ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 365

ตอนที่365เจรจาเงื่อนไข

นี่เป็นการกระตุ้นอย่างชัดเจนแต่สำหรับบางคนที่ถูกกระตุ้นด้วยจุดอ่อนกลับเป็นการโน้มน้าวที่ได้ผลดีที่สุดอย่างหนึ่ง

ชายคนนั้นเหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้าผากไปหมดหันไปชักสีหน้าใส่ไม่กี่คนที่อยู่ข้างๆคนพวกนั้นก็รีบหันหลังกลับทันที

เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลินซีนเยียนก้าวไปข้างหน้าและใช้มือข้างหนึ่งบีบเข้าที่คอของหลินซีนเยียน"ข้าจะฟังความลับของเจ้าก็ได้แต่หวังว่าความลับของเจ้าจะทำให้ข้าพอใจนะ ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นคนที่พวกข้าจะเอากลับไปรายงานแต่ว่าพวกข้านั้นก็เป็นคนทำตามอำเภอใจซะด้วยสิหากว่าใจร้อนขึ้นมาอาจจะเผลอฆ่าคนผิดไปสักสองสามคนก็ได้"

สีหน้าของหลินซีนเยียนยังคงเหมือนเดิมไม่ได้กลัวแต่อย่างใดแต่กลับพูดนุ่มนวลข้างๆหูของเขาว่า"ที่พวกเจ้าตามหาช่างฝีมือก็เพราะว่าจะเปิดหีบสมบัตินั้นจำเป็นต้องถอดรหัสบางอย่างให้ได้ความลับนี้คนของตระกูลที่ตัดขาดจากโลกภายนอกนั้นรู้ทุกคนแต่ว่า...ยังมีตระกูลหลี่ที่รู้ตอนที่เปิดครั้งสุดท้ายก็ได้เบาะแสบางอย่างมาจะต้องเป็นช่างฝีมือที่มีสายเลือดพิเศษถึงจะได้และข้าก็คือช่างฝีมือเพียงหนึ่งเดียวที่รู้ว่าตนมีสายเลือดพิเศษ!เจ้าคิดว่าทำไมเจ้าบ้านตระกูลหลี่ถึงอยากได้แต่ข้าคนเดียวไปเป็นลูกสะใภ้ล่ะ?"

คำถามย้อนกลับของเธอก็คือสิ่งที่ลุงคนนี้สงสัยอยู่ในใจแต่ฟังจากที่หลินซีนเยียนพูดแล้วเขาก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลดีเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่จ้องหลินซีนเยียนตาค้างราวกับความลับที่เธอบอกนั้นทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากนานกว่าจะได้สติกลับมา

หลินซีนเยียนหัวเราะในลำคอยกมือขึ้นจับข้อมือของเขาแล้วค่อยๆดันมือเขาออกไปจากคอของนาง"หากว่าเจ้าส่งตัวข้าให้บ้านของเจ้าความเหน็ดเหนื่อยในครั้งนี้ก็เพียงพอให้เจ้าเลื่อนตำแหน่งได้หลายขั้นแล้วแต่ว่า...ก่อนที่จะเสนอเงื่อนไขข้าจะต้องให้ความร่วมมือถึงจะได้ถ้าหากข้าไม่ยินยอมงั้นก็โทษทีอย่างมากก็คงจะไม่เจ้าตายก็ข้าตายเจ้าก็ดันรู้ความลับนี้เข้าแล้วหากว่าข้าตายด้วยน้ำมือของพวกเจ้าบ้านตระกูลหลี่ก็คงไม่นิ่งอยู่เฉยแน่หากว่าทำให้บ้านของเจ้ารู้ว่าพวกเจ้าฆ่าข้าละก็ข้าคิดว่าพวกเจ้าสิบกว่าคนคงต้องตายตามข้าไปเป็นเพื่อนแล้วล่ะ"

