ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 442

ตอนที่442 ก็แค่หลอกเจ้า

โม่จื่อเฟิงเคร่งขรึม เนิ่นนานก็ไม่ได้เอ่ยคำอีก

หนีหว่านเองก็ไม่ส่งเสียง ทำเพียงแต่งกายให้ตนเองอย่างเงียบเชียบ

เวลา ไหลผ่านไประหว่างสองคน แต่ใครกลับไม่ได้ทำลายความเงียบเช่นนี้ลง

หลังจากรู้ว่าครึ่งชั่วยามแล้ว ขบวนขันหมากก็มาถึง ถึงจะว่าขบวนขันหมาก อันที่จริงก็เป็นเพียงสาวใช้และบริพารในชุดแดงเจ็ดแปดคนเท่านั้น อย่างไรเสีย ก็เป็นแค่การรับอนุของหรงอวี๋น ไม่ใช่พิธีขอสู่เจ้าสาวโดยแท้จริงเสียหน่อย เกี้ยวเจ้าสาวไม่อาจเข้าจากทางประตูหลักได้ ทำได้เพียงส่งคนเข้าไปจากทางประตูหลังเรือนหลักตระกูลหรงอย่างเร่งด่วนเท่านั้น

หนีหว่านหยัดกายขึ้น หยิบผ้าคลุมศีรษะสีแดงปิดหน้าให้ตัวเอง นางไม่ได้เหลียวหลังกลับ มุ่งตรงไปดึงเปิดประตูแล้วเดินออกไป

“หนีหว่าน” ตอนที่นางกำลังจะก้าวออกจากธรณีประตูนั้น เสียงของโม่จื่อเฟิงก็ดังลอยมาจากด้านหลัง “ขอบใจ”

คำสองคำ แต่กลับกล่าวแทนความรู้สึกทั้งหมดของเขาแล้ว

หนีหว่านบีบมือที่กำชุดมงคลแน่น ชั่ววินาทีนี้ขอบตาเปียกชื้นโดยสมบูรณ์ ทว่า นางขบเรียวปากล่างแน่น ไม่ได้เปล่งเสียงสักแอะ เพียงแค่ก้าวเท้าข้ามธรณีประตูไปขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวต่อไป

ไร้ซึ่งเสียงแซ่ซ้องแสดงความรื่นเริง มีเพียงขบวนคนเจ็ดแปดคนที่แบกเกี้ยวแดงตัดผ่านทางเดิน กลุ่มคนตามทางเดินจะเหลือบมองสักแวบเป็นช่วงๆ เห็นว่านายน้อยรับอนุกลับไม่ได้มีความสนอกสนใจเพิ่มขึ้นแต่อย่างใด ถึงอย่างไรรูปโฉมและพลังนั้นนายน้อยตระกูลหรงล้วนมีแล้ว ก็เป็นแค่เมล็ดพันธุ์เจ้าสำราญอันหนึ่ง ต้องตาแม่นางคนหนึ่งเข้าก็อาจรับมาในหับห้อง เหล่าสาวใช้ของตระกูลหรงนี้ ก็ล้วนสะคราญโฉมทั้งนั้น น้อยนักที่จะไม่ใช่อนุของนายน้อยตระกูลหรง

เนื่องจากไม่มีพีการเซ่นสรวงบูชา ดังนั้นหลังจากเกี้ยวเจ้าสาวเข้าสู่เรือนหลักแล้วก็ถูกแบกเข้าภายในสวนของนายน้อยตระกูลหรง เหล่าไพร่พลภายในสวนนั้นมีประสบการณ์ต่อเรื่องพรรค์นี้มาแล้วมากมาย ดังนั้นไม่นานก็มีแม่นมอาวุโสรุดหน้ามาเลิกม่านเกี้ยวขึ้น

“แม่นาง เรียนเชิญ นายน้อยรออยู่ในห้องแล้ว” แม่นมอาวุโสกล่าวเสียงนอบน้อม

หนีหว่านแสยะมุมปาก “ทำไม นายน้อยไม่ออกมารับข้ารึ” เจ้าบ่าวรับเจ้าสาวลงเกี้ยว นี่มิใช่กฎจากอดีตสืบสานมาจนปัจจุบันรึ

แม่นมอาวุโสผู้นั้นระเบิดหัวเราะ “โอ้ว แม่นาง ที่นี่เป็นถึงตระกูลหรง จะเทียบกับที่อื่นไม่ได้ อีกอย่างนะ อนุที่รับเข้ามาทุกนางล้วนต้องการให้นายน้อยออกมารับด้วยตนเอง เช่นนั้นเขาจะไม่ยุ่งแย่รึ เรื่องเล็กน้อยนี้ นายน้อยจะมีเวลาว่างขนาดนั้นเสียที่ไหน”

ในน้ำเสียงของแม่นมอาวุโสเปี่ยมด้วยความเหยียดหยามและเสียดสี หนีหว่านยังไม่ทันได้เข้าสู่สวนของหรงอวี๋นอย่างเป็นทางการ แต่กลับรับรู้ว่าอนุของหรงอวี๋นอยู่ภายในสวนแห่งนี้มีตำแหน่งเป็นเช่นไรได้จากท่าทีของแม่นมอาวุโสผู้นี้แล้ว

