ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 107

ตอนที่ 107 คืนนี้ฉันจะรอคุณ

หลังจากกลับไปถึงบ้านพัก มู่น่อนน่อนก็หอบคอมพิวเตอร์ไปนั่งข้างหน้าต่าง ขณะเขียนต้นฉบับ อีกด้านก็คอยสังเกตว่ามีรถกลับเข้ามาหรือเปล่า

จนกระทั่งตกกลางคืน ถึงได้เห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามา

คนขับลงจากรถ จากนั้นก็เปิดประตูหลังรถ แล้ว”เฉินเจียฉิน”ก็เดินลงมาจากรถ

มู่น่อนน่อนสายตาดี เลยเห็นได้ทันทีว่าคนที่ขับรถมานั้นคือสือเย่

สือเย่เป็นผู้ช่วยของเฉินถิงเซียว แต่กลับขับรถให้”เฉินเจียฉิน”อยู่บ่อยๆ

“เฉินเจียฉิน”ลงจากรถ แล้วพูดอะไรกับสือเย่อยู่สองสามคำ สือเย่พยักหน้าแล้วฟังอย่างตั้งใจ

มู่น่อนน่อนใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วส่งข้อความไปที่เบอร์ของ”เฉินถิงเซียว”

พอส่งข้อความเสร็จ เธอก็สังเกตเห็นว่า”เฉินเจียฉิน”เงยหน้ามองมาทางเธอ โชคดีที่ผ้าม่านของเธอปิดอยู่ เหลือเพียงรอยต่อเส้นเดียวเท่านั้น

หลังจากที่เขามองมาทางนี้ทีหนึ่งแล้ว ก็พูดอะไรกับสือเย่อีกคำสองคำ จากนั้นก็ก้มหน้าล้วงโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋า......

เพราะอยู่ไกลมาก มู่น่อนน่อนก็เลยไม่สามารถรู้ได้ว่าเขากำลังดูอะไรอยู่

แต่ว่า จู่ๆหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น เต้นอย่างรุนแรง

ทั้งคำพูดของเฉินเจียฉินน้อย และสัญญาณทั้งหมดก็บ่งชี้ ว่า”เฉินเจียฉิน”น่าจะเป็นเฉินถิงเซียว แต่ว่ามู่น่อนน่อนก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

แล้วเธอก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับ”เฉินเจียฉิน”ด้วยซ้ำ

เรื่องนี้มันไร้สาระเกินไปแล้ว ！

“เฉินเจียฉิน”เป็นคนที่รอบคอบมาก ถ้าหากเขาคือเฉินถิงเซียวจริงๆ เมื่อครู่เขาก็คงได้รับข้อความของเธอแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้น การที่เข้าได้รับข้อความแล้วเผลอหันมามองทางทิศทางของห้องเธอก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา

และเพื่อไม่ให้เขาสงสัย มู่น่อนน่อนเลยเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน ทำผมให้ยุ่งเหยิง แล้วนอนแกล้งหลับอยู่บนเตียง

เพียงไม่นานนัก ก็มีคนเดินมาเคาะประตู

“มู่น่อนน่อน”

วันนี้ทั้งวันของมู่น่อนน่อน อารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรง เส้นประสาทเคร่งตึง พอนอนลงบนเตียงก็ง่วงแล้วและกำลังจะหลับ แต่ก็ได้ยินเสียงคนเรียกเธอขึ้นมา

ในสมองไม่ค่อยชัดเจนแล้ว เธอเลยเดินไปเปิดประตูด้วยความง่วงงัน “ใครเหรอ”

พอเปิดประตูออก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือ “เฉินเจียฉิน”

เฉินถิงเซียวมองประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเธอหรี่ตาสติไม่มั่นคง ก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เป็นอะไรไป ร่างกายไม่สบายเหรอ”

มู่น่อนน่อนเลยได้สติตื่นขึ้นทันที น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นแหบพร่าเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่น “เปล่า กำลังหลับอยู่”

ชุดที่สวมอยู่บนตัวเธอเป็นชุดอยู่บ้านลายแมวน้อยสีชมพู ผมยาวยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าขาวนวลนั้นมีสีแดงอ่อนๆ ดูแล้วรู้สึกละมุนและน่ารัก

เฉินถิงเซียวคิดถึงช่วงกลางวันที่เธออุตส่าห์โทรไปหาเขาเพื่อจะเอาข้าวกล่องไปส่ง สีหน้าก็เลยยิ่งอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม ขนาดน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมาก็ยังเจือไปด้วยความอ่อนโยน “งั้นเธอนอนต่ออีกหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันสั่งให้คนไปทำอาหาร เสร็จแล้วจะมาเรียกเธอ”

“......อืม” มู่น่อนน่อนมองดูเขาอย่างอึ้งๆ “เฉินเจียฉิน”ที่อ่อนโยนไร้ความดุดันแบบนี้ เธอพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เฉินถิงเซียวมองดูท่าทางอ้ำอึ้งของเธอ แล้วก็อดใจไม่ไหว ยื่นมือไปลูบศีรษะที่ยุ่งเหยิงของเธอ แล้วดันเธอเข้าไปข้างใน “นอนต่อเถอะ”

จนตอนที่มู่น่อนน่อนนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ก็ยังไม่ค่อยได้สติกลับมาเท่าไหร่

แล้วจู่ๆเธอก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วเกาผมตัวเองอย่างสับสน

ทำไม”เฉินเจียฉิน”แค่พูดจาอ่อนโยนเพียงครั้งเดียว เธอก็ยอมกลับขึ้นมาบนเตียงทันทีแบบนี้ได้

เธอรู้สึกว่าตัวเองคงจะป่วยจริงๆ

ในใจมีความรู้สึกแปลกประหลาดที่ว่า “จำเป็นต้องทำตัวต่อต้าน‘เฉินเจียฉิน’ถึงจะเป็นเรื่องปกติ” มู่น่อนน่อนพลิกตัวลงจากเตียง แล้วเปิดประตูออกไป

ตอนที่เดินผ่านห้องสมุด เธอก็ยื่นมือไปเคาะประตู “เฉินถิงเซียว คุณอยู่ไหม”