ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 สหายเก่า

อาคารที่สูงที่สุดในเมืองมีสามชั้นและตั้งอยู่ในใจกลางเมืองชั้นที่หนึ่งและสองเป็นร้านอาหารและชั้นที่สามเป็นโรงน้ำชาตะวันลับตาอีกครั้งหลินซีนเยียนพาหนีหว่านขึ้นมาบนชั้นสองดื่มน้ำและกินอาหารเย็นเล็กน้อยจากนั้นก็ให้เสี่ยวเอ้อร์ช่วยพาหนีหว่านขึ้นไปที่ชั้นสาม

มองหาที่พิงหน้าต่างแล้วนั่งลงและมองออกไปนอกหน้าต่างสามารถมองเห็นทิวทัศน์ของเมืองยามพระอาทิตย์ตก

เสี่ยวเอ้อร์ยกรินน้ำชาแล้วคำนับหลินซินเยียนและหนีหว่านจากนั้นก็ออกไปหลินซินเยียนและหนีหว่านไม่มีใครพูดทั้งสองจึงนั่งเงียบและมองทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างสายตาของทั้งคู่มีความอาลัยอาวรณ์บางอย่างเพราะไม่มีใครรู้ในยามอาทิตย์อัสดงสวยงามเช่นนี้พวกเขายังมีโอกาสได้ดูอีกสักกี่ครั้ง

หลินซีนเยียนถือถ้วยชาและดื่มอยู่ดวงตาของนางก็มองไปที่ปากทางเข้าเมืองเพราะระยะทางไกลเกินไปมันก็เลยมองเห็นได้ไม่ค่อยชัดเห็นแค่ว่ามีอูฐสามตัวเดินไปที่ซุ้มประตูคนบนอูฐก็ถูกหยุดโดยคนที่เฝ้าทางเข้าดูเหมือนว่าจำนวนเงินไม่เพียงพอสำหรับคนพวกนั้นชายวัยกลางคนที่มีมีดจึงด่าทอต่อว่าแล้วจึงปล่อยให้คนสองสามคนเข้าไปในเมือง

นางไม่รู้ว่าทำไมเมื่อนางเห็นคนสามคนค่อย ๆ เข้ามาในเมืองหัวใจของหลินซีนเยียนก็เต้นแรงอย่างฉับพลันนางขมวดคิ้วและตั้งใจมองดูดีอย่างละเอียดแต่ด้วยระยะทางไกลเกินไปนางเห็นได้แค่สามร่างที่คล้ายชายชรานางต้องการที่จะเห็นอย่างละเอียดอีกครั้งทั้งสามคนก็หันหลังและเข้าซอยและไม่สามารถมองตามไปได้อีก

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”หนีหว่านมองตามสายตาของนางก็ไม่ไม่เห็นความผิดปกติอะไรจึงถามด้วยความสงสัย

หลินซีนเยียนดึงสายตากลับมา ถ้วยน้ำชาคาในมือลืมวางลงได้ยินคำพูดของหนีหว่านถึงได้สตินางยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นแล้วตอบด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่มีอะไร”

ถึงปากจะพูดว่าไม่มีอะไรแต่ว่ามีเพียงใจนางเท่านั้นที่รู้ดีเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่บนอูฐก่อนหน้านั้นชั่วขณะหนึ่งนางกลับคิดว่าคนนั้นคือโม่จื่อเฟิง

แต่ว่าจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?รูปร่างโม่จื่อเฟิงสูงใหญ่แต่คนเหล่านั้นรูปร่างเหมือนชายชราดูจากรูปร่างภายนอกแล้วไม่มีส่วนไหนที่คล้ายเคืองโม่จื่อเฟิงเล็กสักนิด

แต่ว่าความรู้สึกนั้นนางพูดไม่ถูกราวกับว่านางรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขา

นางส่ายหัวและยิ้มอย่างเย้ยหยันดูเหมือนว่านางกำลังจะเข้าสู่แหล่งกำเนิดเกิงจีนนางไม่แน่ใจเกี่ยวกับอันตรายที่จะได้พบเจอในข้างหน้าบางทีนางอาจจะหายไปอย่างสมบูรณ์ในโลกนี้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า? ดังนั้นนางจึงคิดถึงเขาไม่ขาด

ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับตัวเองหลินซีนเยีนก็ไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีก

ในตอนเที่ยงของวันถัดมาในที่สุดก็มาถึงเวลาที่นัดหมายกันของทั้งสามตระกูลใหญ่ตระกูลหรงเหมาห้องของชั้นสองทั้งหมดจากนั้นอีกสองตระกูลก็มาถึง

หรงเย่และหลินซีนเยียนพักอยู่ห้องแรกใกล้บันไดบนชั้นสองคนแรกที่มาถึงคือตระกูลหลิงประมุขของตระกูลคือชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่าหน้าตาคล้ายประมุขน้อยของตระกูลหลิงที่เสียชีวิตไปแล้วเขาเดินเข้าห้องไปด้วยสีหน้าที่แสนเย็นชาด้านหลังมีผู้ติดตามเจ็ดแปดคน

“เฮ้!ประมุขหลิงเป็นคนตรงเวลาจริงๆมานั่งเร็วยกน้ำชามาเร็ว!”หรงเย่ลุกขึ้นทักทายแล้วพาประมุขหลิงเข้ามาในห้องถึงได้หันไปแนะนำหลินซีนเยียน“แม่นางหลินคิดว่าเจ้าน่าจะยังไม่เคยเห็นมาก่อนท่านนี้คือประมุขหลิงหลิงสู่”

หลินซีนเยียนลุกขึ้นแล้วหันไปคำนับหลิงสู่อย่างมีมารยาท

หรงเย่ตบไหล่หลิงสู่เบาๆแล้วแนะนำกับเขาว่า“ประมุขหลิงนี่ก็คือแม่นางหลินที่ทั้งสามตระกูลใหญ่ได้ร่วมมือกันทำการครั้งนี่ทั้งหมดเป็นการติดต่อของแม่นางหลินและอีกอย่างทำการครั้งนี้ยังต้องพึ่งพาแม่นางหลินอีก”