ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 454

ตอนที่454 เข้าไปในคุกใต้น้ำ

หลินซีนเยียนรับแก้วชามา มุมปากก็ยิ้มบางๆ “ไม่ต้องให้ท่านพูด ข้ามา อันที่จริงมีเรื่องจะร้องขอท่าน เพียงแต่ ข้าเองก็ไม่อาจให้ท่านลำบากนัก ข้อเสนอที่ข้ากำลังจะเอ่ย ท่านจะต้องพอใจเป็นแน่”

“โอ้? อยากฟังรายละเอียด” หรงเย่กล่าว

“อันที่จริงสำหรับท่านแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าอยากเห็นอ๋องอู่เสวียนโม่จื่อเฟิง” หลินซีนเยียนกล่าวประโยคแบบนี้ออกมา กลับเป็นผลให้สีหน้าของหรงเย่เปลี่ยนไปอย่างมาก

“ท่านรู้จักโม่จื่อเฟิง?” หรงเย่และหรงอวี๋นสองบุตรบิดามองกันและกันแวบหนึ่ง มองเห็นความเคลือบแคลงจากสายตาของอีกฝ่าย

หลินซีนเยียนรู้ว่าพวกเขาจะต้องสงสัย ดังนั้นจึงไม่ได้แสดงออกถึงความงุนงงใดๆ สักน้อย ทำเพียงเอ่ยต่อไป “ข้ากับโม่จื่อเฟิงมีความเป็นมากันอยู่บ้าง อีกอย่างยังมีบางเรื่องที่อยากพิสูจน์จากปากของเขาเอง ดังนั้นจึงอยากพบเขาสักครั้ง เพียงแค่พบหน้าสักครั้งเท่านั้น สำหรับหัวหน้าตระกูลหรงแล้วคงไม่ได้มีผลกระทบและความลำบากอะไร แต่ว่าสำหรับข้าแล้วมันสำคัญมาก หากว่าหัวหน้าตระกูลหรงตอบตกลงล่ะก็ ข้าจะขอสัญญา ตอนที่นำพาสามตระกูลใหญ่ไปสถานที่แห่งนั้น จะคอยช่วยเหลือตระกูลหรงในมุมมืด...ให้ได้รับทุกสิ่งทุกอย่าง”

ความหมายของนางนั้นชัดเจนมาก ทำเพียงหรงเย่พึงพอใจกับข้อวิงวอนของนาง ยามที่ไปแหล่งที่มาเกิงจีนนางก็จะขยับมือเท้า ทำให้ตระกูลหรงได้รับกรุสมบัติลับทั้งหมด

กรุสมบัติลับเหล่านั้นสำหรับต้นตระกูลขุนนางเร้นลับแต่ละตระกูลแล้วสำคัญยิ่งนัก หากว่าได้รับแล้ว ก็หมายความภายในช่วงเวลาหนึ่งในอนาคตก็จะสามารถเขี่ยอีกสองตระกูลตกไปได้

ข้อนี้สำหรับหรงเย่แล้วเป็นการดึงดูดที่ยิ่งใหญ่มากๆ โดยเฉพาะเขาในฐานะหัวหน้าตระกูล ยิ่งยากจะปฏิเสธการล่อลวงนี้ได้

“เพียงแต่...” หรงเย่ทอดถอนใจ “เงื่อนไขของท่านทำให้หัวใจข้าเต้นแรงนัก และก็อยากจะให้ท่านพึงใจ แต่ว่า...โม่จื่อเฟิงตายแล้ว ให้ท่านพบหน้าเขาสักครั้งเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว”

“ตายแล้ว?” หลินซีนเยียนกลืนน้ำลาย ตอนที่ได้ยินข่าวนี้อีกครั้ง ในอกก็ยังคงหลีกเลี่ยงการกระตุกเกร็งไม่ได้ “หัวหน้าตระกูลหรง ข้าล้วนจริงใจเพียงนี้แล้ว ท่านคงไม่ได้จะประดิษฐ์ประดอยกับข้ากระมัง?”

“จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไรกันเล่า” หรงเย่เทชาให้หลินซีนเยียนอีกครั้ง คราวนี้จึงค่อยกล่าวท่องอย่างเชื่องช้า “ข้าเองก็กลัวจะเล่นตลกกับแม่นาง อ๋องอู่เสวียนโม่จื่อเฟิงนั่นถึงแม้ในร่างกายจะมีสายเลือดของพวกเราตระกูลหรง ทว่าตั้งแต่เล็กสำหรับตระกูลหรงแล้วก็เป็นลูกทอดทิ้งคนหนึ่ง เขามีชีวิตรอดอยู่ ทั้งหมดนั่นก็พึ่งความเพียรและโชคชะตาของเขา แต่น่าเสียดาย หลายวันก่อน เพื่อจะรักษาอาการเจ็บสาหัสของเขา เขาเข้าไปยังที่ต้องห้ามของตระกูลพวกเรา จากนั้น...โยว ก็ต้องโทษชะตาเขาที่เป็นแบบนี้”

“ศพเล่า?” หลินซีนเยียนปกปิดก้อนสะอื้นในลำคอของตัวเองอย่างสุดพลัง

“ตอนนั้นศพของเขาข้าเป็นคนไปยืนยันด้วยตัวเอง หลังจากแน่ใจว่าชีพจรหยุดเต้นแล้วก็ให้คนแบกเขาไปเผาอยู่หลังเขา ศพของเขาถูกไฟเผากลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว วันนั้นลมค่อนข้างแรง ยังไม่ทันจะได้เก็บเถ้ากระดูกของเขา หลังจากลมพัดแรงยกใหญ่ ก็แม้แต่ฝุ่นผงยังไม่มีหลงเหลืออยู่เลย”

คนที่พูดนั้นเป็นหรงอวี๋น ตอนที่เขาเอ่ยวาจายังแอบซ่อนแววภูมิใจบางอย่างอยู่ ราวกับเป็นคนใต้หล้าแบบนี้ต่างก็ถูกคนมองว่าเป็นบุคคลวีรบุรุษ สุดท้ายตายลงต่อหน้าเขา แม้แต่เถ้าสักนิดก็ไม่หลงเหลือ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งเป็นอมตะมากขึ้นแล้ว

เพียงแต่ ไม่กี่ประโยคนี้ตกกระทบสู่โสตหูของหลินซีนเยียน ยิ่งคล้ายกับทำเกลือหล่นใส่แผนบนปากก็ไม่ปาน ทำให้จิตวิญญาณของนางกระตุกเกร็งขึ้นมา

แม้แต่เถ้าก็ไม่มี...