ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 486

ตอนที่486ประนีประนอม

"บางทีงั้นเรอะ?"หลี่ห่ายหัวเราะหึ"ไม่ใช่เพราะว่าข้าไม่เห็นใจหรอกนะแต่ว่าเรื่องนี้มันสำคัญมากไม่สามารถมาเสี่ยงอันตรายใดๆได้จริงๆวิธีการของแม่นางหลินเจ้าก็เห็นมากับตาแล้วไม่พานางเข้าไปพร้อมกันกับพวกเราลุงรู้สึกไม่วางใจเท่าไหร่ซ่านเจ้าฟังลุงครั้งนี้เถอะไม่ต้องพูดถึงตระกูลหลี่ของพวกเราเป็นตระกูลผู้ตัดขาดจากโลกที่ยิ่งใหญ่พวกผู้หญิงต่างก็มาตามติดเจ้ารอจนอำนาจของตระกูลเรามั่นคงขึ้นไปอีกระดับหนึ่งบนโลกนี้ยังจะมีหญิงที่เจ้าเอื้อมไม่ถึงอีกรึไง?"

ต่อหน้าหลินซีนเยียนหลี่ห่ายก็เริ่มที่จะโน้มน้าวใจหลี่อวี๋นซ่านนี่คือการตัดสินใจอย่างแท้จริงที่จะไม่ประนีประนอมกับการจัดการหลินซีนเยียน

หลี่ห่ายมองหลินซีนเยียนอย่างไม่ทิ้งร่องรอยข้อความที่ส่งต่อหลี่อวี๋นซ่านนั้นก็เรียบง่ายและหยาบคายความหมายนั้นก็คือถ้าตระกูลหลี่รุ่งเรืองมีอำนาจแล้วโม่จื่อเฟิงก็ตายไปแล้วแม้ว่าหลินซีนเยียนจะไม่ได้เป็นนายหญิงของตระกูลหลี่แต่ว่าหลี่อวี๋นซ่านต้องการตัวนางก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

หลี่อวี๋นซ่านคิ้วขมวดแน่นเขาไม่ชอบวิธีการพูดแบบนี้ของหลี่ห่ายเลยในใจลึกๆของเขานั้นความรู้สึกที่มีต่อหลินซีนเยียนเป็นความจริงใจและบริสุทธิ์และเขาก็รู้ว่าหลินซีนเยียนไม่มีทางประนีประนอมเพราะว่าเขาเป็นนายใหญ่ตระกูลหลี่หรอก"ท่านลุงข้า...."

"นายใหญ่หลี่พวกเจ้าเจรจาเรื่องแบบนี้กันต่อหน้าข้าเช่นนี้เพราะคิดว่าข้าง่ายงั้นหรอรังแกได้ง่ายๆงั้นสิ?"หลินซีนเยียนพูดออกมาอย่างเย็นชาตัดบทหลี่อวี๋นซ่าน

หลี่อวี๋นซ่านถูกนางถามขึ้นแบบนี้ก็รู้สึกผิดในใจอยากที่จะอ้าปากอธิบายทันที

แต่หลี่ห่ายดันพลักหลี่อวี๋นซ่านให้มาอยู่ด้านหลัง"แม่นางหลินเจ้าพูดกับข้าได้ซ่านมีใจให้แก่เจ้าแน่นอนว่าไม่กล้าต่อว่าเจ้าหรอก แต่ว่าวันนี้ขอแค่มีข้าหลี่ห่ายอยู่จะไม่มีทางให้เจ้าจากไปง่ายๆแน่เพื่อตระกูลหลี่ข้ายินดีที่จะเป็นคนเลวสักครั้ง!แม้ว่าอนาคตซ่านจะเกลียดชังข้าวันนี้ข้าก็จะให้ตระกูลหลี่ของข้าบรรลุจุดหมายให้ได้!แม่นางหลินมองดูสถานะของซ่านสิขอแค่เจ้าช่วยตระกูลหลี่ของข้าให้ได้สมบัติข้างในนั่นรอจนออกไปแล้วข้าจะไม่มากวนใจเจ้าเลยมิฉะนั้น..."

มิฉะนั้นจะทำไม?"สายตาของหลินซีนเยียนเย็นยะเยือกความเยือกเย็นในแววตาทำให้เสี่ยวหลงและหนีหว่านที่อยู่ข้างๆเสียวสันหลังวาบพวกเขารู้ว่าหลินซีนเยียนเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆแล้ว

"มิฉะนั้นข้าหลี่ห่ายต่อให้วันนี้ต้องตายก็จะลากแม่นางมารับโทษด้วย"หลี่ห่ายพูดอย่างเย็นชา

บางทีอาจจะโกรธจัดแต่ยังยิ้มออกมาหลินซีนเยียนเหยียดหลังตรงแล้วยิ้มออกมาบางๆนางส่ายหน้า"ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าไม่เข้าไปสักรอบเรื่องนี้ก็คงไม่จบสินะ"

นั่นแน่นอนอยู่แล้ว"หลี่ห่ายทำเสียงหัวเราะไม่พอใจส่งสายตาไปยังผู้อาวุโสสองคนที่อยู่ข้างๆผู้อาวุโสสองคนนั้นก็รีบขึ้นไปข้างหน้าแบ่งเป็นซ้ายขวาล็อกแขนของหลินซีนเยียนไว้ทันที

