ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 478

ตอนที่478 พิษปริศนา

"พวกท่านเคยได้ยินเรื่องภาพลวงตาหรือไม่?" ภายใต้สายตาสนอกสนใจของผู้คนทั้งหมด หลินซีนเยียนเอ่ยถามประโยคนี้ออกมาอย่างเชื่องช้า

ถึงแม้แต่ละท่านจะเป็นผู้อาวุโสของทุกตระกูลใหญ่ ทว่าในยุคสมัยเหล็กเย็นเช่นนี้ แหล่งข้อมูลข่าวสารทั้งหมดล้วนอ้างอิงจากการสั่งสมประสบการณ์ ดังนั้นผู้อาวุโสผู้สูงศักดิ์บางคนแล้ว ชั่วชีวิตก็ไม่เคยได้ย่างกรายเข้ามาในขอบเขตทะเลทรายเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่สามารถมองเห็นความยิ่งใหญ่ของทะเลทราย ดังนั้นผู้คนจำนวนมากยังคงเปิดเผยท่าทีฉงนสนเท่ห์

สายตาของหลินซีนเยียนกวาดมองใบหน้าของทุกผู้คน ท้ายที่สุดแล้วก็มาตกที่ใบหน้าของหลี่ห่าย "ข้าคิดว่าลุงหลี่จะต้องเคยได้ยินเรื่องภาพลวงตามาแล้วเป็นแน่ ไม่สู้ให้ท่านมาอธิบายให้ทุกคนฟังสักหน่อย ได้หรือไม่เจ้าคะ?"

หลี่ห่ายพลันพยักหน้า ประสานมือกล่าว "ยากที่แม่นางหลินจะคำนึงถึงข้า เช่นนั้นข้าก็ต้องเอ่ยสักคำแล้ว ความพิศวงของภาพลวงตานี้ ภายในทะเลทรายก็พบเห็นการคงอยู่ได้ยากนัก แม้ว่าข้าจะเดินทางไปมาในทะเลทรายมาหลายปี ทว่าเพียงเคยได้ยินมาเท่านั้น ยังไม่เคยพบเจอจริงๆ กล่าวกันว่าภาพลวงตาสามารถทำให้ดวงตามองเห็นภาพที่อยู่ไกลแสนไกลมาอยู่ตรงหน้า ภาพนั้นราวกับอยู่ตรงหน้า แท้จริงแล้วอยู่สุดขอบฟ้าไกล"

"ราวกับอยู่ตรงหน้า แม้จริงแล้วอยู่สุดขอบฟ้าไกล?" ภายในกลุ่มคน มีคนพึมพำประโยคนี้ ราวกับไม่เข้าใจกระจ่างแจ้งสักเท่าไรนัก

ในช่วงเวลาที่ยังไม่มีหลักการปรากฎการณ์มิราจในทางวิทยาศาสตร์นี้ หลี่ห่ายก็ทำได้เพียงใช้ถ้อยคำมาอธิบายเช่นนี้

หลินซีนเยียนเอ่ยหัวข้อต่อจากเขา กล่าวรายละเอียดว่า "ถูกต้อง ลุงหลี่กล่าวก็คือสถานการณ์นี้ พวกท่านดูสิ ตรงหน้าพวกเราแม้จะมองเห็นผาหินสูงร้อยจ้าง ความจริงแล้วผาหินนี้ไม่ใช่ของจริง เป็นเพียงแค่เงาของสถานที่ที่อยู่ห่างไกลแสนไกลแห่งหนึ่ง บางทีผาหินของจริงอาจเป็นสถานที่ภายนอกอยู่ห่างไกลจากพวกเราร้อยลี้พันลี้ก็เป็นได้ เพียงแต่ภาพลวงตาอันเสถียรเช่นนี้ กล่าวต่อทั่วทั้งใต้หล้าก็ยังคงเป็นการคงอยู่อันมหัศจรรย์"

บางที แม้แต่วิทยาศาสตร์ก็ยากเหลือเกินที่จะอธิบายว่าภาพลวงตาที่เสถียรภาพชนิดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ถ้าหากเปลี่ยนเป็นก่อนหน้านี้ หลินซีนเยียนก็ยากที่จะไม่สะอื้นคำรบหนึ่ง ทว่านางในเวลานี้คือผู้ที่เคยได้ประสบเรื่องราวอันเหนือจินตนาการที่สุดอย่างการข้ามภพเช่นนี้ นางก็ไม่อาจคิดอย่างตื้นเขินว่าบนโลกนี้ทุกสรรพสิ่ง สามารถใช้หลักการทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายได้แล้ว

"แม่นางหลินช่างมากความรู้ประสบการณ์กว้างไกลจริงๆ ครั้งนี้ถ้าหากไม่มีการชี้นำของแม่นางหลิน เกรงว่าพวกเราก็คงหยุดอยู่ด้านนอกผาหินจอมปลอมนี้เป็นแน่" หรงเย่หัวเราะแล้วชื่นชมหลายประโยค

หลินซีนเยียนเพียงกล่าวอย่างเรียบเฉย "ท่านเจ้าบ้านหรงเกรงใจแล้ว"

มองเห็นทุกคนเข้ามาเกือบจะครบแล้ว หลินซีนเยียนก็หันหลังชี้ไปทางข้างหน้า "ข้าคิดว่า ตอนนี้พวกเราสามารถเริ่มต้นการเข้าสู่ขุมทรัพย์สมบัติทองเกิงจีนได้อย่างเป็นทางการแล้ว"

ทุกคนมองไปยังทิศทางตามปลายนิ้วของนาง ภายใต้แวบแรกนี้ก็ยิ่งตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่ง แต่เดิมที่จากไปไกล คาดไม่ถึงว่าจะยังมีผาหินหนึ่งเหมือนก่อนหน้า เพียงแต่ผาหินนี้ไม่เหมือนอันก่อนที่เป็นผาหินสูงจอมปลอมเช่นนั้น ความสูงเพียงสิบกว่าจ้างเท่านั้น อีกทั้งบนผาหินก็มีเถาวัลย์เจริญเติบโตอยู่ทั่ว พืชพันธุ์สีเขียวขจีทำให้ผาหินราวกับไม่ได้มีความรู้สึกอันตรายขนาดนั้น คล้ายกับว่าใช้เถาวัลย์พวกนั้นปีนป่าย ก็สามารถปีนขึ้นไปบนยอดเขาได้อย่างง่ายดาย

"ไปกันเถอะ" หลินซีนเยียนม้วนเก็บแผนที่หนังแกะ จากนั้นก็เดินมุ่งไปด้านล่างของผาหิน

ทุกคนติดตามอยู่ด้านหลังของนาง เดินมาที่ด้านล่างของผาหิน หลิงสู่ร้องหึเสียงเย็น ส่งสายตาให้กับผู้ติดตามที่อยู่ข้างกาย ผู้ติดตามผู้นั้นก็พลันเดินมาถึง หลินซีนเยียนที่เดินใกล้ส่วนปลายของเถาวัลย์

หลินซีนเยียนชะงักฝีเท้า ไม่เข้าใจเจตนาของการทำเช่นนี้ของหลิงสู่ ดังนั้นจึงหันหน้าไปมองเขา "ท่านเจ้าบ้านหลิง นี่มันหมายความว่าอะไร?"

"ไม่มีอะไร เพียงแค่รู้สึกว่าตอนนี้แม่นางหลินล้ำค่ามากยิ่งนัก เกรงว่าท่านจะทำให้ตนเองบาดเจ็บ ดังนั้นจึงให้คนช่วยนำทางให้เท่านั้น" ถ้อยคำนี้ของหลิงสู่เรียบลื่นไร้ตำหนิ ทว่าผู้ใดก็มองออกว่าความหมายบนใบหน้าของเขาไม่ได้ต้องการปกป้องหลินซีนเยียน เพียงทำเพื่อคว้าโอกาสก่อนก็เท่านั้น