ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 8

ตอนที่8มาช้าก้าวหนึ่ง

หลินซินเยียนใช้พลังทั้งหมดที่มีวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง สายลมที่พัดข้างหูส่งเสียงร้องคำราม นางไม่กล้าหันไปชำเลืองดูแม้แต่น้อย ได้เพียงแค่วิ่งต่อไปอย่างไม่หยุด！

นางไม่รู้ว่าวิ่งมานานเท่าไรแล้วเพียงรู้ว่าตอนที่หยุดรู้สึกว่าร่างทั้งร่างหมดแรงไม่มีแรงสักนิดแล้ว

ที่ที่นางหยุดเป็นสะพานที่หัก นางยืนอยู่ตรงหัวสะพาน เท้าของนางหยุดที่ขอบหักพอดีเพียงแค่ก้าวเท้าไปอีกก้าวก็ตกลงไปในน้ำ

กระแสน้ำไหลเชียวอย่างต่อเนื่อง เสียงน้ำที่ไหลไปชนหินก้อนหินใหญ่ได้ยินชัดมาก

“ไม่มีทางแล้ว”หลินซินเยียนถอนหายใจ สายตามืดลง หันกลับมามองอีกก็เห็นนักฆ่าสองคนนั้นกระเสือกกระสนวิ่งตามมาอยู่ไกลๆนั้น

ด้านหน้าเป็นสะพานที่หัก ด้านหลังมีคนตามมาฆ่า ชีวิตเหมือนจะได้จบลงตรงนี้

แต่ว่าหลินซินเยียนที่ได้เป็นคนมาสองชาติ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยยอมแพ้ง่ายๆหากผลลัพธ์ที่ออกมาแย่ที่สุดก็แค่ตายเท่านั้น ไม่เห็นจะมีอะไรที่น่ากลัวเลย

พอคิดเช่นนี้แล้ว มุมปากของหลินซินเยียนก็เหยียดยิ้มอย่างดื้อรั้น นางแหงนหน้าขึ้น แสงจากพระอาทิตย์ส่องลงมากระทบใบหน้าที่ขาวราวกับหยกบริสุทธิ์ของนางจนปรากฏร่องรอยสีเหลืองหม่นออกมา

ชุดผ้าไหมที่ไม่มีสายคาดเอวรัดไว้ถูกพัดลอยตามลมเหมือนภูตที่เต้นรำ ทุกการเคลื่อนไหวก็มีอารมณ์ที่โศกเศร้า

“หากกระโดดลงน้ำไปไม่ตาย สักวันข้าจะต้องตามไปล้างแค้นแน่！”

หลินซินเยียนหันหน้ากลับมาพูดกับนักฆ่าสองคนที่จะเข้ามาแต่สายตาของนางมองผ่านพวกเขาไปยังที่ไกลๆนางไม่ลืมผู้ที่ริเริ่มทำทุกสิ่งนี้แน่ เฉินฮูหยินของจวนแม่ทัพ

หากโดดลงจากสะพานหักลงไปช่วงเวลาที่ร่วงลงไปคงไม่ถึงหนึ่งถึงสองวินาที ฉะนั้นนางไม่มีเวลากลัว ไม่มีเวลาไปคิดตอนจบคืออะไร นางเพียงรู้สึกว่าในช่วงเวลานั้นทั้งโลกเหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“อย่าโดด！”

เสียงร้องตะโกนที่ดังมาจากบนสะพานที่หัก น่าเสียดายที่หลินซินเยียนไม่ได้ยิน

“นายท่านพวกเรามาช้าไปก้าวหนึ่ง！”ซานป่ายที่อยู่ด้านหลังของชายแก่นำชายฉกรรจ์อาวุธครบมือสิบกว่าคนตามมาถึงสะพานหัก

สีหน้าของชายแก่เคร่งขรึมลงกำหมัดแน่นจนสนับมือซีดขาวก็ยังไม่รู้ตัว

“นายท่าน…”ซานป่ายคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เจอหน้าเพียงครั้งเดียวจะมีอิทธิพลต่อนายท่านมากขนาดนี้ เขาเลยปรับตัวไม่ทัน

ชายแก่เรียกสติกลับมาออกคำสั่งอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงสั่น“สับร่างพวกมันให้เป็นหมื่นชิ้น！”

“ครับ！”ซานป่ายรู้ว่านายท่านให้จัดการกับนักฆ่าสองคนนั้น

แม่น้ำยังคงไหลเชียว ไม่เห็นร่องรอยของคนตกน้ำไปเลยสักนิด เพียงแค่สายลมที่พัดอยู่ริมแม่น้ำหนาวเย็นขึ้นความรู้สึกหนาวเย็นเช่นนี้ทำให้กลุ่มคนที่ยืนอยู่บนสะพานหักหนาวจนตัวสั่นไม่หยุด

“นายท่าน ที่นี่ลมแรง พวกเรากลับกันเถอะ ร่างกายของท่านเพิ่งจะหายดีแถมยังออกมาหลายชั่วยามแล้วหากมีผลสืบเนื่อง...”

“พอแล้วกลับกันเถอะ”ซานป่ายยังพูดไม่จบก็โดนชายแก่พูดตัดหน้า เพียงแค่พริบตาสีหน้าของชายแก่ก็กลับมาเป็นปกติราวกับว่าความเจ็บปวดที่ก่อนหน้านี้เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

พระอาทิตย์ที่อบอุ่นในฤดูหนาวยิ่งทำให้คนชื่นชอบอย่างมาก แต่อากาศดีเช่นนี้กลับถูกพายุฝนพัดกระหน่ำในช่วงค่ำคืน