ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 455

ตอนที่455เจอหนีหว่านแล้ว

น้ำที่เน่าเสียมานานนับสิบปีไม่รู้แช่ซากศพและสัตว์แมลงต่างๆมามากเท่าไรทั้งงูหนูและหนอนเมื่อเทียบกับมูลในห้องน้ำนั้นที่นี่สกปรกมากกว่ามากนักดังนั้นมีคนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าของคุกใต้ดินแต่ว่าเมื่อผ่านประตูใหญ่เข้ามาแล้วนั้นไม่เห็นผู้คุมเฝ้าแม้แต่คนเดียวเพราะข้างในมีกลิ่นแรงมากถึงแม้จะใช่ผ้าปิดจมูกเอาไว้หลินซีนเยียนก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วกออกมา

ในขณะเดียวกันนั้นสีหน้าของนางก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้นนางไม่กล้าคิดเลยว่าหนีหว่านที่งดงามและพราวเสน่ห์เช่นนั้นจะถูกขังอยู่ในสถานที่ที่มีสภาพเช่นนี้

หรงอวี๋นคิดว่าที่หลินซีนเยียนมีท่าทีแปลกๆเพราะว่าไม่คุ้นเคยกับสถานที่เช่นนี้ดังนั้นจึงไม่ได้สงสัยในตัวนางเขาพานางและเสี่ยวหลงเดินตรงไปยังส่วนลึกของคุกใต้ดิน

พวกเขาเพิ่งเดินได้ครึ่งทางก็เห็นภายในห้องคุกด้านข้างมีชายชราคนหนึ่งครึ่งตัวบนถูกมัดไว้กับท่อนไม้ครึ่งตัวล่างถูกแช่ไว้ในน้ำราวกับว่าได้ยินเสียงตัวอะไรสักอย่างกำลังกัดกินอยู่ในน้ำผู้คนที่ได้ยินต่างขนลุกซู่และชายชราคนนั้นไม่ขยับตัวสักนิดลองสังเกตุอย่างละเอียดอีกทีปากของเขามีสีม่วงคล้ำหน้าอกของเขาไม่มีจังหวะการเต้นของหัวใจเลยสักนิด

“แม่งเอ้ย!มีคนตายอีกแล้ว”หรงอวี๋นถุยน้ำลายอย่างขยะแขยงตวาดใส่หน้าผู้ติดตามด้านหลังคนหนึ่งว่า“คนตายแล้วพวกเจ้าไม่เห็นหรือ?รีบลากซากศพออกไปซะมีเลือดของศพเพิ่มในน้ำนี้อีกหนึ่งรายน่าขยะแขยงเป็นบ้า”

“ขอรับ”ผู้ติดตามขานรับทันทีผู้คุ้มกันที่ค่อยดูแลคุกใต้ดินเปิดประตูห้องขังหลายคนเข้าไปแก้มัดแล้วนำร่างของชายชราผู้นั้นลงมาจากนั้นก็ลากออกไปด้านนอก

หลินซีนเยียนมองเพียงแวบเดียวก็เห็นบนขาของชายชรานั้นมีหนอนสีดำห้อยติดอยู่หนอนสีดำนั้นมีความยาวหนึ่งฟุตหัวของมันมีรูปร่างคล้ายกับงูภายในปากยังมีเขี้ยวที่แหลมคมเหมือนของหมาป่าเพียงแวบเดียวก็ทำให้มันรู้สึกชาไปทั้งตัวจนต้องรีบดึงสายตากลับมา

“ท่านหรงคนที่อยู่ที่นี่ล้วนถูกของสิ่งนั้นกัดหรือ?”หลินซีดเยียนถามด้วยสีหน้าที่เริ่มซีด

“แม่นางหลินไม่ต้องกลัวของสิ่งนั้นไม่กัดคนเป็นกัดเพียงแต่ซากศพเท่านั้นข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมีชื่อเรียกว่าอะไรมันมีชีวิตอยู่ใต้น้ำนี้มานานหลายปี”หรงอวี๋นอธิบายจากนั้นก็เดินนำไปทางด้านหน้าต่อไป

ฟังเขาพูดเช่นนี้หลินซีนเยียนถึงได้วางใจก็ยังดีหากว่าหนีหว่านยังมีชีวิตอยู่ก็จะไม่ถูกสัตว์ประหลาดเหล่านี้กัดกินร่างกายหากมีสภาพเช่นนั้นละก็นางก็ไม่แน่ใจว่าจะยังสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้หรือเปล่า

เดินได้สักพักเมื่อใกล้ถึงข้างในสุดของคุกใต้ดินแล้วนั้นในที่สุดหรงอวี๋นก็หยุดเดินจากนั้นก็ชี้ไปที่ตะเกียงไฟข้างๆทางเดินที่ดับไปแล้วก็มีผู้ติดตามไปจุดไฟทันที

ในมุมมืดสุดของข้างในมีแสงสว่างอีกครั้งและยังทำให้ผู้คนทั้งหลายที่เข้ามาเห็นภาพเบื้องหน้าได้อย่างชัดเจน

ถึงแม้หลินซีนเยียนจะมีการเตรียมใจมาก่อนหน้านี้แต่ว่านางก็ยังตกใจจนส่งเสียงออกมาและโคมไฟในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น