ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 431

ตอนที่431มาเล่นใหญ่

เสี่ยวหลงมีระยะใกล้กับหลินซีนเยียนมากที่สุดแต่ในจุดเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายระยะทางของทั้งสองคนกลับห่างพอตัวไปแล้วเขาตื่นเต้นจนเหงื่อแตกพลั่กตากำลังมองทหารคนหนึ่งหยิบดาบจะแทงบนตัวหลินซีนเยียนเขาเร่งรีบจนแทบลืมหายใจ

“พี่สาว!”อี้เซิงก็ตะโกนเสียงแหบแห้งดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ

สวี่ห้าวขวางมีดหันมามองก็เห็นมีดยาวนั้นห่างจากคอหลินซีนเยียนหนึ่งนิ้วแล้วระยะแค่นี้เทพเซียนก็คงช่วยให้รอดพ้นจากอันตรายไม่ทันกาล

“โป้ง!”

ตอนที่ทั้งสามคนเผยสีหน้าหวาดผวามีเพียงหลินซีนเยียนที่หน้าแน่วแน่หน้านางไม่แสดงสีหน้เอาปลายกระบอกปืนเล็งเป้าไปที่คนถือมีดยาวแค่นัดเดียวกลางอกคนนั้นก็แหวกเป็นรูเลือดระยะใกล้ขนาดนี้นางไม่ใช่มืปืนระดับเซียนก็จะพลาดไม่ได้

คนทั้งหมดตกใจกลัวชะงักกับภาพที่ทำให้รู้สึกตะลึงน่าทึ่ง

ในสมัยนี้ไม่มีใครเคยเห็นอาวุธลับแบบนี้ไม่พูดได้เลยว่าเห็นแม้แต่เงาของอาวุธลับนั้นก็ไม่เคยเห็นแค่มีเสียงดังขึ้นแล้วเห็นหน้าอกคนถูกแหวกเป็นรูเลือด

ท่ามกลางคนในลานมีเพียงสวี่ห้าวและเสี่ยวหมิงที่นับว่าเป็นแต่แม้จะเป็นเช่นนี้ทั้งสองคนทำได้แค่มองเงาหนึ่งปลิวออกจากปากกระบอกปืนนั้นเท่านั้นวรยุทธพวกเขาพวกเขาคิดว่าขวางอาวุธลับนี้ไม่ได้

นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้คนกลัวมีอาวุธเช่นนี้ในมือต้องมีฝีมือชั้นสูงอีกถึงจะถูกคนอื่นควบคุมได้

“เจ้าเด็กดีนี่มันร้ายกาจเสียจริง”สวี่ห้าวอดเรียกไม่ได้

เสี่ยวหลงกลืนน้ำลาย“ใช่ๆอาวุธลับเช่นนี้บนโลกนี้จะมีกี่คนที่รับมือไหว?”

เพราะหลินซีนเยียนปะทุฉากที่น่าประหลาดใจเกินไปออกมาส่วนคนรอบๆทั้งหมดลืมพุ่งมาด้านหน้าต่อ ตั้งแต่เริ่มจนตอนนี้หลินซีนเยียนเย็นชามากตอนความเร็วของคนที่ล้อมรอบด้านหน้าชะลอลงนางตะโกนใส่สวี่ห้าวทันที“รีบมาพวกเรากระโจนออกไป!”

สวี่ห้าวและเสี่ยวหลงมีสติกลับมาออกไปทางประตูจวนทันทีเพราะการสิ้นชีพของผู้นำทัพและปืนไฟที่น่าสะพรึงกลัวในมือหลินซีนเยียนแม้ผู้คนกำลังมุ่งฆ่าตรงหน้าแต่เห็นได้ชัดว่าอ่อนกำลังกว่าตอนก่อนหน้านี้มาก

กลุ่มหลินซีนเยียนได้โอกาสนี้จึงวิ่งหนีไปที่ประตูใหญ่ของจวนทว่าตอนที่พวกเขามุ่งมาถึงประตูอย่างยากลำบากกลับสั่นสะเทือนกับฉากตรงหน้า

ควันฝุ่นหนาทึบฟุ้งกระจายถึงขอบฟ้าสุดลูกหูลูกตาบนถนนเต็มไปด้วยคนการแต่งตัวเป็นกองทัพของโจว่เฉิงและกองทัพพระราชวังปะทะกันที่นี่ความน่าจะเป็นคือก่อนหน้านี้ผู้นำกองทัพพระราชวังคนนั้นพบรหัสลับออกไปไม่เพียงแค่กองทัพพระราชวังเห็นคนของโจว่เฉิงก็เห็นแล้วล่ะ

