ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 459

ตอนที่459โม่จื่อเฟิงที่ไม่มีใครรับรู้

ดูเหมือนว่านางได้คิดไว้แล้วว่าหรงเย่ต้องถามนางเช่นนี้นางจึงไม่ได้แสดงท่าทีพิรุธอะไรในทางกลับกันนางได้เตรียมคำตอบไว้แล้วจึงตอบกลับไปว่า“พานางไปเป็นเรื่องธรรมดาในเมื่อนางเคยเดินทางไปที่กำเนิดเกิงจีนพร้อมกับโม่จือเฟิงมาแล้วทางเปิดปิดในนั้นนางก็เคยผ่านมาแล้วอีกอย่างมีคนไปเพิ่มอีกคนก็ไม่ลำบากอะไรไม่แน่อาจได้ใช้ประโยชน์จากนางหากประตูเปิดปิดทุกครั้งข้าตอนลงแรงเองคนเดียวมันคงเสียเวลาไม่น้อย”

“ช่างเถอะ”กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้หรงเย่ก็ไม่อยากพูดมาก

ภายใต้การสั่งการของหรงเย่ทุกคนขึ้นรถม้าหลินซีนเยียนพาหนีหว่านและเสี่ยวหลงขึ้นรถม้าที่อยู่ตรงกลางด้านหน้ามีรถม้าของหรงเย่เดินนำขบวนด้านหลังมีผู้เฒ่าหลายคนดังนั้นถึงว่านางได้รับการคุ้มกันอย่างดี

รถม้าเดินทางในที่คดเคี้ยวระหว่างภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะและผ้าม่านก็สามารถมองเห็นเหวได้แต่ม้าและรถม้าเหล่านี้แตกต่างจากรถม้าทั่วไปการเดินบนถนนสายนี้ราบเรียบอย่างน่าประหลาดใจ

เงินสามารถทำให้กลายเป็นผีและการมีเงินสามารถทำให้รถม้าเหล่านี้มีเสถียรภาพหัวใจของหลินซีนเยียนเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแต่ดวงตานั้นจ้องมองอย่างเย็นชา

นางมองกลับไปที่บ้านของตระกูลหรงในระยะไกลและมีรอยยิ้มเย็นๆปรากฏที่มุมปากของนางบางทีนี่อาจเป็นภาพสุดท้ายที่นางจะได้เห็นบ้านของตระกูลหรง

จากบ้านของประมุขหรงไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุดรถม้าเดินทางมาครึ่งวันในคืนนั้นขบวนเดินทางได้พักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

หลินซีนเยียนและหนีหว่านพักห้องเดียวกันเสี่ยวหลงก็พักห้องใกล้ๆพวกนาง

หลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จหลินซีนเยียนก็กลับมาที่ห้องพักซึ่งมีสองเตียงหนีหว่านนอนเตียงที่ใกล้หน้าต่างบนหัวเตียงมีอาหารวางไว้อาหารนั้นไม่ได้มีการรับประทานแม้แต่น้อย

“ทำไมไม่กิน？”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วนั่งลงข้างเตียงของหนีหว่าน

นางได้ยินเสียงเช่นนั้นดวงตาของหนีหว่านค่อยๆเปลี่ยนใสขึ้นเล็กน้อยนางไม่ตอบคำถามหลินซีนเยียนแต่กลับถามกลับไปว่า“เจ้า…คิดถึงเขาไหม？”

หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่าหนีหว่านจะถามเช่นนี้เขาพยุงนางขึ้นแล้วนำหมอนรองด้านหลังไว้จากนั้นก็ยกถ้วยข้าวขึ้นและคีบผักใส่ในถ้วยเล็กน้อยอีกด้านก็ค่อยๆป้อนข้าวหนีหว่านกยิ้มแล้วตอบว่า“คิดถึงสิ”

หนีหว่านยกยิ้มขึ้นมุมปากเล็กน้อย“เจ้าเป็นคนที่ตรงไปตรงมาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายท่านทำเพื่อเจ้าได้มากมายเช่นนี้”