนนั้น......

“เจ้ากล้าทำร้ายเขาเจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะทำให้ตระกูลของเจ้าทั้งสิบโคตรต้องตายทั้งเป็น”หลินซีนเยียนกรีดร้องอย่างรุนแรง

“แม่นาง เรื่องมาถึงขนาดนี้ท่านยังปากแข็งอีก ตอนนี้ท่านเป็นนักโทษ ชีวิตของท่านจะตายเมื่อไหร่นั้นก็หารู้ไม่อีก ข้าไม่ได้ตกใจกลัวหรอก ข้าจะกรีดใบหน้าของเจ้าแล้วค่อยว่ากัน ข้าเกลียดใบหน้าที่งดงามของผู้หญิงนักก็อย่างผู้หญิงประเภทเจ้าหลอกผู้ชายที่เก่งมานักต่อนัก”

ชายชุดดำเปลี่ยนจุดมุ่งหมายของเขาหยิบมีดขึ้นแล้วแทงไปยังหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนไม่แม้แต่จะมองเขาแต่กลับหันหน้าไปทางหน้าต่างด้านนอกและร้องตะโกนเสียงดัง“มีใครอยู่ไหมข้าต้องการคุยกับนายของพวกเจ้า”

เสียงร้องของนางประสบความสำเร็จรอบข้างที่มีคนพักผ่อนอยู่มาพร้อมกับชายร่างกำยำและผู้ติดตามอีกสองสามคนเดินเข้ามา

“โซว่โหวเอ๋อเจ้ามาทำอะไรที่นี่”ชายร่างกำยำมองไปที่ชายชุดดำนั้นทั้งยังมองเห็นเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยของเซียวฝาน“เจ้าอยากได้เขาก็หาได้ดูว่านี้เป็นสถานการณ์อะไรเก็บของของเจ้านั้นกลับไป รอกลับไปที่จวนของข้าก็จะมีพวกบริวารเล็กๆให้เจ้าได้เล่น”

คนที่โดนเรียกว่าโซว่โหวเอ๋อทำให้ชายชุดดำนั้นกระวนกระวายแต่เขาไม่กล้าพูดอะไรทำได้เพียงรีบเก็บมีดขึ้นมาแล้วออกไป

“ช้าก่อน”

ปากที่พูดออกมานั้นไม่ใช่ชายร่างกำยำหากแต่คือหลินซีนเยียน

ทุกคนรอบข้างประหลาดใจมากในเวลานี้ก็คงคิดว่าหลินซีนเยียนและเซียวฝานคงจะหนีไปทำไมยังไม่จัดการกับโซว่โหว

หลินซีนเยียนเอื้อมมือออกไปและชายร่างกำยำ“ข้าจะคุยกับเจ้าข้าให้สัญญาว่าหากเจ้าทำตามที่ข้าขอข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นใหญ่ในตระกูลของเจ้า”

ชายร่างกำยำได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะ“แม่นางเจ้าอย่าคิดจะทำอะไรตุกติกเลยพวกข้าหาไม่ใช่พวกป่าพวกเขาไร้ซึ่งความคิดและปัญญาไม่”

“เขาคือช่างทองพวกเจ้าถึงไม่ฆ่าเขา ตระกูลของเจ้ากำลังมองหาช่างทองฝีมือดีอยู่ใช่หรือไม่ แต่ว่าเจ้ารู้ไหมว่าบ้านเจ้าหาช่างทองมาเพราะเหตุอะไรแต่ข้ารู้”หลินซีนเยียนแทรกคำของชายร่างกำยำนั้น

อย่างที่คิดชายร่างกำยำนั้นหันกลับมาด้วยท่าทีที่ไม่ปกติสายตาเปลี่ยนกลับไปลึกยิ่งขึ้น

“เจ้ารู้อะไรบ้าง”

พอนางได้ฟังที่เขาถามดังนั้นหินก้อนหนักที่อยู่ในใจของหลินซีนเยียนก็ตกลงไปอยู่ที่พื้นดูเหมือนว่าเขาจะคิดไม่ผิด นางเงยหน้าอย่างเชื่อมั่นแล้วมองไปที่ดวงตาของชายร่างกำยำนั้น“ข้ารู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้หาช่างทองฝีมือดีอีกทั้ง ข้ายังรู้แม้กระทั่งความลับที่แม้แต่ตระกูลของเจ้าก็ไม่อาจรับรู้”

“ความลับ”ชายร่างกำยำพึงพร่ำขึ้น

หลินซีนเยียนโบกมือเรียกเขา“เจ้าเข้ามาสิข้าจะบอกเจ้าเอง”

ชายร่างกำยำนั้นดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อยเขาไม่ตอบโต้ในทันทีแต่กลับฟังที่หลินซีนเยียนพูด“ทำไมกลัวมือที่ไม่มีพลังของข้าจะทำร้ายเจ้าหรือหากเจ้ามีความกล้าเพียงเท่านี้ก็ไม่แปลกที่เจ้าจะมีฐานะเช่นนี้ในตระกูลของเจ้า”