ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 453

ตอนที่453 พบหัวหน้าตระกูล

ท้องฟ้าค่อยๆ อ่อนแสงลง ท่ามกลางภูเขาหิมะ ต่อให้แผ่นนภามืดสนิทแล้ว ก็สามารถมองเห็นเงาเลือนรางของปลายยอดเขาได้ หากว่ามีจันทรา ยิ่งจะสามารถทำให้ภูเขาหิมะทั้งลูกเป็นบริเวณที่อยู่ท่ามกลางแสงเรืองรองอันสว่างไสว

คืนนี้ มีดวงจันทรา ในดินแดนสงบอันไกลโพ้นแห่งตระกูลหรงนี้ไม่ว่าจะอยู่หนแห่งใดก็สามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนท่ามกลางภูเขาหิมะได้ หากว่าเป็นคนทั่วไป ได้เห็นฉากภาพสะคราญตาก็ยากจะเลี่ยงการอุทานออกมาได้ ทว่าคนของตระกูลหรงเห็นมามากโขแล้ว ดังนั้นภายในระเบียงยาวที่ใกล้กับฝั่งมรกต แทบจะไม่มีเงาคน ในส่วนของฉากงดงามเช่นนี้ คนของตระกูลหรงไม่รู้สึกว่ามีความน่าอัศจรรย์มากมายเท่าใดนัก

เด็กสาวถือตะเกียงอันหนึ่งเดินนำหน้า เสี่ยวหลงและหลินซีนเยียนเดินตามหลัง ตอนที่ใกล้จะเข้าสู่เรือนหลักตระกูลหรง เด็กสาวก็ชะงักกึก “ด้านหน้านั่นข้าไม่ไปแล้ว เดินไปข้างหน้าอีกสักหน่อยก็เป็นสวนของหัวหน้าตระกูลแล้ว พวกท่านนึกอยากพบพี่หนีหว่าน ก็ต้องตัดผ่านสวนหัวหน้าตระกูลไปคุกใต้น้ำ”

“ไม่มีปัญหา อย่างไรเสียพวกเรามายังตระกูลหรงแล้ว ก็ต้องไปพบหน้าค่าตาหัวหน้าตระกูลหรงสักหน่อย” หลินซีนเยียนกล่าวเสียงเจือจาง ไม่ได้เป็นกังวลว่าหัวหน้าตระกูลนั่นจะทรมานนางเลยสักนิด อย่างไรเสีย ตอนนี้ในมือของนางก็ยังมีไพ่ตายอยู่

ยามที่มาถึงสวนหลักเรือนอาศัยของหัวหน้าตระกูลหรง ได้มีผู้ดูแลนายหนึ่งรออยู่หน้าประตูแล้ว มองเห็นหลินซีนเยียนและเสี่ยวหลงที่ถือตะเกียงมา ผู้ดูแลคนนั้นก็รีบก้าวมาข้างหน้าเพื่อถามไถ่ “ท่านก็คือแม่นางหลิน?”

หลินซีนเยียนพยักหน้า

ผู้ดูแลคนนั้นจึงค่อยถอนหายใจโล่งอก ก่อนกล่าวงึมงำ “ข้ารอพวกท่านอยู่ที่นี่ตั้งสองชั่วยามแล้ว ไม่ใช่ว่ายามเที่ยงก็ถึงแล้วหรือ เหตุใดจึงเพิ่งมาเรือนหลักเอาป่านนี้ หัวหน้าตระกูลได้ยินว่าเสี่ยวหลงถือเอาป้ายอาญาสิทธิ์พาท่านขึ้นเขามาแล้ว ฉับพลันก็ให้ข้ามารอคอยอยู่ที่นี่ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าฟ้ามิดแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของพวกท่าน”

ที่แท้ก็เป็นอย่างที่คาดเดาไว้ไม่มีผิด หัวหน้าตระกูลหรงให้ความสำคัญเป็นอย่างมากต่อหลินซีนเยียนคนที่สามารถเปิดแหล่งที่มาของเกิงจีนได้

“เรือนของตระกูลหรงโอ่อ่าเกินไปแล้ว อดให้เสี่ยวหลงพาข้าไปชมรอบๆ ไม่ได้เลย อีกอย่างข้ากับเสี่ยวหลงล้วนไม่ค่อยคุ้นชินกับที่นี่ ไม่ทันได้ระวังก็หลงทางเสียแล้ว ทำให้ท่านต้องรอนานแล้ว” หลินซีนเยียนยอบกายลงช้าๆ เพื่อเป็นการขอโทษขอโพย

“อัยยะ แม่นางหลินสุภาพเกินไปแล้ว ท่านเป็นแขกพิเศษ การรอท่านเป็นหน้าที่ของข้าต่างหาก” ผู้ดูแลคนนั้นจะกล้ารับความเคารพจากหลินซีนเยียนเสียที่ไหน จึงรีบทำท่าประคองร่างนางขึ้นมา ก่อนกล่าว “หัวหน้าตระกูลได้จัดงานเลี้ยงที่สวนหลัง กำลังรอให้แม่นางไปหาอยู่ ไปเถิด ข้าพาท่านเข้าไป”

หลินซีนเยียนพยักหน้า เอาตะเกียงในมือส่งให้เสี่ยวหลง เดินตามผู้ดูแลคนนั้นเข้าไปในสวนหลัก

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เสี่ยวหลงจะแอบแฝงในตระกูลหรงอยู่หลายปี ทว่าเขาในตอนแรกได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ไป ปัจจุบันนี้ได้เผยโฉมเดิมของตัวออกมา คนรอบตัวเขาล้วนจำเขาไม่ได้ เขาเองก็สวมบทบาทได้ดีนัก สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงต่อบรรยากาศสิ่งก่อสร้างอันวิจิตรของตระกูลหรง

ผู้ดูแลที่เห็นเสี่ยวหลงมีอากัปกิริยาเช่นนี้ ใบหน้าก็มีอารมณ์ภาคภูมินัก “เสี่ยวหลงหนอ ครั้งนี้หัวหน้าตระกูลพึงพอใจกับเรื่องที่เจ้าเป็นธุระให้นัก กลับไปนี้ก็ไม่แน่ว่าจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงามกระมัง”