ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 366

ตอนที่366ประเทศหมาน

"ศิษย์พี่?"หลินซีนเยียนหยุดร้องไห้กอดเซียวฝานไว้ในอ้อมกอดอย่างระมัดระวังค่อยๆใช้มือลูบหลังของเขาไปมาอ่อนโยนซะแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกไม่ชิน

ผ่านไปสักพักอารมณ์ของเซียวฝานก็ราวกับอบอุ่นขึ้นมาเพียงแต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมาดวงตาของเขากลับเป็นสีแดงไม่ใช่เพราะว่าโกรธแต่เป็นเพราะสิ้นหวัง

เขาสิ้นหวังมากเขาสุดท้ายก็ไม่สามารถรักษาศักดิ์ศรีของตนต่อหน้าหลินซีนเยียนไว้ได้เขาสะอึกสะอื้นพูดว่า:"ศิษย์น้องข้า...ทำให้เจ้าผิดหวังใช่หรือไม่ศิษย์พี่ใหญ่สกปรกมากๆเลยใช่หรือไม่?"

ศิษย์พี่ใหญ่สกปรกมากเลยใช่หรือไม่?

แค่ประโยคเดียวทำเอาหลินซีนเยียนถึงกับน้ำตาคลอนางส่ายหัวสุดตัวร้องไห้จนพูดไม่ออกนางอยากจะพูดว่าไม่สกปรกไม่สกปรกเลยไม่สกปรกสักนิดเดียวแต่ว่าคำพูดดันติดอยู่ที่ปากนางกลับพูดมันไม่ออกเพราะว่าตื่นเต้นเกินไปนางนอกจากร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วก็พูดปลอบใจอะไรไม่ได้เลย

นางรู้สึกเจ็บปวดหัวใจซะจริงๆเจ็บปวดเหลือเกินศิษย์พี่ดีๆของนาง ชายคนหนึ่งที่มีแสงสว่างเจิดจ้าจะกลายเป็นคนที่ทั้งต่ำต้อยแล้วก็สิ้นหวังแบบนี้แล้วก็มาถามคำถามแบบนี้กับนางได้ยังไงจะเป็นไปได้ยังไง!

"ข้ารู้ว่าข้าสปรกมากข้าที่สกปรกขนาดนี้ยังกล้าที่จะเอ่ยปากขอร้องแบบนั้นกับเจ้าดูเหมือนว่าข้าจะไม่ใช่สกปรกเพียงแค่ร่างกายแม้กระทั่งใจก็สกปรกจนขนาดข้าเองยังรังเกียจ"เซียวฝานพูดคำพูดพวกนี้หยดน้ำตาก็หยดลงมาบนไหล่ของหลินซีนเยียนน้ำตาเปียกชุ่มไปบนเสื้อของนางถึงจะเปียกเพียงแค่น้อยนิดเท่านั้นแต่กลับเพียงพอที่จะทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกหนาวเหน็บ

ผ่านไปอย่างช้าๆช้าๆมีเพียงแค่ลมหนาวจากทะเลทรายยามค่ำคืนที่พัดผ่าน

ทั้งเซียวฝานและหลินซีนเยียนต่างก็ไม่พูดอะไรทั้งสองก็แค่โอบกอดซึ่งกันและกันอยู่อย่างนั้นไม่มีใครเอ่ยปากราวกับทั้งคู่ต่างก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยปากพูดถึงคำถามนั้น

ผ่านไปสักพักหนึ่งหลินซินเยียนคงจะร้องไห้จนเหนื่อยแล้วนางเลยกัดริมฝีปากของนางแล้วปล่อยมือที่โอบกอดเซียวฝานออกเอื้อมมือข้างๆหนึ่งไปจับที่แก้มของเซียวฝานพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า"ศิษย์พี่ข้ารับปากท่าน"

เซียวฝานไม่ได้มีปฏิกิริยากลับมาในทันทีสักครู่หนึ่งเขาถึงแสดงสีหน้าตกใจออกมา"เจ้าพูดว่ารับปากจะไปกับข้า?"

หลินซีนเยียนกัดปากแน่นแล้วก็พยักหน้าแรงๆใช่นางเต็มใจที่จะใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่เหลืออยู่ของเขาในฐานะแฟนของเขานางเต็มใจที่จะแบกรับความผิดที่ผิดศีลธรรมหากว่าเช่นนั้นนางจะต้องตกเป็นขี้ปากของคนทั้งโลกแล้วก็จะไม่ได้รับการยอมรับจากโม่จื่อเฟิงถึงขั้นทำให้สูญเสียโม่จื่อเฟิงไปนางก็เต็มใจที่จะรับปากเขา!

เซียวฝานเพราะว่านางเขาถึงต้องผ่านเรื่องที่ยากลำบากมามากมายบุญคุณนี้ก็เพียงพอให้ตอบแทนด้วยชีวิตแล้วดังนั้นนางเต็มใจที่จะแบกรับความเจ็บปวดนี้เพื่อเขาจะไม่บ่นและไม่เสียใจใดๆทั้งสิ้น!

แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่นางคิดไว้เซียวฝานเพียงแค่แสดงสีหน้าดีใจออกมาชั่วขณะหนึ่งแล้วก็ส่ายหัว"ช่างเถอะศิษย์น้องศิษย์พี่ก็แค่สติฟั่นเฟืองไปครู่หนึ่งเจ้าก็ยังไม่ได้สติครบถ้วนรึไง?ข้าน่ะแทบจะเป็นคนที่ใกล้ตายแล้วแล้วจะให้ลากชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้ามาตกนรกด้วยกันได้อย่างไร?มนุษย์ยังไงก็ต้องตายข้าตายไปแล้วเจ้ายังต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปข้าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าถ้าเวลานี้ข้าดึงเจ้าลงนรกไปด้วยข้าก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ"