ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 468

ตอนที่ 468 ข้อความกลับมา

หรงเย่จิ้งจอกเฒ่าเหมือนเห็นอะไรบางอย่างหัวเราะอย่างมีความสุขสำหรับท่าทีเจตนาดีของหลี่อวิ๋นซ่านนี้นแต่ว่าความระมัดระวังภายในดวงตาคู่นั้นยังมีมากนัก

หลินซีนเยียนรู้ว่าหรงเย่กลัวว่าหลินซีนเยียนและหลี่อวิ๋นซ่านจะมีความสัมพันธ์ส่วนตัวเมื่อถึงเวลากำจัดตระกูลหลี่หลินซีนเยียนอาจเปลี่ยนข้าง

“ประมุขหลี่บอกว่าข้าเป็นสหายเก่ายกย่องข้ามากเกินไปแล้วตอนนั้นก็แค่ว่าข้ากับตระกูลหลี่มีผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้นและอีกอย่างประมุขดูเหมือนว่าลืมอะไรบางอย่างไปการร่วมมือกันครั้งนั้นศิษย์พี่ใหญ่ของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเสียชีวิต”หลินซีนเยียนพูดช้าๆเหมือนไม่พอใจในตระกูล

ดวงตาของหลี่อวิ๋นซ่านสั่นไหวไปด้วยความแปลกใจการตายของเซียวฝานไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาและความสัมพันธ์ของเขากับนางก็ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมงานดังกล่าวและอีกอย่างครั้งก่อนที่จากกันไม่มีความเป็นปรปักษ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายแต่ว่าหลินซีนเยียนกลับตั้งใจทำให้เหมือนว่าเราเป็นศัตรูก็เพื่อ…หลีกเลี่ยงความน่าสงสัย?

เพียงช่วงเวลาสั้นๆหลี่อวิ๋นซ่านก็เข้าใจหลินซีนเยียนแล้วดังนั้นเขาจึงถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า “ แม่นางหลินข้าเข้าใจความเกลียดชังที่เจ้ามีต่อตระกูลหลี่แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องพวกนี้รอให้เรื่องนี้จบก่อนตระกูลหลี่ของเราไม่เอาเปรียบแม่นางหลินแน่เราต้องให้สิ่งที่น่าพอใจแก่แม่นางหลินอย่างแน่นอน”

หลินซีนเยียนไม่ตอบใดๆดื่มชาอย่างเงียบๆและไม่หันไปมองทางด้านหลี่อีกเลยท่าทีที่แสดงออกมาเช่นนั้นยังเย็นชายิ่งกว่าที่มีต่อประมุขหลิงก่อนหน้านี้อีก

แต่ท่าทีเช่นนี้กลับทำให้หรงเย่พอใจไม่น้อยเขาเริ่มใส่ไฟระหว่างทั้งสองสักพักก็ให้คนพาหลี่อวิ๋ซ่านไปห้องพักที่จัดเตรียมไว้

เฮ้อ”เมื่อคนออกไปแล้วหรงเย่ถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งตำแหน่งที่อยู่ คิดไม่ถึงว่าแม่นางหลินจะมีความหลังกับประมุขของทั้งสองตระกูลดูเหมือนว่าจุดประสงค์การไปหาสมบัติแหล่งกำเนิดเกิงจีนครั้งนี้ของแม่นางหลินจะมากกว่าที่ข้าคิดไว้มากวิธีการยืมมีดฆ่าคนก็น่าประทับใจเช่นกัน “

หรงเย่คิดว่าหลินซีนเยียนยืมมือเขาเพื่อกดทั้งสองตระกูลไว้จะที่เขามองนั้นเหมือนหลินซีนเยียนที่ไม่มีคนหนุนหลังได้ละเมิดทั้งสองตระกูลยอมถอยแต่แรกก็อาจจะรอด แต่ตอนนี้ยืมมือเขากำจัดทั้งสองตระกูลสำหรับนางแล้วนี่เป็นโอกาสที่นางจะมีชีวิตรอด

หลินซีนเยียนสบประมาทเผชิญหน้าอย่างใจเย็น "ประมุขหรงคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะข้ามีความหลังกับทั้งสองตระกูลข้าจะเสี่ยงเช่นนี้เพื่อช่วยให้ท่านวางแผนงานสำคัญเช่นนั้นหรือมันยังเป็นประโยชน์ร่วมกันของเราที่จะบอกว่าเราต้องการทำสิ่งนี้เพื่อตัวเราเองดังนั้นประมุขหรงไม่ควรคิดว่าข้าใช้ประโยชน์จากมันเป็นเพราะเรามีจุดประสงค์ร่วมกันมันคือคำว่าท่านกับข้าไม่ใช่ข้ากับพวกเขา ท่านว่าถูกมั้ย?” "

“สามารถได้รับคำชื่นชมจากท่าน ข้าก็พอใจมาก”แล้วหลินซีนเยียนพูด”“ประมุขหรง คนก็รับมาแล้ว หน้าก็เคยเห็นแล้ว เช่นนั้นข้ากลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน” “

“ได้เดียวสักพักกลางคืนข้าจะให้คนไปเรียกเจ้า”หรงเย่จับมือนางออกไปส่งด้านนอกประตู

หลินซีนเยียนก็ตรงไปยังห้องตัวเองไม่ได้ไปสนใจสายตาที่มองมาจากด้านหลังแต่อย่างใด