ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 458

ตอนที่458การวางแผนยุทธศาสตร์ของหญิงสาว

หรงเย่เงียบไปสักพักเหมือนกับว่ากำลังคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของแผนการณ์นี้หลินซีนเยียนยกเหล้าที่อยู่ด้านข้างขึ้นมารินให้กับหรงเย่แก้วหนึ่งแล้วพูดต่อไปว่า“ประมุขหรงหากท่านไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสืออย่างไรมีข้าที่เป็นกุญแจสำคัญในการไขประตูอยู่เวลาเช่นนี้ท่านยังไม่กล้าคว้าโอกาสละก็รออีกสองตระกูลได้สมบัติไปแล้วและมีอำนาจมากขึ้นไปเรื่อยๆท่านค่อยลงมือเช่นนั้นมันก็จะยิ่งยากเข้าไปใหญ่จริงหรือไม่?และอีกอย่างเวลา…ชั่วชีวิตของคนสามารถมีกี่ครั้งมีกี่ปี?”

ประโยคสุดท้ายของหลินซีนเยียนบาดลึกเข้าไปในใจของหรงเย่อายุของเขาห้าสิบกว่าแล้วเกรงว่าครั้งนี้เอาสมบัติได้มากกว่าอีกสองตระกูลแต่ว่าเอาสมบัตินี้มาพัฒนาอำนาจให้แข็งแกร่งขึ้นมันไม่ได้สามารถทำสำเร็จได้เพียงแค่ชั่วข้ามคืนหากรอให้ตระกูลหรงแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าอีกสองตระกูลจะแปดปีหรือสิบปีก็ไม่สำเร็จเมื่อถึงเวลานั้นขาข้างหนึ่งของเขาก็ก้าวเข้าไปในโล่งแล้วยังจะสามารถไปไล่ตามอะไรได้อีก?

คนที่สามารถนั่งอยู่เหนือผู้คนในตระกูลใครบ้างที่ไม่มีความทะเยอทะยาน?หากอยู่อย่างขาวสะอาดด้วยไม่ทำอะไรเลยเกรงว่าคงโดนกำจัดออกจากตำแหน่งไปนานแล้ว

หลินซีนเยียนรู้ข้อนี้ดีดังนั้นนางจึงยื่นข้อเสนอนี้ซึ่งสามารถทำให้หรงเย่สนใจอย่างแน่นอน

หรงเย่ยกเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วดวงตาคู่นั้นส่องประกายแล้วกระแทกแก้วลงบ้านโต๊ะแล้วยิ้ม“แม่นางหลินเกิดผิดที่มีร่างเป็นหญิงแท้ๆหากเกิดเป็นชายเกรงว่าในใต้หล้านี้คงอยู่ภายใต้อำนาจแม่นางหลิน”

“ประมุขหรงก็กล่าวเกินไปถ้าเช่นนั้นความหมายของท่านคือ……”หลินซีนเยียนยิ้มเบาๆ

“ข้าจะเดินทางไปกับเจ้า！”ในที่สุดหรงเย่ก็ตอบตกลง

ดวงตานั้นหลินซีนเยียนสั่นไหวส่องเป็นประกายแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเป็นใบหน้าใสซื่อนางยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า“เช่นนั้นข้าใช้น้ำชานี้แทนเหล้าคำนับท่านแก้วนี้ก็แสดงความยินดีให้กับการเริ่มเดินหมากชัยชนะของพวกเรา

“ดี！”แก้วเหล้าในมือของหรงเย่และแก้วชาของหลินซีนเยียนชนกัน เหล้าหยดลงบนโต๊ะ ลมแค่พัดก็เริ่มแห้งแล้ว

วินาทีนั้นทั้งที่ไม่มีลมพัดแท้ๆเสี่ยวหลงที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันทีเขามองแววตาของหลินซีนเยียนที่ค่อยๆเปลี่ยนไปผู้หญิงที่สามารถยืนข้างกายโม่จื่อเฟิงได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

กำหนดวันออกเดินทางไปยังแหล่งกำเนิดเกิงจีนเป็นอีกสองวันข้างหน้าหลังจากที่กลินซีนเยียนเจรจากับหรงเย่สำเร็จก็ให้คนนำจดหมายไปส่งให้กับประมุขของอีกสองตระกูลภายในจดหมายนางเขียนถึงการเดินทางไปแหล่งกำเนิดเกิงจีนกับตระกูลหลีจากนั้นนางก็ได้ย้อนกลับไปที่นั่นอีกครั้งเพียงแต่เข้าไปถึงแท่งเปิดปิดเท่านั้นและได้พบสมบัติของแหล่งกำเนิดเกิงจีนว่ามีความเกี่ยวข้องกับทั้งสามตระกูลใหญ่และอีกอย่างการเปิดประตูสมบัติสุดท้ายต้องใช้ป้ายประจำของประมุขทั้งสามและเลือดของนางเท่านั้นดังนั้นหากต้องการเปิดประตูสมบัติแหล่งกำเนิดเกิงจีนก็ต้องนำป้ายประจำตัวประมุขของทั้งสามตระกูลไปให้ได้

