ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 9

ตอนที่9พิษงู

ยามที่ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ในที่สุดฝนก็หยุดตก จินมู่ที่ยืนอยู่บนหัวเรือมาทั้งคืนก็ไม่ได้เห็นนายท่านของตนเองกลับมา ดวงตาของเขาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือด หลังจากลังเลอยู่หลายรอบ สุดท้ายเขาจึงออกคำสั่งให้ทุกคนออกตามหาท่านอ๋อง

ยามเช้าหลังฝนคล้ายกับว่าทั้งโลกได้ชำระล้างละอองฝุ่นไปหมด อากาศที่สดชื่นยังส่งกลิ่นหอมของดอกเหมยอบอวลไปทั่ว

เพียงเสียดายหลินซินเยียนที่ตื่นขึ้นจากริมแม่น้ำไม่ได้มีอารมณ์ชื่นชมความงามของทิวทัศน์ในยามนี้เท่าไรนักนางกำลังสะลึมสะลืออยู่เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีครามแสงสว่างจากพระอาทิตย์ได้แผ่คลุมไปทั่วพื้นดิน

นางยังมีชีวิตอยู่！

หลินซินเยียนยิ้มอย่างสะใจปล่อยท่อนไม้ที่เกาะลอยมา เพราะไม้ท่อนนี้นางถึงรอดชีวิตมาได้

นางใช้พลังทั้งหมดไปกอดเกาะท่อนไม้มาเป็นเวลานาน มือของนางสั่นอยู่เพราะใช้แรงเกิน นางกัดฟันแน่นหยิบกิ่งไม้ดันตัวเองขึ้นจากพื้นและก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบากแต่มั่นคง

เดินมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงด้วยความหิว นางรู้สึกร่างกายไร้เรี่ยวแรง ทันใดนั้นก็เห็นต้นแพร์ป่าอยู่ไกลๆ นางทิ้งกิ่งไม้และรีบเดินไปอย่างล้มลุกคลุกคลานเก็บลูกแพร์ป่ามาสองลูก กัดคำใหญ่ๆโดยไม่สนใจรสชาติที่ขมและฝาด

“แค่กๆ”นางกินรีบจนสำลักอยู่หลายครั้ง ในเมื่อเป็นเช่นนี้นางก็ยังคงเขมือบกินอย่างเต็มที่

ลูกแพร์ป่าหลายสิบลูกหายไปอย่างพริบตานางจึงเรอหลังจากกินอิ่ม

“ลูกแพร์รสชาติแย่ขนาดนี้เจ้ายังกินเข้าไปได้ ชาติที่แล้วเกิดเป็นหมูรึ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงบุรุษที่พูดหยอกล้อทำให้หลินซินเยียนสะดุ้งตกใจ นางรีบหันไปดูและพบว่าคนผู้นั้นกำลังยืนพิงอยู่ด้านหลังต้นแพร์

นางเดินอ้อมต้นแพร์ไปเห็นหน้าของบุรุษที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างชัดเจน นางส่งเสียงตกตะลึงออกมาอย่างอดไม่ไหวคนผู้นี้มีสีหน้ามืดดำ ใบหน้าบวมเป่ง มองไม่ออกว่าหน้าเดิมเป็นอย่างไรพอมองก็รู้ว่าเขาโดนพิษรุนแรงแน่ๆ

เพียงแต่นางตาฝาดไปรึดวงตาของบุรุษผู้นี้ นางมองกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนโดนพิษรึ”โม่จื่อฟงสายตาคมคล้ายกับมีดแหลมคมมองไปที่ยังหน้าของหลินซินเยียนน้ำเสียงยิ่งเย็นชาขึ้น

ตอนที่สตรีผู้นี้ปรากฏตัวออกมาเขาก็จำนางได้ทันที พยายามตามหาแทบตายไม่เจอพอเลิกหาเลิกสนใจกลับได้มาง่ายๆ จินมู่ออกตามหานางเท่าไรก็หาไม่เจอแต่กลับทำให้เขามาเจอนางที่นี่

เพียงแต่การบังเอิญเจอครั้งนี้ไม่ใช่เวลาที่ดี เขาที่อยู่สภาพจนมุมอย่างนี้ย่อมไม่อยากให้ใครมาเห็นเข้า！

ความโกรธที่แปลกประหลาดทำให้หลินซินเยียนงุนงงมาก โดนเขาโกรธโดยไม่รู้สาเหตุน้ำเสียงของนางก็ไม่ค่อยเข้าหูคน“ในป่าลึกขนาดนี้เจ้าโดนพิษใกล้ตายแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะมาพบข้า เข้าไม่ขอให้ข้าช่วยก็ช่างเถอะ ทำไมต้องดุใส่ข้าด้วย เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วรึ？”

“เจ้านี่นะจะช่วยข้าได้”โม่จื่อฟงส่งเสียง‘ฮึ’อย่างเยือกเย็นหันหน้าไปข้างๆแม้สายตาเหยียดหยามก็ไม่ให้นาง

คนน่าสังเวชย่อมมีจุดน่าชัง คำพูดนี้ก็ไม่ผิด หลินซินเยียนส่ายหน้าแล้วหันหลังกำลังจะเดินจากไปนางไม่ใช่นักปราชญ์ สำหรับคนผู้นี้แล้วนางยิ่งไม่รู้สึกสนใจที่ช่วยเหลือเขาสักนิด

เพียงเดินจากไปไม่กี่ก้าวนางก็หยุดเดิน สายตามองไปยังหยกที่อยู่ตรงสายคาดเอวของโม่จื่อฟง ดวงตาเป็นประกายทันที

“หากข้าช่วยเจ้า เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร”หลินซินเยียนเดินกลับมานั่งยองๆตรงหน้าของโม่จื่อฟงและยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา มุมปากก็ยิ้มอย่างจิ้งจอกเจ้าเล่ห์