ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 ความหวัง

เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนก็หยุดตกแล้ว แต่ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มอยู่ ราวกับจะมีขี้เถ้าร่วงหล่นลงมาอยู่ตลอดเวลา

ท้องฟ้ายังไม่สว่าง เอ้อร์ยาก็ไปทำอาหารเช้าในห้องครัว พอท้องฟ้าสว่างก็มีโจ๊กพร้อมกับกับข้าว 2-3 อย่างจัดวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

“ข้าทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ต้องไปเรียกคุณหนูมาทานหรือไม่?”เอ้อร์ยาลังเลอยู่สักพัก แล้วก็เอ่ยขึ้นมาอีก “แล้วก็ คนผู้นั้นที่อยู่ในห้องของคุณหนูก็ต้องทานหรือไม่?”

“พวกเขาไปแล้ว”อี้เซิงเดินออกมาจากห้อง สายตามองไปยังประตูห้องของหลินซีนเยียน หันหลังไปสูดลมหายใจแล้วก็เอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ให้พี่นอนต่อสักหน่อยเถอะ พวกเราก็ทานข้าวกันก่อน”

อี้เซิงเดินมาที่ห้องอาหาร นั่งลงและเริ่มทานข้าวอย่างเอาเป็นเอาตาย เพียงหายใจเฮือกเดียวก็ทานโจ๊กไปแล้ว 3 ชาม ตอนที่กำลังจะต่อชามที่ 4 เอ้อร์ยาก็จับที่มือของเขา “ข้าวมื้อหนึ่งกินเยอะขนาดนี้ ระวังจะปวดท้องเอา”

“ถ้าไม่กินเยอะ แล้วจะรีบโตได้อย่างไรล่ะ?”อี้เซิงปัดมือของเอ้อร์ยาออกแล้วตักโจ๊กใส่ชามตัวเอง

เอ้อร์ยามองเขาอย่างตะลึง แต่ไม่ได้ห้ามเขาอีก เพียงมองไปที่ห้องของหลินซีนเยียนเหมือนมองหาตัวช่วย แต่น่าเสียดายที่ประตูห้องนั้นกลับปิดแน่นสนิท ภายในก็ไม่ส่งเสียงอะไรเลย

ตอนเที่ยงตรง ในที่สุดหลินซีนเยียนก็ลุกขึ้นจากเตียง วันนี้เธอรู้สึกหนาวจึงได้สวมเสื้อกันหนาวตัวหนาๆ นอกจากโผล่ให้เห็นเพียงใบหน้า ทั้งตัวของเธอก็คลุมไปด้วยเสื้อกันหนาวอย่างมิดชิด

“พี่”อี้เซิงกำลังฝึกกระบวนท่าอยู่ในลานบ้าน เมื่อเห็นหลินซีนเยียนเดินออกมาก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที

หลินซีนเยียนจัดแจงเสื้อผ้าให้เขาอย่างเป็นระเบียบ แล้วมองไปยังในลานบ้าน “ทำไมไม่เห็นเอ้อร์ยา?”

“ข้าให้นางไปซื้อไก่”อี้เซิงตอบ

“อี้เซิงอยากกินไก่หรือ?”หลินซีนเยียนจูงมืออี้เซิงไปนั่งลงที่ม้านั่งในลานบ้าน

อี้เซิงส่ายหน้า จากนั้นก็เดินไปด้านหลังของเธอและนวดไหล่ให้ “ทำน้ำแกงไก่บำรุงร่างกายให้พี่ดื่มยังไงขอรับ”

ในช่วงเวลานั้น ดวงตาของหลินซีนเยียนรู้สึกถึงความชื้นแฉะ หากเมื่อคืนเป็นเสมือนขุมนรกที่ป่าเถื่อน แต่ในช่วงขณะนี้เธอกลับโชคดีที่ได้มองเห็นแสงสว่างของความหวังแล้ว

“อี้เซิง ขอบใจเจ้านะ”ไม่เพียงแต่ขอบคุณน้ำแกงไก่ของเขา แต่ขอบคุณที่เจ้าช่วยทำให้เธอได้ผ่านพ้นช่วงเวลาที่โหดร้ายนั้นไปได้

“พี่ ต่อไปไม่ต้องขอบคุณแล้ว ในภายภาคหน้าพวกเราต้องมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน และต้องมีสักวันที่พวกเราสามารถหลุดพ้นจากคนผู้นั้นได้ ”อี้เซิงที่เพิ่งกระบวนท่ามาทำให้ทั่วร่างกายของเขาอบอุ่น เขาจับมือของหลินซีนเยียน รู้สึกว่ามือของเธอเย็นราวกับน้ำแข็ง เขาจึงรีบใช้มือเล็กๆของตนเองกุมมือของเธอเอาไว้

หลายวันนี้ อี้เซิงเริ่มพูดมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเปรียบเทียบกับเด็กทั่วไปแล้ว เขาก็ยังคงเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่เขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนอยู่มาก