ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 443

ตอนที่443 ตายอย่างทารุณ

หรงอวี๋นแต่งกายหมดจด ใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนหลังมือของหนีหว่าน กล่าวตะเบ็งเสียงเย็น “ผู้หญิงที่ข้าหรงอวี๋นเคยนอนด้วย ในใจยังรำพันถึงชายอื่นอยู่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน หลังจากที่เจ้าขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว ข้าได้วางแผนให้คนพาโม่จื่อเฟิงไปบึงยะเยือกแล้ว”

“อะไร?” หนีหว่านแตกตื่นจนเปล่งเสียงออกมา แม้แต่ความเจ็บปวดบนหลังมือก็ลืมเลือนไปสิ้น นางทำเพียงร้องถามเขาอย่างลุกลี้ลุกลน “บึงยะเยือกเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลหรง ต่อให้เจ้าเป็นนายน้อยตระกูลหรง แค่บอกให้เปิดก็จะเปิด บอกให้ปิดก็ปิดได้อย่างไรกัน ข้าไม่เชื่อ!”

“ไม่เชื่อ?” หรงอวี๋นส่ายหน้า แล้วใช้สีหน้าโง่งมมองหนีหว่าน “ถึงตอนนี้แล้ว เจ้ากับเจ้านายหน้าโง่ของเจ้ายังไม่อาจรับรู้ความจริงได้ชัดอีก ไม่ผิด ท่านพ่อข้าได้ทำข้อตกลงกับโม่จื่อเฟิงบรรลุผลแล้ว ใช้โม่จื่อเฟิงให้เลี้ยงความแกร่งกล้าหลายต่อหลายปีมาแลกกับการปลดปล่อยบึงยะเยือก แต่ว่า...ขอเพียงโม่จื่อเฟิงมีชีวิตอยู่แม้แต่วันเดียว อำนาจความแข็งแกร่งใต้บัญชาของเขาจะถูกตระกูลหรงของข้าควบคุมได้อย่างเต็มที่ได้อย่างไร? มีเพียงเขาตายแล้ว พวกเราตระกูลหรงจึงจะสามารถรับอำนาจของเขามาได้ ไม่ใช่หรือ?”

หนีหว่านนิ่งงัน ดวงตาทั้งคู่แปรเป็นสีของเลือดแดง ลมโกรธปะทะหัวใจ เลือดสดอึกหนึ่งก็ทะลักออกมา

เลือดสดกระเซ็นใส่บนรองเท้าของหรงอวี๋น ยุให้หรงอวี๋นระเบิดโทสะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเตะเท้าเข้าบนใบหน้าของหนีหว่าน “นังสำส่อนหน้าไม่อาย! ช่างเป็นหน้าที่ไร้ยางอายจริงๆ ข้าต้องตากับเรือนร่างนี้ของเจ้าก็นับว่าเป็นบุญหัวแล้ว ยังกล้าจะตบหน้าข้าอีก! ตอนก่อนหน้าที่ยังไม่ได้เรือนร่างของเจ้า ข้ายังมีความสนใจต่อเจ้าอยู่หลายเท่า ตอนนี้สิ...ข้าขอเตือนว่าให้เจ้าประจบประแจงข้าอย่างดี ก็ตอนที่เจ้าอยู่บนเตียงนั่น เหมือนกับปลาตายตัวหนึ่งไม่มีผิด จากนี้นึกอยากได้รับความโปรดปรานจากข้าก็ยากมากแล้ว! อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองให้มากนัก! “

หรงอวี๋นเช็ดคราบเลือดในรองเท้าบนเค้าหน้าของหนีหว่านอย่างไม่ยี่หระ ก่อนถอยหลังสองสามก้าว ล้วงเอาขวดลายครามอันหนึ่งออกมาจากอก “มองเห็นหรือไม่ ของในขวดนี้ก็คือของที่เจ้าจะร้องขอข้าให้เจ้ากินทุกๆ เดือน ผ่านคืนวานแล้ว ร่างกายของเจ้าก็หนีไม่พ้นข้าโดยแท้จริงแล้ว...”

ทีแรกหนีหว่านยังค่อนข้างไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ทว่าครั้นนางนึกอยากใช้กำลังภายในก็รู้สึกถึงความเจ็บในอก เสมือนว่ามีกำแพงทึบปิดกั้นระบบไหลเวียนภายในของตนเองอย่างแปลกประหลาด แม้กำลังภายในสักครึ่งเสี้ยวนางก็ใช้ไม่ได้แล้ว

นางเบิกตากว้างด้วยความตื่นกลัว “หรงอวี๋น เจ้าทำอะไรกันแน่”

หรงอวี๋นไหวไหล่ “อันที่จริงก็ไม่ได้ทำอะไร จะว่าอย่างไรดีเล่า ในสายเลือดของพวกเราตระกูลหรงมียุทธวิธีบางอย่างทำให้สามารถได้รับกำลังภายในของผู้อื่น ผู้หญิงที่ดีอย่างเจ้าเมื่อสักครู่นั่น ก็คือแบบที่สายเลือดของตระกูลหรงของพวกเราโปรดปรานนัก”

วินาทีนั้น หนีหว่านราวกับเข้าใจเป็นอย่างมาก

ราวกับนางคิดออกแล้ว เหตุใดต้นตระกูลใหญ่เช่นนี้อย่างตระกูลหรง จึงทนยอมให้นายน้อยของตนเองรับอนุมากมายขนาดนั้น บางที การรับอนุนี้ก็เป็นเพียงเครื่องบังหน้าอย่างหนึ่ง การได้รับกำลังภายในของหญิงสาวเหล่านั้นถึงเป็นเรื่องจริง เพียงแต่คนนอกไม่รู้เรื่อง จึงคิดอย่างบริสุทธิ์ใจเพียงว่านายน้อยตระกูลหรงมีนิสัยมักมากเจ้าสำราญอย่างนั้นเอง

หากว่าเป็นเพียงคนนิสัยมักมากจริงๆ ล่ะก็ หัวหน้าตระกูลหรงจะปล่อยให้บุตรชายของตนเองสิ้นเปลืองความคิดไปกับเรื่องนี้ขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?

“ผู้หญิงที่ถูกพวกเราดูดรับพลังมาแล้ว ทุกๆ เดือนระบบไหลเวียนภายในร่างกายจะเจ็บปวดราวกับมดนับหมื่นกัดหัวใจก็ไม่ปาน นึกอยากให้ตัวเองมีชีวิตอย่างผ่อนคลายสักหน่อย จำเอาไว้ว่าจากนี้ให้ออเซาะข้าแต่โดยดี” หรงอวี๋นแค่นเสียงเย็น ล้วงยาหนึ่งเม็ดออกมาโยนลงพื้น หลังจากที่เหลือบมองหนีหว่านอย่างไม่ไยดี ก่อนกล่าวออกคำสั่งกับแม่นมอาวุโสด้านนอกประตู “เข้ามา ส่งตัวนางไปยุ้งฉาง!”

แม่นมอาวุโสที่อยู่นอกประตูได้ยินคำบัญชา จึงผลักเปิดประตูเข้ามาโดยพลัน ส่วนสถานการณ์ภายในห้องนั้นก็เห็นจนชินตา ร้องเรียกคนสองคนมาหามหนีหว่านออกไปอย่างคล่องแคล่ว

หนีหว่านกรีดร้อง แต่กลับไม่รอให้พวกนางขยับมือ ฝืนหยัดลุกขึ้นมาโถมไปทางด้านนอกประตู