“จะทำอย่างไรดี?”ใบหน้าสวี่ห้าวเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม“มุ่งออกมาลำบากก็ไร้ประโยชน์คนที่นี่ยิ่งมากจะหนีออกไปยิ่งยุ่งยากแล้ว”

“ใช่กองทัพทหารมากขนาดนี้ให้ข้าปกป้องเจ้าเดินไปคนเดียวก็เหมือนจะเป็นไปไม่ได้”สีหน้าเสี่ยวหลงซีดเผือด“ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปภารกิจของข้าจะล้มเหลวแล้ว”

แต่ว่าหลินซีนเยียนคิดขนาดนี้แล้วอีกอย่างยังดื้อดึงไม่เปลี่ยนอย่างนั้น

“พวกเจ้าสองคนกำลังเล่นคำปริศนาอะไรกัน?”สวี่ห้าวไม่เข้าใจจึงไม่ถามอี้เซิง“เจ้ารู้หรือว่าพวกเขากำลังพูดอะไร?”

อี้เซิงขมวดคิ้วเงียบไปทันใดนั้นเอ่ยขึ้นตอบกลับอย่างไม่แน่ใจ“ข้าคิดว่าความหมายของพี่สาวคือในเมื่อโจว่เฉิงใช้นามพวกเราเพื่อให้ได้แผ่นดินแคว้นหมันนี้เช่นนั้นพวกเราลงมือให้สุดไปเลยยืมมือโจว่เฉิงให้ข้าชิงแคว้นให้กลับมาเป็นของพ่อข้า!”

สวี่ห้าวฟังไปสักพักไม่สติล่องลอยไม่ใช่ว่าเขาโง่เกินไปแต่วิธีเช่นนี้แม้แต่ชายอายุมากที่ขึ้นเหนือล่องใต้พบเหตุการณ์มากมายจนคุ้นชินเช่นเขายังไม่กล้าคิด”

นั่นเป็นแผ่นดินนะเป็นประเทศหนึ่งจะเอามาเล่นตามใจไม่ได้พละกำลังทั้งหมดในชีวิตของวีรบุรุษผู้มีพรสวรรค์จะมีมากเท่าไหร่ก็ไม่สามารถได้แผ่นดินประเทศไปแม้ครึ่งนิ้ว!

“อี้เซิงก็ฉลาดมากนี่นา”หลินซีนเยียนฝืนยิ้มท่ามกลางทหารนับหมื่นฆ่าสังหารรอยยิ้มของนางสุกสกาวยิ่งกว่าแสงตะวันนางในเวลานั้นจนกระทั่งผ่านมาหลายปีก้ยังคงตราตรึงฝังแน่นอยู่ในส่วนลึกความทรงจำอี้เซิง

สวี่ห้าวพึ่งกลับมามีสติกลินน้ำลาย“พวกเจ้าพึ่งจะพูดข้าจะไม่รู้หรือ?เจ้านี่กล้าคิดจริงๆนะไม่กลัวถูกขู่ขวัญตายจากวิธีนี้เสียด้วย!”

“คนๆหนึ่งจะมีชีวิตอยู่แม้แต่จะคิดก็ไกล้าไปคิดเช่นนั้นจะมีความหมายอะไรอีกเล่า?ตอนนี้เหตุการณ์โชคร้ายที่สุดแล้วยังจะมีสิ่งที่โชคร้ายยิ่งยิ่งกว่านี้อีกหรือ?”หลินซีนเยียนยักไหล่ไม่พูดอะไรหันกลับไปมองทางเสี่ยวหลงพูดว่า“แม้จะขึ้นอยู่กับกำลังของพวกเราจะรอจนถึงโจว่เฉิงแย่งชิงแผ่นดินไปได้ต่อไปต่อไปก็อาจจะต่อต้านเขาได้แต่ข้ามีเรื่องนี้.....”

นางลูบปืนไฟแล้วชี้ไปที่เสี่ยวหลงพูดแฝงไปด้วยความนุ่มลึก“โดยเฉพาะอย่างยิ่งบางทีพวกเรายังมีกองสนับสนุนได้”