ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 48

ตอนที่ 48 รอข้ามาปกป้องเจ้า

“พี่สาว! พี่สาว!”

เสียงแผดดังของอี้เซิงดูเหมือนจะปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันเกินไปท่ามกลางแสงอาทิตย์อบอุ่นในยามบ่าย

โม่จื่อเฟิงที่เพิ่งลุกยืนขึ้นมุ่นหัวคิ้วในขณะที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย สีหน้าดิ่งลงในพริบตา เขายกมือขึ้นมากำลังจะเตรียมเรียกคน หลินซินเยียนกลับไม่สนใจเสื้อผ้ารุ่มร่ามที่อยู่บนร่าง คว้าแขนของเขาไว้อย่างเร่งร้อน

เขายังเป็นเด็ก ไม่เข้าใจอะไรนัก ขอท่านได้โปรดห้าม…” เสียงของหลินซินเยียนมีความสะอื้น

โม่จื่อเฟิงหันกลับมาอย่างเย็นชา “จะห้ามอย่างไร ห้ามฆ่าเขางั้นหรือ?” สายตาของเขาทอดลงบนเสื้อผ้าอันรุ่มร่ามของนาง รูม่านตาหรี่วูบอยู่ชั่วครู่ “อย่าได้ลืมตัวตนของพวกเจ้า!”

ถึงจะพูดเช่นนั้น ในที่สุดเขาก็ยังรามือ

หลินซินเยียนถอนหายใจ รีบจัดเสื้อผ้ารุ่มร่ามของตนอีกครั้ง หลังจากนั้นรีบวิ่งนำโม่จื่อเฟิงไปยังปากทางประตู เมื่อวิ่งมาจนสุดทางก็เห็นอี้เซิงที่พุ่งมาตรงหน้า

นางคว้าตัวอี้เซิงไว้ ดึงเขามาที่ด้านหน้าของตนอย่างระมัดระวัง “ที่นี่คือจวนอ๋อง ห้ามวิ่งโดยไม่ได้รับอนุญาต

“เขารังแกท่านอีกแล้วใช่ไหม?” อี้เซิงไม่ตอบคำของนาง แต่กลับเงยศีรษะขึ้นมาถามอย่างจริงจัง

สายตาของอี้เซิงกระจ่างใสบริสุทธิ์ ไม่รู้ว่าเหตุใดสายตาเถรตรงเช่นนี้ทำให้นางจิตใจกระวนกระวาย นางฉีกยิ้มอย่างฝืนใจพลันลูบศีรษะของเขา พูดเลอะเทอะอะไร ท่านอ๋องไม่ได้รังแกข้าเสียหน่อย เอาล่ะมาให้พี่สาวดูซิว่าหลายวันมานี้เจ้าผอมลงหรือไม่?

นางทำท่าทางสำรวจกายของเขาอย่างจริงจัง มีเพียงแค่นางที่รู้ว่าในยามที่นางพูดประโยคเมื่อครู่นี้จำเป็นจะต้องใช้ความกล้าอย่างมาก

“พี่สาว” อี้เซิงได้มองไปยังประตูลานด้านหลังของนางด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว “รออี้เซิงเติบใหญ่ จะไม่ให้เขารังแกท่านอีกแน่นอน”

ถูกทำให้หัวเราะได้ด้วยคำพูดของเขา อ้อ งั้นหรือ? พี่สาวจะรอวันนั้น เจ้าก็ต้องรีบนิด พยายามอีกหน่อย รอวันที่เจ้าแข็งแกร่งแล้วก็จะสามารถปกป้องข้าได้

บางครั้งมันก็ดีจริงๆที่มีญาติพี่น้องอยู่ ถึงแม้จะเกิดเรื่องราวเจ็บปวดมากมาย เพียงสัมผัสจากการดูแลและคำพูดที่เอาใจใส่ เมฆหมอกทั้งหมดก็จะมลายหายไป

“ข้าทำได้!” ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขารับใช้พี่ใหญ่องครักษ์หลายนายที่หน้าลานตลอดทั้งวัน นั่นก็เพื่อจะได้ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้

“ดี ข้าเชื่อเจ้า!” หลินซินเยียนหัวเราะพลันจูงมือเขาเดินไปทิศของโรงอาหาร “วางใจเถิด พี่สาวคิดวิธีที่จะไปจากที่นี่ไว้ แล้ว แต่พี่สาวรับปากท่านอ๋องไว้อยู่หนึ่งเรื่อง ถ้าหากทำสำเร็จ เขาก็จะปล่อยพวกเราไป รอพวกเราไปจากที่นี่ ก็จะหาเมืองขนาดเล็กที่มีทิวทัศน์สวยงามสักเมือง พี่สาวจะทำกิจการย่อมๆเพื่อหารายได้ หลังจากที่เลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่ ก็ค่อยหาเงินให้เจ้าไว้แต่งสะใภ้”

“จริงหรือ? พวกเราสามารถไปจากที่นี่แล้วใช้ชีวิตกันสองคนพี่น้องจริงๆหรือขอรับ?” สุดท้ายแล้วอี้เซิงก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ตั้งแต่แรกเกิดจนกระทั่งปัจจุบันยังไม่เคยผ่านคืนวันที่สงบสุขได้เกินสองสามวัน ถูกหลินซินเยียนชักจูงด้วยการวาดภาพร่างในอนาคต นึกไม่ถึงว่าจะเกิดการรอคอยบางส่วนขึ้นมา

เขาไม่เคยกล้าที่จะคิด สักวันจะสามารถใช้ชีวิตที่เงียบสงบและปลอดภัยเช่นนั้น

หลินซินเยียนจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาและดึงเขาเข้ามาในอ้อมแขนของตนเป็นการให้อ้อมกอดอันอบอุ่นแก่เขา จริงสิ! เพียงแค่พวกเราต้องพยายามจะต้องทำได้อย่างแน่นอน

หลังจากที่ได้ทานข้าวและกำชับเรื่องที่อี้เซิงจะต้องระวังให้ดีภายในจวนอ๋องแล้ว หลินซินเยียนจึงกลับไปห้องของตนเพื่อศึกษาภาพร่างอาวุธหน้าไม้อีกครั้ง