สีหน้าของเสี่ยวหลงนิ่งขรึมสบตากับหนีหว่านครู่หนึ่งก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆกลับเห็นหลินซีนเยียนส่ายหน้าเบาๆกับเขาอย่างกะทันหันบ่งบอกเขาว่าอย่าบุ่มบ่าม

เสี่ยวหลงที่คิดที่จะลงมือก็หยุดฝีเท้าลงเพียงแค่ถูกหนีหว่านแบกขึ้นอีกครั้งปกป้องอย่างระมัดระวัง

หลินซีนเยียนถอนหายใจยาวแล้วพูดขึ้น:"ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นข้าก็ไปด้วยสักรอบละกันแต่ว่าครั้งนี้พวกเจ้าพกมุกกันน้ำมาพอแล้วรึยัง?"

"เรื่องนี้แม่นางไม่ต้องเป็นห่วงพวกข้าเตรียมพร้อมมาอย่างดี"พูดไปด้วยหลี่ห่ายก็ควักกระเป๋าผ้าเล็กๆออกมาจากอกเสื้อเปิดกระเป๋าผ้าออกข้างในก็คือมุกกันน้ำหลายเม็ดเขาเอามุกกันน้ำแจกให้แก่ผู้อาวุโสตระกูลหลี่แล้วก็ยื่นให้หลินซีนเยียนเม็ดหนึ่ง

สีหน้าของหลี่อวี๋นซ่านเงียบขรึมตั้งแต่เริ่มต้นจนจบถึงแม้จะสับสนอยากจะออกปากพูดแทนหลินซีนเยียนอยู่หลายครั้งแต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป

บนร่างกายของหนีหว่านมีบาดแผลดังนั้นหลินซีนเยียนเลยขอร้องให้นางรออยู่ที่นี่ให้แค่เสี่ยวหลงตามนางลงไปยังสระน้ำเย็นเท่านั้นหนีหว่านไม่มีความหมายอะไรนางอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็มีตัวสำรองราวกับไม่เป็นห่วงสักนิดเลยว่าหลังจากที่พวกหลินซีนเยียนลงไปแล้วจะกลับออกมาได้อีกหรือไม่ส่วนนางก็อยู่ในอุโมงค์ที่มืดมิดนี่ตายไปอย่างโดดเดี่ยว

บนฝั่งแม่น้ำที่แท้ก็เป็นภายในถ้ำที่ยิ่งใหญ่จริงๆซ้ำภายในถ้ำแห่งนี้ยังเหมือนกับที่หลี่ห่ายคิดไว้แต่แรกแตกต่างจากภายในถ้ำที่ใช้ลวงหลอกผู้คนก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ตรงกลางภายในถ้ำแห่งนี้เป็นเนินสูงแห่งหนึ่งบนเนินมีหินที่สลักลวดลายตระกูลเฟิ่งก้อนหนึ่งวางอยู่มีประตูเล็กๆสี่สิบเก้าประตูอยู่ทั่วทั้งถ้ำหน้าประตูของประตูเล็กทุกบานต่างก็มีรูปปั้นครึ่งคนตั้งอยู่รูปปั้นพวกนั้นราวกับรูปร่างของสัตว์เพียงแต่ว่าไม่ใช่สัตว์ที่บนโลกนี้จะมีให้เห็นกลับเหมือนกับอสูรที่มีอยู่ในตำนานปรัมปรา

นอกจากหลินซีนเยียนคนอื่นๆต่างก็ใช้กำลังภายในอบเสื้อผ้าให้แห้งดังนั้นคนกลุ่มหนึ่งเลยยืนอยู่ตรงกลางถ้ำจนกระทั่งหลินซีนเยียนดูเปียกปอนอย่างเห็นได้ชัด

หลี่อวี๋นซ่านเลยอดใจไม่ไหวเดินขึ้นไปด้านหน้าสองสามก้าวกำลังเตรียมที่จะถอดชุดยาวของตนให้หลินซีนเยียนแต่หลินซีนเยียนแม้แต่ชายตามองก็ไม่มองมาที่เขาหันหน้ามาก็ส่งสายตาให้กับเสี่ยวหลง

เสี่ยวหลงรีบถอดชุดยาวของตนยื่นให้นางทันที

นางก็ไม่ว่าอะไรคลุมชุดยาวของเสี่ยวหลงแล้วก็มายังตรงกลางเนินสูงเนินสูงนั้นก็เป็นคนสูงครึ่งตัวเสี่ยวหลงพานางกระโดดขึ้นมาบนเนินสูงคนอื่นๆก็ตามขึ้นมา

บรรยากาศกดดันมากใครก็ไม่อ้าปากพูดจาสักคน สองตากลับมองไปยังตัวของหลินซีนเยียน

ขึ้นมาบนเนินเขาหลินซีนเยียนก็เห็นกลไกที่อยู่บนเนินสูงพูดว่ากลไกจริงๆแล้วถ้าจะพูดให้ถูกก็คือหินหยกที่สูงสิบฟุตก้อนหนึ่งหินหยกก้อนนั้นประณีตและงดงามมากภายในราวกับมีแสงสีสันแวววาวราวกับหยกที่ไม่ใช่หยกมองดูให้ความรู้สึกราวกับคริสตัลหลากสี