ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 41

ตอนที่ 41 มาทำการแลกเปลี่ยนกัน

“ได้ รบกวนน้องเหลามู่เหอนำทาง” หลินซินเยียนตอบกลับ ประสานมือย่อคำนับเขา

มู่เหอตกใจ นางรู้ชื่อแซ่ของเขา? เมื่อพินิจอย่างถี่ถ้วน ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะได้ยินบทสนทนาจากกลุ่มสาวใช้ได้อย่างชัดเจน ได้ยินคำพูดเหล่านั้นแล้วยังไม่เปลี่ยนท่าที นับว่าสมาธิไม่เลว

“แม่นางหลินเกรงใจไปแล้ว ข้าเป็นคนใกล้ชิดของท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องยกย่องข้าเป็นน้องชายหรอก เรียกข้าว่ามู่เหอก็พอ มู่เหอถือตะเกียงไฟนำทางไปยังด้านหน้า

หลินซินเยียนเองก็ไม่ได้เกรงใจอะไรนัก หลังจากที่แค่ตอบรับคำก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเดินตามหลังมู่เหอ ใช้เวลาราวจิบชาหนึ่งถ้วยก็มาถึงลานภายในจวนที่เห็นได้ชัดว่าหรูหราเกินกว่าเหตุ

กระเบื้องทุกแผ่นภายในลานเห็นได้ชัดว่าผ่านการขัดเงามาเป็นอย่างดี ระหว่างที่เดิน คาดไม่ถึงว่าจะไม่ได้กลิ่นไอดินแม้เพียงสักนิด แต่ทำไมภายในลานของจวนกลับปลูกพืชดอกหายากเอาไว้มาก

“แม่นางโปรดระวัง ดอกไม้ริมที่เท้าท่านนั้นถึงแม้จะสวยงาม แต่ทว่ากลับมีพิษไม่สามารถสัมผัสโดนได้โดยเด็ดขาด” มู่เหอกล่าวเตือนในขณะที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดหน้าประตู

หลินซินเยียนตกตะลึง จึงได้ชักเท้ากลับก่อนที่จะย่างก้าวผิดที่ผิดทาง “ท่านอ๋องของพวกท่านไม่มีอะไรทำหรือจึงได้มาปลูก ดอกไม้มีพิษพวกนี้?”

“ก็เพราะว่ามันสวยดีขอรับ” มู่เหอหัวเราะด้วยความใสซื่อ “ท่านอ๋องกล่าวไว้ว่า สิ่งที่ยิ่งอันตรายก็ยิ่งงดงาม ท่านอ๋องแต่ไหนมาก็มิเคยเกรงกลัวอันตราย ดังนั้นจึงมักจะชอบสะสมของงดงามเหล่านี้ไว้ภายในจวน ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้สวย สัตว์ป่างาม หรือแม้กระทั่งคนรูปงาม ขอเพียงแค่ท่านอ๋องสนใจ ก็จะเก็บไว้ในจวนแห่งนี้ขอรับ”

“ช่างเป็นงานอดิเรกที่พิเศษจริงๆ” มุมปากกระตุกหลินซินเยียนและมิได้พูดอันใดอีก

หลังจากเข้ามาภายในลานบ้าน บังเอิญเห็นโคมวังหลวงที่กำลังระยิบระยับ แต่งเติมสีสันในคืนค่ำยามราตรี ภายในโลกที่ไร้หลอดไฟนีออน นี่คือสิ่งที่มีอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ภาพวาดที่ประกอบขึ้นเป็นโคม เกรงว่าจะสามารถพบได้เฉพาะในตระกูลที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากเท่านั้น

“แม่นางหลิน ท่านอ๋องอยู่ข้างในห้อง เชิญ” มู่เหอหยุดยืนอยู่หน้าประตูประมาณสิบจั้ง ไม่ได้เข้าไปใกล้เกินมากกว่านี้

หลินซินหยานพยักศีรษะ จึงค่อยเดินไปทีละก้าวแล้วเปิดประตูออกมองไปยังผืนฟูกที่ริมหน้าต่าง โม่จื่อเฟิงกำลังนอนงอข้อศอกอย่างเกียจคร้าน เขากำลังหลับตาราวกับว่ากำลังงีบหลับ

หลินซินเยียนเข้าไปภายในห้องแล้วหันหลังกลับมาปิดประตู นางเห็นว่าที่ฟูกข้างเตียงมีเสื้อคลุม ด้วยไหวพริบจึงหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาและนำมาห่มร่างของโม่จื่อเฟิงอย่างอ่อนโยน

“นึกไม่ถึงว่าเจ้าช่างเอาใจใส่” โม่จื่อเฟิงลืมตาขึ้นกะทันหัน ดวงตามองนางด้วยความลุ่มลึก

“แต่มิใช่เพื่อการประจบนายท่านเพคะ” มุมปากหลินซินหยานยกยิ้ม แต่ทว่าเกรงจะยิ้มไม่ถึงดวงตา

