ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 689

ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันครู่หนึ่ง และก็วางโทรศัพท์ลง จากนั้นทานข้าวพร้อมกันกับเฉินมู่

ทั้งสามคนไม่ได้ทานข้าวด้วยกันเป็นเวลานานแล้ว

และเวลานี้ที่พวกเขานั่งทานข้าวด้วยกันนั้น ก็ไม่ใช่เป็นครอบครัวสามคนอีกต่อไป

เฉินมู่ดูแล้วมีความสุขมาก ทำให้อารมณ์ของมู่น่อนน่อนถึงกับดีตาม จนสายตาที่มองเฉินถิงเซียวนั้นก็ดีขึ้นไปด้วย

อาจเป็นเพราะบรรยากาศของคืนข้ามปี ทำให้เฉินมู่วันนี้มีความสุขมาก

จนกระทั่งห้าทุ่ม เธอก็ยังไม่นอน แม้จะเห็นได้ชัดเจนว่าง่วงนอนมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมนอนสักที

มู่น่อนน่อนเกลี้ยกล่อมให้เธอไปนอนแต่ก็ไม่ได้ผล สุดท้ายวางเธอลงบนโซฟาไม่ให้เธอได้กระดุกกระดิกอีก

สักพัก เฉินมู่ก็ได้นอนหลับไป

เมื่อเฉินมู่นอนหลับแล้ว มู่น่อนน่อนก็เงยหน้าขึ้นมามองทางเฉินถิงเซียว และเริ่มทำการไล่คน “คุณกลับไปได้แล้ว”

เฉินถิงเซียวสีหน้าหม่นลงเล็กน้อย ยกข้อมือขึ้นมาดูแวบหนึ่ง แล้วกล่าวเบา ๆ “ยังไม่เที่ยงคืนเลย”

“มู่มู่นอนหลับไปแล้ว คุณไม่ต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว” มู่น่อนน่อนกล่าวอย่างเย็นชาจนจบ จากนั้นอุ้มเฉินมู่ไปยังห้องนอน

เฉินถิงเซียวมองดูแผ่นหลังของเธอด้วยสีหน้าหมองหม่น ไม่พูดไม่จาใด ๆ อีก

มู่น่อนน่อนวางเฉินมู่ลงบนเตียง ตอนที่ออกมานั้น พบว่าบนโซฟาไม่เห็นร่างของเฉินถิงเซียวแล้ว

กลับไปแล้ว?

มู่น่อนน่อนกวาดมองห้องรอบ ๆ พบว่าเฉินถิงเซียวนั้นจากไปแล้วจริง ๆ จึงได้ถอนหายใจโล่งอกแล้วนั่งลงบนโซฟา

สักพัก เธอได้ลุกขึ้นรินเหล้าหนึ่งแก้ววางไว้บนโต๊ะชา

ในใจราวกับผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็หมือนกับว่าไม่ใช่

เธอในตอนนี้ไม่ได้เหมือนกับตอนแรก ที่เจ็บปวดรับไม่ได้กับการเลิกรากับเฉินถิงเซียว

เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว เสียงนาฬิกาเที่ยงคืนได้ดังขึ้น ในโทรศัพท์ของมู่น่อนน่อนมีข้อความอวยพรอย่างไม่ขาดสาย

มีบางข้อความที่มองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นการส่งแบบกลุ่ม มีทั้งคนที่ไม่รู้จักก็มี

มู่น่อนน่อนตอบข้อความกลับถึงเสิ่นเหลียง ฉินสุ่ยซานก่อน จากนั้นก็ค่อย ๆ ตอบกลับคนรู้จักที่เหลือ

เมื่อตอบข้อความเสร็จแล้ว เธอก็ลุกขึ้นไปยืนที่ริมหน้าต่าง มองดูดวงไฟนับพันนับหมื่นจากบ้านเรือนต่าง ๆ ในใจเกิดความรู้สึกหวิว ๆ

รถที่จอดอยู่หน้าประตูเขตชุมชน แขนของเฉินถิงเซียวพาดออกมาอยู่นอกหน้าต่างรถ บุหรี่ที่คีบอยู่หว่างนิ้วมีควันบุหรี่ลอยขึ้น เขานั่งพิงอยู่ที่เบาะอย่างเหม่อลอย

จนกระทั่งโทรศัพท์เริ่มสั่นไม่หยุด เขาแค่หยิบมาดูเวลาแวบหนึ่ง และแล้วก็ถึงเวลาเที่ยงคืนแล้ว

โทรศัพท์มีข้อความเข้าสั่นอย่างไม่หยุด เฉินถิงเซียวโยนลงข้าง ๆ โดยไม่แม้แต่จะมอง 

เขาดึงมือกลับ หยิบที่เขี่ยบุหรี่มาด้านหน้า แล้วดีดขี้เถ้าบุหรี่มวนนั้นลงไป

จากนั้นเขาก็ทำการดูดครั้งสุดท้ายแล้วก็โยนก้นบุหรี่ทิ้งแล้วก็ขับรถจากไป

……

ในวันแรกของปีใหม่ เมืองหู้หยางมีหิมะตก

มู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็รู้สึกว่าด้านนอกหนาวมาก

เธอหาเสื้อนวมขนนกที่ได้เตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ใส่ให้กับเฉินมู่ เฉินมู่ที่รูปร่างจ้ำม่ำเล็กน้อย เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าหนา ๆ เช่นนี้ จึงดูเป็นก้อนกลม ๆ 

เฉินมู่ไม่อยากจะใส่เสื้อผ้าหนา ๆ เช่นนี้ เธอกางแขนออก แล้วเบ้ปากกล่าว “ขยับไม่ได้แล้ว ตอนนี้หนูเหมือนกับแพนกวิ้นเลย”

“ไม่นะ แพนกวิ้นไม่น่ารักเท่าหนู” มู่น่อนน่อนใส่หมวกให้กับเฉินมู่ แล้วหยิกที่แก้มของเธอกล่าวประโยคนี้ขึ้น

“แม่ หนูรู้ค่ะว่าแม่อยากให้หนูใส่เสื้อตัวนี้ถึงได้พูดแบบนี้” เฉินมู่ดึงแขนเสื้อของตัวเองราวกับมองทุกอย่างออก

มู่น่อนน่อนอดยิ้มไม่ได้ “เปล่า แม่พูดความจริงจ้ะ”

“ผู้ใหญ่ชอบหลอกเด็ก”