ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 54

ตอนที่ 54 ผู้หญิงที่ไม่กลัวตาย

ตั้งแต่วันนั้นมา หลินซีนเยียนก็มีเวลาศึกษาภาพวาดอาวุธหน้าไม้อยู่ในห้องนานยิ่งขึ้น

มู่เหอได้นำของที่เธอต้องการมาให้ครบหมดแล้ว เธออาศัยความเชี่ยวชาญในการออกแบบอาวุธ เพียงครึ่งเดือนเธอก็สามารถประดิษฐ์ชิ้นส่วนอาวุธหน้าไม้ได้หลายชิ้น ถึงจะยังไม่ได้ประกอบเข้าด้วยกัน แต่ก็สามารถมองเห็นเป็นรูปร่างของอาวุธหน้าไม้ได้

“แม่นางหลิน!” มู่เหอได้มาเคาะที่หน้าประตูห้องของเธอ หลังจากได้รับอนุญาตจากเธอก็ผลักประตูเข้ามา “ แม่นางหลิน ท่านไม่ได้ออกจากห้องมาหลายวันแล้ว วันนี้ที่นอกเมืองมีงานวัด สาวใช้ในจวนอ๋องต่างก็พากันไปเที่ยวชม หากท่านอยากไปก็สามารถตามไปได้เลยนะขอรับ”

แน่นอนว่าเขาต้องตามไปด้วย เพราะคำสั่งของท่านอ๋อง เพียงแค่หลินซีนเยียนอยากออกจากจวน เขาก็ต้องติดตามเธอออกไปด้วยทุกหนทุกแห่ง

หลินซีนเยียนไม่ได้สนใจงานวัดเท่าไรนัก เธอกำลังประดิษฐ์ชิ้นส่วนหนึ่งอยู่ จึงคิดอยากจะปฏิเสธไปตรงๆ แต่จู่ๆ เธอกลับคิดถึงอี้เซิง เธอไม่ได้เจออี้เซิงมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว เด็กคนนั้นต้องไม่เคยไปเที่ยวงานวัดอย่างแน่นอน

เธอครุ่นคิดอยู่สักพักก็เอ่ยปากขึ้น “ งั้นก็ดีเลย ข้ายังไม่เคยไปเที่ยวงานวัดเลยสักครั้ง น่าจะไปเดินเล่นสักหน่อย แต่ข้าอยากจะไปหาท่านอ๋องก่อน จะได้นำชิ้นส่วนที่ข้าทำได้สำเร็จแล้วไปให้เขาดูด้วย”

พอพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก น้ำเสียงและสภาพจิตใจไม่ปรากฏความโศกเศร้าออกมาเลยสักนิด คล้ายกับเด็กสาวไร้เดียงสาคนหนึ่งที่นำของรักของตนเองไปเพื่ออยากได้การยอมรับจากพวกผู้ใหญ่

มู่เหอเห็นท่าทางของเธอ อดไม่ได้ที่จิตใจจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลายวันมานี้ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าหลินซีนเยียนได้เปลี่ยนจากเดิมราวกับเป็นคนละคน แต่ว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว เมื่อก่อนหลินซีนเยียนชอบทำหน้าอมทุกข์ ใครที่ไหนจะมาชอบ พอตอนนี้ดีขึ้นอย่างมาก มีความเขินอาย และมีชีวิตชีวาอย่างเด็กผู้หญิงทั่วไป ท่านอ๋อง คงจะชื่นชอบอย่างแน่นอน

“มู่เหอ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ รับเดินตามข้ามาสิ หรือเจ้าจะไม่ไปกับข้าแล้ว?” หลินซีนเยียนหันหน้ากลับมาส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้กับเขา

มู่เหอตกตะลึง จากนั้นก็รีบเดินตามไป

บริเวณห้องตำราของอ๋องอู่เสวียนมักจะเงียบสงบ เพราะแถวนี้ไม่มีใครกล้าส่งเสียงดังเลยสักคน

แต่ว่า หลังพระอาทิตย์ตก กลับมีเงาชุดสีม่วงเข้มก้าวเข้ามาในบริเวณลานบ้านของห้องตำราอย่างรวดเร็ว เธอเดินเข้ามาพร้อมกับตะโกนอย่างดีอกดีใจ “ ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ข้ามีอะไรให้ท่านดูด้วย!”

เหล่าองครักษ์เงาอยากจะปรากฏตัวออกไปขวาง แต่พอเห็นในห้องตำรา เจ้านายไม่ได้ออกคำสั่งอะไร พวกเขาคิดไปคิดมาก็กลับเข้าไปในที่ซ่อนเดิมอีกครั้ง

หลินซีนเยียนหยุดตรงหน้าห้องตำรา “ ท่านอ๋อง ท่านออกมาดูสิเพคะ ข้าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่กล้าเข้าไปในห้องตำราของท่าน มิเช่นนั้นอาจจะบอกว่าข้าไม่ยอมทำตามกฎระเบียบเอาได้”

“เจ้าแหกปากตะโกนเช่นนั้นถือว่าทำตามกฎงั้นรึ?” โม่จื่อเฟิงส่งเสียงเย็นชาออกมา จากนั้นก็เห็นเขาเปิดประตูจากห้องตำราออกมา “มีของอะไรถึงรีบร้อนมาให้ข้าดูรึ?”

หลินซีนเยียนราวกับไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มีเหล่าองครักษ์เงาที่คอยระวังภัยให้ท่านอ๋องได้แฝงตัวอยู่ เธอถือของชิ้นเล็กขึ้นมาในมือ แล้วเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “ ท่านดูนี่ ข้าทำแบบจำลองได้แล้ว ถึงจะยังไม่ได้สมบูรณ์ดีนัก แต่ก็คล้ายอยู่ 6-7 ส่วนนะเพคะ “

โม่จื่อเฟิงมองไปที่มือของเธอ เห็นหน้าไม้ขนาดเท่ากับฝ่ามือ เขาเดินเข้าไปใกล้และหยิบมันพลิกไปพลิกมาดู สายตาของเขาจ้องมองมันอย่างครุ่นคิด “ เจ้าเป็นคนทำจริงๆ รึ?”

“เป็นอย่างไรล่ะ? ข้าเก่งหรือไม่? ” หลินซีนเยียนฉีกยิ้ม ใบหน้าที่ยิ้มแย้มยามโดนแสงแดดกระทบทำให้คนมองแล้วรู้สึกหวั่นไหว แต่น่าเสียดายความดำมืดที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจกลับไม่ได้ปรากฏออกมาด้วย

บางครั้ง เรื่องระหว่างขาวกับดำจริงๆ แล้วมีเส้นกั้นไว้อยู่ จิตใจของเธอได้เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว สีดำนี้เพียงพอที่ทำให้เธอใช้สีอันบริสุทธิ์มาระบายตนเอง

โม่จื่อเฟิงเงียบไปสักพักก็เอ่ยขึ้น “เก่งมาก!”