ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 87

ตอนที่ 87 เข็มหลีฮัว

สมกับที่เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย นึกไม่ถึงว่าบุรุษผู้นี้จะเฉลียวฉลาดอย่างที่ร่ำลือ

แค่อาศัยจังหวะการเคลื่อนไหวไม่กี่อย่าง อินฉีกลับพบว่าเขาต่างหากที่เป็นตัวแทนผู้แข็งแกร่งของศาลาความลับแห่งสวรรค์อย่างแท้จริง แต่ถ้าให้เขาต้องมองดูศาลาความลับแห่งสวรรค์พ่ายแพ้เสียชื่อเสียง จะอย่างไรเขาก็ทำไม่ได้

“ใต้เท้าอินโปรดวางใจ ข้าเป็นเพียงลูกศิษย์ของคุณชาย เพียงช่วยคุณชายลงมือเล็กๆน้อยๆ ในเรื่องการสร้างอาวุธแน่นอนว่ามีเพียงคุณชายของข้าเท่านั้นที่สามารถทำได้เสร็จสมบูรณ์” นี่คือขีดจำกัดในการยอมถอยของเทียนหยุนจือ

อินฉีขมวดคิ้ว เขากลับไม่ได้กล่าวอะไรเพียงเดินกลับไปยังที่ของตน

ภายในศาลาเฟิงอี คุณชายน้อยอ่อนวัยทั้งทั้งสองก้มหน้าก้มตาลงมือจัดการ โดยอยู่คนละด้านของโต๊ะหิน ฝูงชนรอบๆที่มาดูความสนุก เมื่อเห็นพวกเขากำลังประดิษฐ์โดยแทบไม่เคลื่อนไหวกายก็ดูเหมือนว่ากร่อยอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนจุดกองไฟขึ้นมา พลิกหินขึ้นมาทำการประกอบจังหวะและกระโดดไปรอบๆกองไฟ

ในช่วงเวลานั้น บรรยากาศภายในสนามแข่งกลับมีความอบอุ่น

หลินซินเยียนเงยหน้าขึ้นไปมองโดยไม่ตั้งใจ มุมปากพลันมีรอยยิ้มในทันที มองเห็นผู้คนเหล่านั้นที่กำลังร้องเพลงเต้นรำ ในชั่วขณะนั้นนางรู้สึกว่าชีวิตของคนเราได้มีความสุขเช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว

น่าเสียดายที่นางพบกับคนผู้นั้นเข้า ตั้งแต่นั้นมา ในชีวิตจึงเหลือแค่เพียงความมืดมน นางหวังว่าสักวันจะฝ่าฟันขึ้นไปเหนือแผ่นฟ้า และกระชากเปิดทางของโลกอันมืดมนนี้ ฉะนั้นนางมิสามารถย่อถอยได้ ถึงแม้จะยากลำบาก นางก็ต้องพาอี้เซิงไปเสาะหาหาความหวัง นางเชื่อมั่นมาโดยตลอดว่าจะมีวันนั้น ที่นางและอี้เซิงจะสามารถใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างสงบสุข

นางไม่รู้ตัวเลยว่า ในยามที่นางทั้งอิจฉาและโศกเศร้า สีหน้าที่กำลังเจือไปด้วยรอยยิ้มอันงดงามภายใต้แสงอาทิตย์ที่พาดผ่านลงมา ฉากอันสวยงามนี้ตกอยู่ในสายตาของผู้ที่ใส่ใจ

อินฉีมองนางอย่างตะลึงงัน ในชั่วขณะหนึ่งเขายกยิ้มมุมปากตามรอยยิ้มของนางโดยที่ไม่ตั้งใจ แต่ครู่ต่อมา รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็คลายลง

ตั้งแต่ที่เขาเริ่มรู้ว่านางเป็นสาวใช้อุ่นเตียงข้างกายของอู่เซวียนอ๋อง ระหว่างเขาและนางก็ไม่อาจเป็นไปได้ แม้ในตอนที่เขารู้ว่านางคือใครนั้นยังเร็วกว่าที่นางคิด แต่ทว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกกับเขา นางเป็นสตรีของผู้ใดก็ไม่แย่ แต่ดันเป็นของคนผู้นั้น

อู่ฉือที่นั่งอยู่ด้านหน้าของศาลาเฟิงอีก็ยังตกตะลึง เขาไม่คิดว่าบุรุษผู้หนึ่งจะยิ้มได้ดูดีขนาดนี้ ถ้าหากนางเป็นสตรีจะดีสักเพียงไหน แต่เขาก็เผลอสะดุ้ง หากเป็นสตรีผู้หนึ่งทำไมจึงหาญกล้าท้าทายศาลาความลับแห่งสวรรค์ อีกทั้งสามารถประดิษฐ์อาวุธได้อย่างไรกัน? เป็นที่รู้กันว่า ช่างฝีมือดีคือผู้มีพรสวรรค์ที่จะช่วงชิงพลังและอำนาจได้มากขนาดไหน

เวลาสองชั่วยามผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเมื่อธูปเผาไหม้จนหมดก้าน ขี้เถ้าผงสุดท้ายร่วงหล่นลงพื้น อินฉีลุกขึ้นประกาศด้วยเสียงอันดัง “หมดเวลา!”

หลินซินเยียนหยุดการเคลื่อนไหวมือลง และถือสิ่งที่สร้างเสร็จสมบูรณ์ไว้ในมือ ฝูงคนที่มุงดูเพ่งความสนใจไปยังด้านในศาลาเฟิงอีอีกครั้ง เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของนาง ผู้คนเกือบจะทั้งหมดล้วนหัวเราะออกมา

“ข้าไม่ได้ดูผิดไปใช่มะ นั่นมันน้ำเต้ารึ?”

“น้ำเต้าอะไรกัน เห็นกันอยู่ว่ามันเป็นลูกๆ”

ข้าว่าไม่ใช่ ไอ้สิ่งนั้นมันดูเหมือนกับง่ามกระสุนที่ลูกชายข้าทำพังไปแล้วครึ่งหนึ่ง”

“เฮ้อ ดูเหมือนว่าคุณชายผู้นี้แพ้แน่แล้ว เจ้าสิ่งนั้นดูเหมือนถูกสร้างจากของที่ทำพังแล้ว ของแบบนั้นจะเจาะทะลุลูกสาลี่ได้รึ? ตลกน่าาา”

การถกเถียงที่แว่วมาจากฝูงชนทำให้อู่ฉือเองก็เริ่มขมวดคิ้ว แต่เขาเห็นท่าทางของหลินซินเยียนที่ดูผ่อนคลาย ดูเหมือนคนที่เตรียมตัวมาดีจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงสงบลงอย่างน่าอัศจรรย์ ดูเหมือนเขาก็เชื่อมั่นไม่น้อย แม้ในสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวยเช่นนี้ แต่มันก็จะประสบความสำเร็จอย่างน่าประหลาดใจในที่สุด