ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 11

ตอนที่11รอผู้หญิงคนหนึ่ง

หลินซินเยียนถอนหายใจยาวพลางเอามือจับที่กางเกงของเขา ครั้งนี้มือของนางสั่นไม่หยุด นางหายใจเข้าลึกๆสามครั้งเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วก็เริ่มดึงกางเกงจากกล้ามเนื้อส่วนท้องของเขาลงมาเรื่อยๆ

“หยุด ข้าไม่อยากให้เจ้าใช้มือ…”เขาพูดเอาแต่ใจ สายตากลับจ้องไปที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มและงดงามของนาง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยทำให้เข้าใจความคิดได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

“เจ้ารังแกกันมากไปแล้ว！”หลินซินเยียนกัดฟันพูดอย่างโกรธเคือง คลายมือออกลุกขึ้นและหันหลังคิดจะเดินหนีไป

โม่จื่อฟงไม่ได้เงยหน้าขึ้นและไม่ได้มองนางเพียงหยิบยาลูกกลอนซึ่งไม่รู้ว่าหยิบออกมาจากที่ใด“ยาถอนพิษเม็ดนี้มีเพียงเม็ดเดียว เจ้าสามารถไปได้พอเจ้าไปข้าจะรีบทำลายมันทันที”

หลินซินเยียนเท้าที่ก้าวออกไปหยุดชะงักแล้วหันหน้ากลับมาจ้องไปที่เขาอย่างรังเกียจ ผ่านไปสักพักนางจึงเอ่ยเสียงติดขัด“ข้า...ข้าทำไม่ได้”

“นี่มันไม่ใช่เรื่องของข้า”โม่จื่อฟงไม่สนเหตุผลของนางเพียงหลบตาลงแล้วเล่นยาลูกกลอนในมือการเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วมาก ยาลูกกลอนที่อยู่ในมือเขาคล้ายกลับกลายเป็นเศษเงาที่ให้ความรู้สึกไม่สมจริง

หลินซินเยียนรู้ว่าเขากำลังแสดงพลังของตนเอง เขากำลังบอกนางว่าเขาเพียงขยับมือเล็กน้อยยาลูกกลอนเม็ดนั้นก็ถูกทำลายลงทันที

ไม่รู้ว่าตอนนี้คือช่วงเวลาใดแล้วลมเริ่มพัดแรงขึ้น ลมฤดูหนาวได้พัดผ่านผืนป่าและแทรกเข้ามาใต้เสื้อคลุมทำให้คนรู้สึกหนาวเข้าไปถึงขั้วหัวใจ

น้ำตาไหลรินอย่างไร้สุ้มเสียง

หลินซินเยียนร้องไห้โดยไม่มีเสียงเพียงเดินไปข้างกายของโม่จื่อฟงส่วนเอวที่แข็งก็ค่อยๆก้มต่ำลงไป

ในช่วงเข้าด้ายเข้าเข็ม โม่จื่อฟงลืมตาขึ้นมาทันทีดวงตาดำราวกับหมึก ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความสุขที่ปรารถนาแต่กลับแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างมาก

สตรีในโลกนี้ล้วนเหมือนกันทั้งสิ้น

ยามเที่ยงตรงดวงอาทิตย์อยู่ตรงกึ่งกลางศีรษะพอดี ดวงอาทิตย์ไม่ได้อบอุ่นเหมือนครั้งก่อนกลับมีความโหดร้ายคล้ายกับจะให้หิมะที่หลงเหลือละลายไปหมด

ริมฝั่งลำธารเล็กๆ หลินซินเยียนอมน้ำบ้วนปากเอาหน้าจุ่มลงไปในน้ำแยกไม่ออกเลยว่าในน้ำคือน้ำจากลำธารหรือจากน้ำตา

ช่วงหนึ่งนางแอบมองบุรุษที่นั่งเข้าฌานบนก้อนหินขนาดใหญ่ แสงแดดที่ส่องกระทบใบหน้าของเขาเผยให้เห็นใบหน้าที่เป็นเปล่งแสงสีเหลืองทองบนผิวสีแทนของเขาคล้ายดั่งเทพบุตร

เพียงแต่บุรุษที่มองเป็นดั่งเทพบุตรผู้นี้กลับทำเรื่องชั่วๆกับนาง

นางเกลียดแต่ไม่สามารถต่อต้านได้

“เลิกมองข้าด้วยสายตาที่บังอาจเช่นนั้น เจ้าควรจะเข้าใจสำหรับข้าจะฆ่าเจ้าเป็นเรื่องง่าย”บุรุษลืมตาขึ้นมาทันทีรอบตัวเต็มไปด้วยหมอกควันเบาบาง ตอนที่หมอกควันจางหายไปเขาก็ยืนขึ้นและก้าวเท้าเดินอย่างคล่องแคล่วความรู้สึกหนักหน่วงราวกับพิษได้สลายไปหมดแล้ว

หลินซินเยียนก้มหน้าต่ำลงฝืนอดกลั้นความเคียดแค้นของตนเองไว้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร นางคุ้นชินกับการอดทนอดกลั้นอย่างนี้แล้ว

กลางท้องฟ้ามีอินทรีตัวหนึ่งบินร่อนผ่านมา โม่จื่อฟงแหงนหน้าขึ้นโบกมือเรียกด้วยท่าทางสบาย คาดไม่ถึงว่าอินทรีตัวนั้นก็บินดิ่งลงมาตรงที่เขายืนอยู่ สายตาที่ดุร้ายของมันกลับดูเชื่องทันทีเมื่อมันอยู่บนแขนของเขา

สายตาของโม่จื่อฟงจ้องอย่างเย็นชายื่นมือออกมาลูบหัวของมันและเอ่ยเสียงเข้ม“นำทาง”

หลินซินเยียนมองเห็นภาพนั้นมุมปากก็เหยียดขึ้นพูดภาษาคนกับอินทรี บ้าหรือเปล่า！

ใครจะรู้อินทรีตัวนั้นกางปีกออกราวกับเข้าใจและบินขึ้นนำหน้าเขาห่างออกไปสามจ้าง(หน่วยวัดของจีนโบราณ)มันรักษาระยะห่างกับความเร็วได้อย่างดีเยี่ยมคล้ายกับทำตามคำสั่งอย่างตั้งอกตั้งใจ