การคำนวณของหลินซีนเยียนทำให้ชายวัยกลางคนถึงกับสะดุ้งตกใจอีกครั้งเขาไม่ได้นึกถึงเลยสักนิดว่าการคำนวณของหลินซีนเยียนจะใกล้ความเป็นจริงขนาดนี้เขาอาศัยอยู่ในตระกูลมาตั้งแต่เด็กรู้ว่าที่บ้านจะลงโทษกับผู้ที่ทำความผิดอย่างไรหากว่าเขาไม่รู้ความลับของหลินซีนเยียนเข้าก็รอดไปแต่หลินซีนเยียนดันให้เขารู้แล้วก็เป็นอย่างที่หลินซีนเยียนพูดหากว่าสักวันบ้านของเขารู้ว่าเบาะแสสำคัญขาดหายไปจากที่นี่ถึงตอนนั้นพวกเขาทั้งกลุ่มคงหนีไม่พ้นบทลงโทษที่ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น

จากนาทีนี้ไปพวกเขาไม่เพียงแต่ห้ามทำให้หลินซีนเยียนตายยังต้องคอยปรนนิบัตินางดีๆอีกด้วย

"ช่างเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์นัก!"ชายวัยกลางคนกัดฟันแน่นสบถออกมาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า:มิน่าล่ะขนาดคนอย่างอู่เซวียนอ๋องยังถูกเจ้าทำให้สับสน!"

หลินซีนเยียนไม่ได้พูดอะไรแค่คิดถึงท่าทางที่โม่จื่อเฟิงวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อช่วยนาง ใจของนางก็ค่อยๆเจ็บปวดขึ้นมา

"เอาล่ะเลิกพูดมากไร้สาระได้แล้วเงื่อนไขของข้านั้นง่ายมากจะให้ข้ายอมร่วมมือกับพวกเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรข้าก็แค่อยากได้หัวของเจ้านั่น!ใช้มันหนึ่งคนแลกกับความก้าวหน้าของพวกเจ้าทุกคนคุ้มค่าดีใช่หรือไม่?"หลินซีนเยียนผายมือออกชี้ไปที่โซ่วโหวเอ๋อที่อยู่ตรงหน้าประตูคนต่ำทรามที่เตรียมตัวรังแกเซียวฝานไว้แต่แรกแล้ว

พอโซ่วโหวเอ๋อได้ยินเข้าก็หันตัวกลับมาอย่างดุร้ายมองลูกพี่ของตนอย่างตื่นกลัว"ลูกพี่ท่านอย่าไปฟังที่ผู้หญิงคนนี้พูดพล่อยๆนะพวกเราเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกันจะมาให้ผู้หญิงคนนี้ทำให้แตกคอกันได้อย่างไร?"

ชายวัยกลางคนไม่ได้พูดอะไรแค่มองโซ่วโหวเอ๋อครู่หนึ่งไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

หลินซีนเยียนเห็นเขาไม่ได้ลงมือก็หัวเราะเยือกเย็นและพูดว่า:"ช่างเถอะยังไงข้าก็บอกเงื่อนไขไปแล้วจะรับปากหรือไม่ก็เป็นเรื่องของพวกเจ้าเพียงแต่ถ้าพวกเจ้าไม่ฆ่าเขาแม้จะไปถึงบ้านของพวกเจ้าข้าก็จะไม่ประนีประนอมให้แม้แต่น้อยอย่างมากก็แค่ตายร่วมกับศิษย์พี่ของข้าไปก็เท่านั้น"

พอพูดจบนางก็ไม่สนใจสีหน้าของชายวัยกลางคนอีกตรงไปพยุงเซียวฝานที่สติหลุดลอยขึ้นมา

ในบ้านเงียบสงัดความเงียบราวกับจะแผ่ไปถึงข้างนอกบ้านหินไม่นานพวกชายชุดดำคนอื่นๆก็มารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูบ้านพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเห็นแค่ว่าลูกพี่ของตนนั้นสีหน้าเคร่งขรึมไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่แต่ชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าโซ่วโหวเอ๋อกลับสีหน้าหวาดกลัวค่อยๆถอยไปข้างหลังทีละก้าวทีละก้าว

