ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 459

ตอนที่459โม่จื่อเฟิงที่ไม่มีใครรับรู้

ดูเหมือนว่านางได้คิดไว้แล้วว่าหรงเย่ต้องถามนางเช่นนี้นางจึงไม่ได้แสดงท่าทีพิรุธอะไรในทางกลับกันนางได้เตรียมคำตอบไว้แล้วจึงตอบกลับไปว่า“พานางไปเป็นเรื่องธรรมดาในเมื่อนางเคยเดินทางไปที่กำเนิดเกิงจีนพร้อมกับโม่จือเฟิงมาแล้วทางเปิดปิดในนั้นนางก็เคยผ่านมาแล้วอีกอย่างมีคนไปเพิ่มอีกคนก็ไม่ลำบากอะไรไม่แน่อาจได้ใช้ประโยชน์จากนางหากประตูเปิดปิดทุกครั้งข้าตอนลงแรงเองคนเดียวมันคงเสียเวลาไม่น้อย”

“ช่างเถอะ”กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้หรงเย่ก็ไม่อยากพูดมาก

ภายใต้การสั่งการของหรงเย่ทุกคนขึ้นรถม้าหลินซีนเยียนพาหนีหว่านและเสี่ยวหลงขึ้นรถม้าที่อยู่ตรงกลางด้านหน้ามีรถม้าของหรงเย่เดินนำขบวนด้านหลังมีผู้เฒ่าหลายคนดังนั้นถึงว่านางได้รับการคุ้มกันอย่างดี

รถม้าเดินทางในที่คดเคี้ยวระหว่างภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะและผ้าม่านก็สามารถมองเห็นเหวได้แต่ม้าและรถม้าเหล่านี้แตกต่างจากรถม้าทั่วไปการเดินบนถนนสายนี้ราบเรียบอย่างน่าประหลาดใจ

เงินสามารถทำให้กลายเป็นผีและการมีเงินสามารถทำให้รถม้าเหล่านี้มีเสถียรภาพหัวใจของหลินซีนเยียนเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแต่ดวงตานั้นจ้องมองอย่างเย็นชา

นางมองกลับไปที่บ้านของตระกูลหรงในระยะไกลและมีรอยยิ้มเย็นๆปรากฏที่มุมปากของนางบางทีนี่อาจเป็นภาพสุดท้ายที่นางจะได้เห็นบ้านของตระกูลหรง

จากบ้านของประมุขหรงไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุดรถม้าเดินทางมาครึ่งวันในคืนนั้นขบวนเดินทางได้พักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

หลินซีนเยียนและหนีหว่านพักห้องเดียวกันเสี่ยวหลงก็พักห้องใกล้ๆพวกนาง

หลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จหลินซีนเยียนก็กลับมาที่ห้องพักซึ่งมีสองเตียงหนีหว่านนอนเตียงที่ใกล้หน้าต่างบนหัวเตียงมีอาหารวางไว้อาหารนั้นไม่ได้มีการรับประทานแม้แต่น้อย

“ทำไมไม่กิน？”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วนั่งลงข้างเตียงของหนีหว่าน

นางได้ยินเสียงเช่นนั้นดวงตาของหนีหว่านค่อยๆเปลี่ยนใสขึ้นเล็กน้อยนางไม่ตอบคำถามหลินซีนเยียนแต่กลับถามกลับไปว่า“เจ้า…คิดถึงเขาไหม？”

หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่าหนีหว่านจะถามเช่นนี้เขาพยุงนางขึ้นแล้วนำหมอนรองด้านหลังไว้จากนั้นก็ยกถ้วยข้าวขึ้นและคีบผักใส่ในถ้วยเล็กน้อยอีกด้านก็ค่อยๆป้อนข้าวหนีหว่านกยิ้มแล้วตอบว่า“คิดถึงสิ”

หนีหว่านยกยิ้มขึ้นมุมปากเล็กน้อย“เจ้าเป็นคนที่ตรงไปตรงมาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายท่านทำเพื่อเจ้าได้มากมายเช่นนี้”

หนีหว่านพูดจาราวกับประชดนางดูเหมือนอยากจะหัวเราะแต่ว่าน้ำตากลับไหลลงมา

"สิ่งที่ทำให้ข้าเจ็บมากที่สุดคือทั้งๆที่เขารู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าคิดไม่ซื่อกับเจ้า แต่เพื่อที่จะบังคับเจ้าให้ออกไปเขาเลือกที่จะทำร้ายศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้า เจ้าคิดว่าการที่เจ้านำร่างของศิษย์พี่ใหญ่เจ้าไปแล้วเรื่องมันจบลงแล้วหรือ?”หนีหว่านส่ายหัวของนางและยิ้มอย่างเย็นยะเยือก“ไม่หลังจากที่เจ้าจากไปแล้วนายท่านบอกให้ข้าพาเขาเดินตามไปพวกเจ้าไปเจ้ารู้หรือไม่เมื่อเขาเห็นเจ้าเป็นลมลงท่ามกลางหิมะเช่นนั้นนายท่านมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นน้ำตาของนายท่าน"

ฟังถึงตรงนี้หลินซีนเยียนเงยหน้าขึ้นมาด้วยความแปลกใจนางไม่รู้เลยว่าตอนนั้นที่นางแบกร่างของเซียวฝานแล้วเป็นลมไปที่แท้โม่จื่อเฟิงก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

“นายท่านให้ข้าไปเคาะประตูเรียกสองสามีภรรยาคู่นั้นแล้วให้ข้านำร่างเซียวฝานออกไปเขามองดูสองสามีภรรยาคู่นั้นช่วยชีวิตเจ้าด้วยตัวเองถึงได้วางใจแล้วจากไป”น้ำเสียงของหนีหว่านมีความรู้สึกเจ็บปวด

““เซียวฝาน…”หลินซีนเยียนพึมพำไปมาวางตะเกียบลง“ที่แท้คนที่คนที่นำร่างของศิษย์พี่ไปก็คือพวกเจ้าพวกเจ้าพาเขาไปที่ไหน…”

หนีหว่านถอนหายใจแล้วพูดว่า“ยังไปที่ไหนได้อีกสำหรับเจ้าแล้วเซียวฝานสำคัญขนาดไหนนานท่านที่รู้ใจเจ้าเช่นนั้นคนสำคัญของเจ้าก็คือคนสำคัญของนายท่านฝังข้าไว้ในที่เป็นส่วนตัวและฮวงจุ้ยดีและยังคำนับต่อหน้าหลุมของเซียวฝานถึงแม้ร่งกายจะขยับไม่ได้แต่เขาก็ให้พวกข้าจับเขาก้มคำนับเก้าครั้งตั้งแต่เกิดมานายท่านไม่เคยต้องก้มคำนับใครเช่นนี้นายกล่าวไว้ว่าเขาติดหนี้เซียวฝานและยังออกคำสั่งว่าวันคืนแรม15ค่ำของทุกวันให้ไปทำความสะอาดนายท่านบอกว่าคนตายไม่อาจฟื้นคืนแต่ว่าคนที่สามารถทำให้นายท่านถึงขนาดนี้ได้เซียวฝานในใต้หล้านี้ก็คงมีเขาเพียงคนเดียว”