ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 ไม่อยากให้พี่สาวโดนรังแก

เมื่อได้ฟังที่สะใภ้เหล่าหลี่พูด สีหน้าของหลินซีนเยียนก็เริ่มไม่สู้ดี เธอจึงยิ้มให้อย่างเก้อเขิน “ ขอบคุณในความหวังดีของสะใภ้หลี่ แต่ท่านพ่อท่านแม่ของข้าได้จากโลกนี้ไปแล้ว ข้าได้ไว้ทุกข์อยู่ 3 ปี ดังนั้นจึงไม่สามารถเอ่ยถึงงานมงคลได้ ”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร รอเจ้าไว้ทุกข์เสร็จก่อน แล้วค่อยเอ่ยถึงก็ยังทัน” หลังจากที่สะใภ้เหล่าหลี่เอ่ยประโยคนี้ก็ได้ขอลากลับก่อน

เมื่อหลินซีนเยียนเอ่ยขอบคุณอีกครั้งก็ไปส่งทั้งสองคน

ประตูหน้าบ้านปิดลง หลินซีนเยียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา สะใภ้เหล่าหลี่นี่ช่างกระตือรือร้นเสียจริง

“คุณหนู แล้วขนมเทียน….” เอ้อร์ยาลังเลที่จะถาม

หลินซีนเยียนยิ้ม “พวกเจ้ากินเถอะ”

เมื่อได้รับอนุญาต เอ้อร์ยาก็รีบหยิบขนมที่ห้ออยู่ในถุงออกมากิน นางอยากจะเรียกอี้เซิงมากินด้วยกัน แต่เห็นอี้เซิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าไม่พอใจ

“พี่ หากไม่มีคนผู้นั้น พี่ก็สามารถแต่งกับคนดีๆได้” อี้เซิงรู้สึกเสียใจแทนเธอ

หลินซีนเยียนยกมือขึ้นมาแล้วจิ้มไปบนกลางนะหว่างคิ้วของเขา “อี้เซิง เจ้าเพิ่งจะ 6 ขวบ ทำไมถึงเหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็กนัก จะว่าไป ข้าไม่คิดที่จะออกเรือน รอเจ้าอายุครบ 18 ป เมื่อเจ้าได้เติบใหญ่แล้ว ข้าก็จะออกบวชเป็นภิกษุณี”

อี้เซิงเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้พูดเล่น เขาจึงจับมือของหลินซีนเยียน “พี่ ทำไมต้องเป็นภิกษุณีด้วย พี่ ท่านต้องออกเรือนนะ ต้องมีคนยอมแต่งกับพี่แน่”

“อี้เซิง ทำไมสตรีต้องออกเรือนด้วย?” หลินซีนเยียนเห็นว่าเขาร้อนรน ก็เริ่มรู้สึกสงสัยทันที

ใบหน้าของอี้เซิงซีดขาว ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างเศร้าโศก “ท่านแม่ของข้า เพราะว่าแต่งออกเรือนไม่ได้จึงโดนคนในหมู่บ้านรังแก ข้าไม่อยากให้พี่ต้องโดนรังแกเพราะไม่มีคนพึ่งพา...”

หลินซีนเยียนถอนหายใจ แล้วดึงเขามาสู่อ้อมอก ตบหลังของเชาเบาๆ “เรื่องนั้นมันก็ผ่านไปแล้ว ท่านแม่ของเจ้าโดนรังแกก็ไม่ใช่ความผิดของนาง แต่เป็นความผิดของคนที่รังแกท่านแม่ของเจ้า พวกเราต้องไม่ใช้ความผิดของคนอื่นมาลงโทษตัวเอง แบบนี้มันจะไม่ยุติธรรมสำหรับเรา รู้หรือไม่?”

อี้เซิงไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เขาเหมือนจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ แต่ก็เชื่อว่าในสิ่งที่หลินซีนเยียนพูดล้วนถูกต้องทั้งหมด

เอ้อร์ยากินขนมเทียนไป มองไปยังทั้งสองคน จู่ๆก็ร้องอย่างตกใจขึ้นมา “ท่านแม่ของอี้เซิงไม่ใช่ท่านแม่ของคุณหนูหรอกหรือ? พวกท่าน....ไม่ใช่พี่น้องกันหรือ?”

สีหน้าที่ดูตกใจมากเกินไปของนางทำให้หลินซีนเยียนหัวเราะออกมา “ถูกต้อง อี้เซิงไม่ใช่น้องชายแท้ๆของข้า แต่เขาก็เหมือนน้องชายแท้ๆของข้า ก็เช่นเดียวกับเจ้า เพียงแค่เจ้าเต็มใจ เจ้าก็เรียกข้าว่าพี่สาวได้เหมือนกัน ข้าก็จะเป็นพี่สาวแท้ๆให้กับเจ้า”

“พี่สาว...” จู่ๆเอ้อร์ยาก็ปล่อยโฮออกมาทันที เพียงแต่ในชั่วขณะหนึ่งนางก็ตั้งสติแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้เจ้าคะ ข้าเป็นบ่าว ไม่สามารถให้คุณหนูเป็นพี่สาวของข้าได้”

หลังจากที่กล่าวจบ เอ้อร์ยาก็หอบถุงขนมเทียนแล้วหันหลังวิ่งจากไป

หลินซีนเยียนมองแผ่นหลังของนางที่วิ่งจากไปก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว เอ้อร์ยาคนนี้ถึงอายุจะไม่มาก แต่กลับให้ความรู้สึกว่านางโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว นางเป็นสาวน้อยที่โตมาจากในชนบทจริงๆหรือ?

เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ประตูหน้าบ้านก็มีเสียงเคาะดังขึ้น หลังจากที่เอ้อร์ยาจัดโต๊ะเสร็จแล้วก็เดินไปเปิดประตู เห็นเด็กชายที่น่าเอ็นดูวิ่งพรวดเข้ามา เด็กคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นลูกชายของสะใภ้เหล่าหลี่ที่เป็นเพื่อนบ้าน