ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 39

ตอนที่ 39 ข้าจะรอเจ้า

หลินซีนเยียนถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว เธอถอยหลังจนชนกับขอบเตียงที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นเธอก็นั่งลงบนเตียง“ท่าน ท่านอ๋อง ข้ามีระดูจริงๆ”

“อืม ให้ข้าดู”เสียงของโม่จื่อฟงดังมาจากบนหัวของเธอ โลกที่นางได้อยู่ สักพักก็ได้ก็จมลงสู่ความมืดมิด

แสงเทียนโดนลมพัดจนดับลงหมด ในห้องได้เกิดระลอกคลื่นผ่านมาตลอดไม่ยอมหาย

ไม่มีใครรู้ว่าตรงมุมหนึ่งของลานบ้าน มีเงาเล็กๆ แหงนหน้ามองไปยังหน้าต่างชั้นสอง ดวงตาของเขาได้หายไปในความมืด แต่ความเกลียดชังในดวงตาคู่นั้น กลับทำให้องครักษ์เงาที่อยู่รอบๆ ไม่สามารถมองข้ามผ่านไปได้

เด็กอายุเพียง 7 ปี กลับมีความเกลียดชังมากขนาดนี้

องครักษ์เงา 2 คนรู้สึกแปลกใจ คิดจะนำเรื่องนี้ไปรายงานกับนายท่านของตนเองโดยที่ไม่ปิดบัง

ตอนที่อี้เซิงยืนอยู่ในความมืดนั้น หลินซีนเยียนที่คลุมเสื้อขนสัตว์ก็เดินออกมาจากห้องนั้น เธอหาวหวอดหนึ่งแล้วเดินลงจากชั้น 2 ด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า

เมื่อเห็นเด็กยืนอยู่ตรงมุม เธอก็ตกใจจนความง่วงหายเป็นปริดทิ้ง

“อี้เซิง？”เธอรีบเดินเข้าไป ยื่นมือเขาไปกอดเด็กไว้ในอก เขาสวมเสื้อผ้าบางแล้วยืนอยู่ในลานบ้านนานเกินไป ทำให้ตัวของเขาเย็นไปหมด

หลินซีนเยียนใช้มือของตนเองถูคลายหนาวที่มือของเขา“ให้เจ้ากลับไปพักผ่อนแล้วไม่ใช่รึ? เจ้ายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว？ทำไมไม่ยอมเชื่อฟังพี่？”

“ข้ามารอท่าน” อี้เซิงจ้องหน้าของเธอไม่กระพริบตา กระแสความชั่วร้ายได้หายไปนานแล้ว เหลือเพียงความเป็นห่วงและความเจ็บปวดเท่านั้น

เขาเป็นคนพูดน้อย แต่คำพูดไม่กี่คำจากปากของเขากลับทำให้หัวใจของหลินซีนเยียนอบอุ่นขึ้นมา เธอลูบหัวของเขาอย่างอ่อนโยน “พวกเรากลับห้องกันเถอะ ต่อไปห้ามมารอแล้ว ข้าไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไรจริงๆ รึ？

สายตาของอี้เซิงมองไปที่รอยฟกช้ำบนกระดูกไหปลาร้าของเธอ จากนั้นก็รีบหันหน้าหนีไปทันที เขาส่งเสียงตอบกลับและเดินกลับห้องไปกับหลินซีนเยียนอย่างว่าง่าย

เช้าวันรุ่งขึ้นมีหิมะตกหนัก คนในโรงเตี๊ยมต่างยุ่งวุ่นวายกับหน้าที่ของตนเองตั้งแต่เช้า ใบหน้าของทุกคนไม่ปรากฏความกังวลหรือความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ราวกับลืมเรื่องการฆ่าฟันเมื่อคืนนี้ไปหมดแล้ว หรือพวกเขาอาจจะเห็นจนเคยชินจึงไม่รู้สึกอะไร

จินมู่เตรียมรถม้าให้หลินซีนเยียนกับอี้เซิงแล้ว การเดินทางหลังจากนี้ หลินซีนเยียนและอี้เซิงก็อยู่ในนั่งรถม้าคันนั้น ซึ่งเป็นรถม้าคันสุดท้ายของขบวนออกเดินทาง กลับไม่เห็นเงาของโม่จื่อฟงอีกเลย

หลินซีนเยียนรู้สึกเงียบสงบ หากมีชีวิตที่เงียบสงบแบบนี้ตลอด คงจะเป็นเรื่องดี

หลายวันนี้ หลินซีนเยียนเข้าใจอี้เซิงมากยิ่งขึ้น คนเด็กนี้ฉลาดมากกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก ตลอดการเดินทาง เธอสอนเขาอ่านหนังสือ ทุกคำที่เธอสอนไปแค่รอบเดียว เขากลับจำได้ทันที แม้แต่กลอนโบราณที่จำยากพวกนั้น เขาฟังเพียงรอบเดียวก็จำได้แล้ว

เด็กคนนี้มีพรสวรรค์ติดตัวมาอย่างชัดเจน! หลินซีนเยียนราวกับเก็บของล้ำค่ามาได้ อยากจะสอนความรู้ทั้งหมดของตนเองให้กับเขาอย่างมาก