ความคิดเห็นในจดหมายของนางคือให้คนนำป้ายประจำตัวของประมุขมาเท่านั้นแต่ว่าทุกคนต่างรู้ดีป้ายนั้นไม่ใช่จะให้ใครไปก็ได้ดังนั้นนางไม่ได้กล่าวรายละเอียดมากนักแต่ก็รู้ว่าประมุขของทั้งสองตระกูลต้องเดินทางไปด้วยตัวเอง

บางทีนางอาจไม่ได้กล่าวสมบูรณ์มากนักแต่ว่าสำหรับผู้นำตระกูลนั้นสิ่งที่ไม่ขาดคือสติปัญญาความมั่งคั่งนับหมื่นนั้นไม่ใช่แค่สะสมขึ้นมาได้อย่างง่ายๆโดยเฉพาะตอนนี้มีสิ่งที่พิเศษเช่นนี้

ตระกูลเหล่านี้จะผ่านอะไรมามากมายถึงแม้จะต้องฝ่าอุปสรรคขวากหนามก็ยังคงต้องการยืดสิ่งเหล่านั้นณเวลานี้ไม่มีตระกูลไหนที่ไม่ต้องการสมบัตินี้

หลินซีนเยียนกล่าวว่าสมบัติเหล่านี้เป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของพวกเขาเหลือไว้ให้พวกเขาไม่สนใจว่าจะด้วยผลประโยชน์หรือศักดิ์ศรีก็ตามพวกเขาจะไม่มีทางยกสิ่งที่เดิมทีควรเป็นของตัวเองให้ผู้อื่นเด็ดขาด

“ดังนั้นพวกเขาต้องมาอย่างแน่นอน”หลินซีนเยียนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ภายในลานยื่นมือออกไปรับใบไม้ที่หล่นลงมานางอธิบายสาเหตุที่เขียนไปให้เช่นนั้นให้กับเสี่ยวหลง

เสี่ยวหลงยิ่งฟังก็ยิ่งตกใจเหมือนเห็นภาพอู่เสวียนอ๋องทับซ้อนบนตัวของหลินซีนเยียนภายในตัวของพวกเขาต่างก็มีความสามารถในการวางแผน

หลินซีนเยียนนั่งอยู่ข้างๆหนีหว่านไม่ได้ไปมองนางหนีหว่านเพียงแต่นั่งอยู่เงียบๆชมแสงพระอาทิตย์พร้อมกับนาง

หนีหว่านในวันนี้ถึงแม้ใบหน้ายังคงไม่ได้มีความรู้สึกใดๆแต่ว่าแววตาก็ไม่ได้รู้สึกสิ้นหวังบางทีอาจเพราะคำพูดที่หลินซีนเยียนพูดกับนางเมื่อคืนคำว่า“ไม่พอใจ”บาดลึกลงไปในใจนางแล้ว

ในค่ำคืนนั้นภายในห้องของหลินซีนเยียนส่องสว่างทั้งคืนนางนำกระดาษมาแล้ววาดทั้งคืนช่วงเช้าของวันที่สองนางพักผ่อนได้สักชั่วยามจากนั้นหรงเย่ก็พาคนเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางไปกับพวกนาง

การเป็นประมุขของตระกูลหรงเย่จะออกเดินทางแต่ละครั้งมันไม่ได้ง่ายเลย หลินซีนเยียนกวาดสายตามองไปก็พบว่าผู้เฒ่าทั้งหลายของตระกูลมาถึงหมดแล้วมีชายหนุ่มสี่ห้าคนที่ติดตามอยู่ด้านหลังของหรงเย่และชายหนุ่มทุกคนก็มีองครักษ์ติดตามกันคยละสองคน

“ดูเหมือนครั้งนี้อำนาจคงจะอยู่ในมือประมุขหรงแล้ว”หลินซีนเยียนหยอกล้อ

หรงอวี๋นแกว่งมือไปมายิ้มแล้วพูด“ที่ไหนกันต้องดูหลังจากนี้อนาคตเป็นของชายหนุ่มทั้งหลายชายแก่เยี่ยงพวกข้าก็แค่ออกไปลองดูสักครั้งในบ้านมีอวิ๋นเอ๋อร์อยู่ข้าก็สบายใจขึ้นมาก”

หรงอวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านหลังหรงเย่ได้ยินบิดาตัวเองพูดอย่างเชื่อมั่นเช่นนั้นใบหน้าก็ปรากฏความได้ใจขึ้นมาทันที

แววตาหลินซีนเยียนสั่นไหวด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

“เอ๋แม่นางหลินครั้งนี้ทำไมถึงได้พาคนไร้ประโยชน์เช่นนั้นไปด้วยเล่า?”หรงเย่เห็นหนีหว่านที่เสี่ยวหลงแบกไว้บนหลัง