นางไม่ได้กล่าวอะไร ยันกายลุกขึ้นยืนอย่างใจกว้าง ยื่นมือไปเลิกผ้าคลุมหน้าแดงของตนเองลง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องของหรงอวี๋นด้วยแผ่นหลังเหยียดตรง

การเคลื่อนไหวนี้ กลับทำให้แม่นมอาวุโสที่ตามอยู่ด้านข้างพิศวงอยู่ระลอกหนึ่ง “อัยยะ แม่นาง ผ้าคลุมหน้านี้ต้องให้เจ้าบ่าวเป็นฝ่ายเปิดออกจึงจะมงคลนะ”

หนีหว่านหัวเราะเสียงเย็น “นายน้อยยุ่งอยู่กับการงานทุกเมื่อเชื่อวัน หากว่าอนุทุกคนต้องให้เขามาเริกผ้าคลุมหน้าล่ะก็ เขาคงยุ่งเกินกว่าจะมาได้เสียที่ไหน ในฐานะอนุของเขา การช่วยแบ่งเบาภาระให้เขาจึงถือว่าเป็นสิ่งสมควร เรื่องพรรค์นี้ ข้าทำเองก็ได้แล้ว”

หยิบยกคำกล่าวของแม่นมอาวุโสก่อนหน้ามาอุดปากของแม่นมอาวุโสเอาไว้ แต่ไรมาหนีหว่านไม่ใช่คนที่จะยอมพ่ายแพ้ง่ายๆ

ยามที่ฟ้าใกล้มืด หรงอวี๋นจึงมายังด้านในสวนให้คนเตรียมข้าวของสำหรับอาบน้ำ ตอนที่เขาล้างเนื้อตัวกลับมาภายในห้อง หนีหว่านเองก็ตื่นขึ้นมาอย่างนวยนาด

เพียงแต่ แววตาของหนีหว่านถมึงทึงอย่างยิ่งยวด ทำให้เขามองแววบเดียวแล้วก็มุ่นหัวคิ้วขึ้นมา “ทำไม เกลียดข้า?”

หนีหว่านไม่ยี่หระเขา ทำเพียงจ้องตรงไปด้านหน้าแน่นิ่ง กัดฟันถาม “ของเล่า?”

เมื่อหรงอวี๋นได้ยิน ก็พลันหัวเราะขึ้น โน้มตัวไปด้านหน้ายื่นมือเข้าไปจับคางนางแน่น จากนั้นก็ถ่มน้ำลายรดใบหน้าของนาง “ผู้หญิงที่ข้าหรงอวี๋นเคยนอนด้วย แค่ปริปากก็ถามข้าถึงของที่จะช่วยชีวิตผู้ชายคนอื่น เห็นข้าหรงอวี๋นรังแกง่ายจริงๆ เชียว?”

“กล่าวเช่นนี้ท่านหมายความว่าอย่างไร” หนีหว่านหรี่ตาลงพักหนึ่ง

“ความหมายหรือ...” หรงอวี๋นเอียงคอหัวเราะอย่างมาดร้าย ลูบไล้พวงแก้มของหนีหว่านอย่างแผ่วเบา “บนโลกนี้ของที่สามารถต้านความหนาวจากบึงยะเยือกได้ก็มีแต่พวกสมุนไพรจูหยุนนั่น ยังจะมีของอย่างอื่นได้อีกเสียที่ไหน อัยยะ ผู้หญิง ทำไมถึงหลอกง่ายเยี่ยงนี้!”

“เจ้า!” ถึงแม้จะรู้ผลลัพธ์แบบนี้ตั้งแต่แรก ทว่าตอนที่ได้ยินกับหูตัวเองหนีหว่านก็ยังคงโกรธขึ้ง นางนึกอยากเหนี่ยวมือตบเข้าบนหน้าของหรงอวี๋นสักฉาด แต่ว่าได้ผ่านการทารุณกรรมครึ่งค่อนวัน นางในตอนนี้นั้นร้าวระบมทั้งร่างกายอย่างหนักหนา เพิ่งเงื้อมือก็ถูกหรงอวี๋นจับหมับที่ข้อมือแล้ว

“ตอนนี้เจ้ามีกะใจทะเลาะกับข้า ก็ไม่สู้รีบกลับไปดูหน้าเจ้านายเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายดีกว่ากระมัง!” หรงอวี๋นแค่นเสียงเย็น ดึงข้อมือของนางขว้างนางลงจากเตียง

เมื่อหนีหว่านได้ยิน สีหน้าเผยความงุนงง ชั่วขณะทั้งใบหน้าซีดเผือด ขบแนวกรามตวาดลั่น “หรงอวี๋น! เจ้ามันคนสารเลว เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พวกเจ้าทำอะไรกันแน่ หากว่าเจ้านายข้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ข้ากลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”