ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 10

ตอนที่10นางไม่เต็มใจตายไปอย่างนี้

โม่จื่อฟงทั้งชีวิตนี้ออกรบมานับไม่ถ้วน ไม่เคยมีใครกล้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่งเช่นนี้กับเขามาก่อนโดยเฉพาะเรื่องที่สั่งให้‘ถอดกางเกง’！

“อีนางข้าจะฆ่าเจ้าตาย！”โม่จื่อฟงกัดฟันพูด

“ก่อนจะฆ่าข้าถอดกางเกงก่อนเถอะ!”หลินซินเยียนไม่ได้ถอยหนีแม้แต่น้อยตัดสินใจที่จะต่อกรกับเขา

ความหนักแน่นของนางทำให้โม่จื่อฟงตกใจจนลืมตัวเป็นครั้งแรกหลังจากความเงียบสงัดไปสักพักโม่จื่อฟงกลืนน้ำลายลงคอ สุดท้ายก็พูดเสียงลอดไรฟันออกมาสองคำ“ต่ำช้า！”

“ต่ำช้าแล้วอย่างไรยังดีกว่าไม่ต่ำช้าเช่นนี้อีก ก็แค่ผู้ชายที่ไม่ใส่กางเกง คนอย่างอาเจ๊ อย่างอื่นไม่กล้าพูด แต่ผู้ชายที่ไม่ใส่กางเกงก็เห็นมานักต่อนักแล้ว”

คงจะเพื่อให้กำลังใจตนเองหรือเพื่อเรียกความกล้าให้ตนเอง หลินซินเยียนถึงได้พูดโวโอ้อวด

“จริงหรือ”สายตาของโม่จื่อฟงมืดมัวลงอย่างน่ากลัว“เจ้าเคยเห็นก้นของบุรุษมานับไม่ถ้วน งั้นข้าเองดูถูกเจ้าไปแล้ว！”

บรรยากาศรอบๆของชายคนนี้เริ่มแผ่รังสีอันตรายออกมา ความรู้สึกอันตรายเช่นนี้ทำให้หลินซินเยียนตัวสั่นอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้เหตุใดนางถึงอยากเปิดปากอธิบาย

“ก็ก็ไม่เท่าไร…”

เมื่อก่อนในหอพักโรงงานมีหญิงที่เสน่ห์ยั่วยวนชำนาญเรื่องระหว่างชายหญิงเป็นอย่างมาก ใช้คำพูดของนางก็คือผู้หญิงที่ทำงานได้ดีไม่สู้แต่งงานได้ดีมา แต่ถ้าอยากแต่งงานได้ดีลีลาต้องยอดเยี่ยม ดังนั้นนางถึงลากคนในหอพักมาทดสอบกันในนามว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อยากจะได้ใจของบุรุษย่อมต้องได้ร่างกายของบุรุษก่อน

แม้หลินซินเยียนจะไม่เคยมีแฟนอย่างจริงๆจังๆแต่ด้วยบุญกุศลของเพื่อนร่วมห้องคนนั้น ร่างกายของหนุ่มหน้าใสเอย หน้าแก่เอย นางเห็นมาหมดเห็นมาเยอะแล้วก็เลยคิดว่าชำนาญเรื่องแบบนี้แล้ว

“อื๋ม”โม่จื่อฟงไม่พอใจกับคำตอบของนางอย่างเห็นได้ชัด

หลินซินเยียนหน้าแดงเล็กน้อยและรีบเปลี่ยนเป็นอารมณ์เคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง“ข้าเคยเห็นหรือไม่เคยเห็นก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่กล้าถอดกางเกงเช่นนั้นข้าจะช่วยจัดการแทนเจ้าเอง หากเจ้ารู้สึกเหนียมอายก็ปิดตาซะ”

ท้องฟ้ายามแดดออกสว่างไปทั่วพื้นดิน ใครจะคิดว่าหญิงสาวที่อายุ10กว่าปีกล้าจะยื่นมือมาดึงกางเกงของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

“เจ้ากล้า!”ไฟมรสุมก่อขึ้นในใจอย่างไม่มีสาเหตุ น้ำเสียงของโม่จื่อฟงใช้พูดออกมาราวกับน้ำแข็งเยือกเย็น

เงินทองที่อยู่ตรงหน้าหลินซินเยียนกัดฟันมองผ่านความโกรธของเขายื่นมือไปอยู่ตรงสายคาดเอวของเขาดึงอย่างรุนแรง สายคาดเอวหลุดออกเสื้อผ้าของเขาเปิดอ้าออกไป

ลายกล้ามหน้าท้องที่เต็มไปด้วยเสน่ห์อันเย้ายวน พูดได้ก็คือร่างกายของบุรุษผู้นี้ล้วนสมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง

หลินซินเยียนขาดสติไปชั่วขณะหนึ่งการกระทำกลับยิ่งบุ่มบ่ามขึ้นมือจับไปกางเกงของโม่จื่อฟง“เป็นบุรุษแล้วต้องพูดคำไหนคำนั้น ข้าช่วยเจ้าดูดพิษหลังจากจบเรื่องเจ้าต้องให้หยกข้าด้วย！”

บรรยากาศหยุดชะงักในช่วง ขณะนั้นทุกอย่างในป่าราวกับเงียบสงัดปราศจากเสียงร้องใดๆ

บังเอิญมีใบไม้แห้งหนึ่งใบร่วงลงมาจากยอดต้นไม้หล่นใส่ที่หน้าอกของโม่จื่อฟงเกิดความรู้สึกว่าสายไปเสียแล้ว

“เจ้าขาดเงินมากขนาดนี้เลยรึ”หลังจากผ่านไปนานๆ โม่จื่อฟงขมวดคิ้จ้องหลินซินเยียนตาไม่กระพริบ