ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 428

ตอนที่428 หรงอวี๋น

เพราะเสียงโม่จื่อเฟิงดังมากฉะนั้นเสียงพูดของเขาก็เข้าหูพวกคนในห้องโถงทันทีคนพวกนั้นสีหน้าเปลี่ยนขณะเดียวกันมองไปทางชายผู้นั้นที่อยู่ด้านใน

ชายผู้นั้นคือนายน้อยของตระกูลหรงหรงอวี๋นตอนนี้สีหน้าเขาท่าทางจะเขียวไม่พอเขาปรบมือบนลูกกรงหน้าต่างหน้าต่างกลายเป็นผงแป้งทันทีผงแป้งเทฟุ้งลงมาสาดใส่บนหัวโม่จื่อเฟิง

หนีหว่านขมวดคิ้วดึงผ้าเช็ดหน้าโยนออกไปใช้ผ้าเช็ดหน้านพร้อมวรยุทธหมุนวนอยู่ตรงกลางลอยอยู่เหนือหัวโม่จื่อเฟิงสกัดกั้นฝุ่นละอองให้ออกไปไม่ให้โม่จื่อเฟิงเข้าตาจนถูกฝุ่นแป้งแปดเปื้อน

“โอ้นางผู้หญิงเก่งกาจนักมองไม่ออกจริงๆนางตัวแสบที่อยู่ข้างๆจะเก่งขนาดนี้”ชายผู้หนึ่งในห้องโถงพูดเหล่ตาไปทางหรงอวี๋น

หรงอวี๋นก็ตะลึงถึงมามองประมาณหนีหว่านที่ติดตามอยู่ด้านหลังโม่จื่อเฟิงอย่างละเอียดดวงตานี้กลับทำให้เขาตะลึงในความงามของหญิงสาวเดิมทีหนีหว่านงดงามเพริศพริ้งยิ่งนักผนวกกับท่าทางและสีหน้าเย็นชาลึกลับชวนเสน่ห์ยิ่งดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้ง่าย

หนีหว่านเพ่งเล็งไปบนตึกแหงนหน้ามองจ้องหรงอวี๋นไม่กระพริบหลังจากนั้นฮึดฮัดไม่พอใจเอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดหน้าที่กำลังล่องลอยเหนือพื้นไว้แล้วเก็บผ้าเช็ดหน้าไว้บนหน้าอกอย่างคล่องแคล่ว

“นางไม่กลัวข้า”หรงอวี๋นกล่าวเช่นนี้ด้วยความคึกคัก

ชายสองคนรอบข้างเขาตะลึงทันทีพวกเขามองหน้ากันหนึ่งในนั้นจึงพูด“นายน้อยเจ้าไม่ได้จะบอกว่าพวกเราไม่คิดที่เจ้าพูดพวกเราก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงคนอื่นๆในตระกูลหรงจริงๆหญิงสาวที่ไหนบ้างเห็นพวกเราแล้วจะไม่เหนียมอายแต่นางกลับไม่พอใจยังกล้าจ้องพวกเราอีกด้วย!”

“นายน้อยนางผู้หญิงนั่นดูถูกพวกเรามากเกินไปแล่วพวกเราแตะต้องโม่จื่อเฟิงไม่ได้พวกเราไม่กล้าลงมือกับนางผู้หญิงนั่นรึ?เจ้ารอก่อนข้าจะไปตัดมือนางทั้งสองข้างออกมาข้าไม่เชื่อว่าหัวหน้าตระกูลจะลงโทษข้าเพราะนางผู้หญิงคนเดียว!”ชายหนุ่มกำลังพูดพลางจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง

แต่พอเขากำลังจะขึ้นก็ถูกหรงอวี๋นดึงเอาไว้“ช้าก่อน!”

ชายหนุ่มคนนั้นสงสัยหันมามองทางหรงอวี๋น“ทำไมนายน้อยหรงมีวิธีทรมานนางแบบอื่นหรือ?”

ดวงตาหรงอวี๋นแฝงความล้ำลึกมองตรงไปที่ตัวหนีหว่านไม่ละสายตา“ไม่ข้ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจยิ่งนัก”

“ห๋า?”ชายคนนั้นไม่ตอบโต้ตั้งแต่แรกอย่างไรสุดท้ายก็เป็นบุรุษฉะนั้นตอนที่หรงอวี๋นแสดงท่าทางล่าเหยื่อเขาก็เข้าใจความหมายของหรงอวี๋นแล้ว

“ที่แท้นายน้อยสนใจนางผู้หญิงคนนั้นสินะก็ดีนางผู้หญิงคนนั้นหน้าตาไม่เลวรูปร่างก็ดียิ่งนักจับมาทำเป็นเมียต้องดีแน่ๆ”คนหนึ่งกำลังพูดประโยคนี้คนอื่นๆก็ยิ้มเห็นด้วยขึ้นมา

คำพูดของพวกเขาหนีหว่านได้ยินแล้วโม่จื่อเฟิงก็ได้ยินเช่นกันหนีหว่านโกรธแค้นมากแต่แค่จ้องมองพวกนั้นอย่างเย็นชาจนโม่จื่อเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ไปกันเถิด”โม่จื่อเฟิงเร่ง

“เจ้าค่ะ”หนีหว่านตอบเข็นรถเข็นไปข้างหน้าต่อไม่มองผู้ชายพวกนั้นอีก