โม่จื่อเฟิงยิ้มโดยไม่ปริปากพูด “เพิ่งไม่เจอกันสักพัก คาดไม่ถึงที่รู้ว่าข้าเป็นนายท่านเสียแล้ว ดูเหมือนว่าวิธีในการฝึกสอนของกุ้ยหมัวมัวนั้นไม่เลวเลยจริงๆ”

ที่แท้ เขารู้ว่ากุ้ยหมัวมัวเป็นผู้ฝึกสอนคนใหม่ทุกคนที่เข้าจวนอ๋อง แต่เขาก็ยังส่งนางออกไป

ภายในห้องนั้นไม่มีลมพัดเข้ามาอย่างแน่นอน ทว่าหลินซินหยานกลับรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างกะทันหัน อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความหนาวเย็น อยากจะสนทนาดีๆกับโม่จื่อเฟิง แต่อย่างไรกลับไม่สามารถแสดงใบหน้ายิ้มแย้มออกมาได้

“ท่านอ๋องจะให้กุ้ยหมัวมัวมาฝึกสอนข้าหรือเพคะ?” ในที่สุดหลินซินเยียนก็ได้เอ่ยปากถามออกไป

โม่จื่อเฟิงตอบกลับด้วยเสียงอันเบา “ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าคุ้มค่าพอที่จะให้ข้าสั่งคนไปฝึกสอนหรือไม่?”

หลินซินเยียนนิ่งเงียบ โม่จื่อเฟิงจึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง “กุ้ยหมัวมัวเป็นคนเก่าคนแก่ที่เคยปรนนิบัติรับใช้หมู่เฟยของข้า (มารดาตำแหน่งสนม) ดังนั้นเป็นการดีที่สุดที่เจ้าจะตั้งใจเชื่อฟังและอย่าได้ยั่วยุนาง”

หลินซินเยียนตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา แผ่นหลังที่ได้รับบาดเจ็บกระแทกเข้ากับอกแกร่งของเขา เจ็บปวดจนนางต้องสูดลมหายใจเย็น

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลที่ฉีกขาดของนาง เลือดทะลุซึมเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนเสื้อคลุมของโม่จื่อเฟิง เขาชะงัก และผลักไสนางออกไปด้วยความรังเกียจ

“ถูกทำร้ายมาหรือ?” เสียงของโม่จื่อเฟิงเยือกเย็น ฟังไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด

หลินซินเยียนไม่ได้ตอบ นี่มิใช่ว่าเห็นได้ชัดหรือ? นางดื้อดึงปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ และก็มิสามารถอ้อนวอนขอร้องความเมตตากับคนที่ละเลยความเป็นตายของนาง

ได้ยินเสียงโม่จื่อเฟิงถอนหายใจเบาๆและกล่าวว่า “ถอดเสื้อผ้าออกซะ”

หลินซินเยียนตาเบิกกว้าง หันหลังกลับด้วยความโกรธเคือง “ท่านอ๋อง แผ่นหลังของข้ากำลังเปียกชุ่มไปด้วยเลือด ในยามเช่นนี้ท่านยังมีความต้องการปรารถนาตัวข้าอีกงั้นหรือ? ท่านนี่มันเลวเดรัจฉานเสียจริง!”

“ข้าจำได้ เหมือนเจ้าเคยพูดกับข้า สัตว์เดรัจฉานดีเสียกว่าเลวยิ่งกว่าสัตว์” โม่จื่อเฟิงยกแขนกดไหล่ของนาง ออกแรงเบาๆก็ย้ายร่างนางมาบนผืนฟูก

หลินซินหยานขัดขืน แต่มิสามารถต้านทานพละกำลังของเขาได้ ได้แต่กัดเรียวริมฝีปากล่าง และหันกลับไปตอบโต้ด้วยความโกรธ “โม่จื่อเฟิง! มียามใดบ้างที่ท่านจะไม่ต้องใช้อวัยวะส่วนล่างมาคิด? ไม่ใช่ว่าท่านมีสาวงามรุมล้อมหรืออย่างไร? เหตุใดจึงต้องมาวุ่นวายไม่ปล่อยข้าไป? ร่างกายข้ามันมีที่ใดที่ทำให้ท่านโปรดปรานชอบงั้นหรือ? ให้ข้าแก้ไขมันไม่ดีกว่าหรือ?”

นางเกิดโทสะ ด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ยังต้องอุทิศตนอยู่ใต้อำนาจเขาอีกหรือ? เธอมิยินยอมเด็ดขาด! ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่าเขาไม่เคยปฏิบัติกับนางในฐานะผู้หญิง แต่ทว่า ภายในใจของนางยังคงอดทนอย่างมิย่อท้อ

“โปรดปรานงั้นหรือ? ข้าไม่ค่อยโปรดสองคำนี้ เจ้าไม่คู่ควร” ในขณะที่กล่าว เขาได้ฉีกเสื้อผ้านางออกด้วยแรงเพียงเล็กน้อย