ลูกพี่ท่านอย่า..."โซ่วโหวเอ๋อยังไม่ทันพูดจบชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังเขาก็เอามีดแทงเข้าที่อกของเขาไปเรียบร้อยแล้วเลือดสดๆไหลออกมาจากอกที่ถูกแทงของเขา เขาสะดุ้งตกใจตาโตจนกระทั่งสิ้นใจตายเขาก็ไม่รู้ว่าใครกันที่เป็นคนลงมือ

หัวหน้าที่เหงื่อแตกพลั่กถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า"เอาเขาไปฝังเถอะ"

ชายชุดดำไม่กี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆโซ่วโหวเอ๋อได้ยินคำสั่งของเขาก็แบกศพโซ่วโหวเอ๋อออกไปข้างนอกชายวัยกลางคนคนนั้นก็เดินกลับมาตรงหน้าของหลินซีนเยียนอีกครั้งพูดเสียงเข้มว่า"ตอนนี้เจ้าพอใจรึยัง?"

"วางใจเถอะข้าพูดคำไหนคำนั้น!"หลินซีนเยียนจ้องมองศพของโซ่วโหวเอ๋อตาเขม็งไม่มีความเห็นใจใดๆทั้งสิ้นในใจยิ่งไม่รู้สึกสักนิดว่าไม่คุ้มค่าโซ่วโหวเอ๋อที่ต่ำทรามคนนั้นกล้าคิดที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับเซียวฝานหากไม่ใช่เพราะนางรู้ตัวทันเวลาพอดีบางทีเซียวฝานอาจจะเจ็บปวดจนตายก็ได้!เพราะงั้นต่อให้นางต้องแลกกับอะไรมากกว่านี้นางก็จะไม่ยอมให้โซ่วโหวเอ๋อมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่เด็ดขาด

ชายวัยกลางคนพยักหน้าสั่งให้คนนำอาหารและเครื่องดื่มมาให้หลินซีนเยียนกับเซียวฝานแล้วถึงจะนำคนออกไป

รอจนพวกเขาออกไปแล้วหลินซีนเยียนถึงจะรีบตรวจดูสภาพของเซียวฝานเซียวฝานพอจะได้สติขึ้นมาบ้างแล้วแต่เขาราวกับจมดิ่งอยู่ในความหวาดกลัวเนื้อตัวสั่นเทาและไม่กล้าสบตากับหลินซีนเยียนแม้แต่นิดเดียว

"ศิษย์พี่ก่อนหน้านี้ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนั้นกับท่าน!"หลินซีนเยียนไม่ได้อยากจะทำให้เซียวฝานตกใจอีกแต่ว่านางก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปถ้าอยากจะเอาชนะความกลัวก็ต้องเผชิญหน้ากับความกลัวเหตุผลนี้นางรู้ดีแม้ว่าจะต้องฉีกปากแผลที่เลือดออกซิบๆนี้นางก็ต้องกัดฟันเพื่อไม่ให้ตนเองลังเล

เซียวฝานสะดุ้งขึ้นราวกับถูกทำให้ตกใจหดตัวเล็กลงเข้ากับริมผนังเรื่อยๆ

"ศิษย์พี่!"น้ำเสียงของหลินซีนเยียนปนไปด้วยเสียงร้องไห้"ศิษย์พี่มองหน้าข้าบอกมาว่าใครทำเรื่องแบบนั้นกับท่าน!พวกข้าจะไปฆ่ามันให้มันชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวมัน!พวกข้าไปฆ่ามันแล้วท่านจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวอีกขอแค่มันตายแล้วก็จะไม่มีใครทำร้ายท่านได้อีก!"

หลินซีนเยียนราวกับกรีดร้องตะโกนออกมาในลำคอของนางถึงกับมีกลิ่นคาวเลือดน้ำตาไหลพรากนางกอดเซียวฝานที่ขดตัวอยู่ไว้ในอ้อมกอดแรงๆ

เซียวฝานถึงจะยังคงกลัวอยู่แต่ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดของนางแผ่ซ่านเข้ามาดังนั้นก็เลยหันไปมองนางแวบหนึ่งอย่างไม่รู้ตัวเพียงแค่แวบเดียวความสิ้นหวังของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความละอายสักพักแววตาของเขาก็ราวกับได้สติกลับมาชัดเจน