ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 111

ตอนที่ 111 จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร

เฉินถิงเซียวเหมือนปกติ สวมใส่ชุดสูทที่สั่งตัดพิเศษ สีหน้าเคร่งขรึม กลิ่นไอเยือกเย็น

แววตาดำเข้มเหมือนหมึกคู่นั้นจ้องมองมู่น่อนน่อนไว้ ถึงแม้เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่มู่น่อนน่อนรู้สึกได้ถึงออร่าที่มีแรงกดดันมากฟุ้งกระจายออกมาจากตัวเขาอย่างชัดเจน

มู่น่อนน่อนนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำกับเขาในเมื่อคืนที่โรงแรมจีนติ่ง ถอยหลังหลายก้าวอย่างห้ามใจไม่ได้ เธอดึงชายเสื้อของเฉินเจียฉิน และถามเขาด้วยเสียงเบา:“นายรู้มั้ยว่าอินเตอร์เน็ตคาเฟ่มีประตูหลังหรือเปล่า?”

เฉินเจียฉินนึกว่าเธอเจอเฉินถิงเซียวเลยกลัว ที่จริงเขาก็กลัวอยู่ แต่เขาเป็นผู้ชาย จะขายหน้าต่อหน้าผู้หญิงไม่ได้

เขาแกล้งทำเป็นสงบและคอยปลอบโยนเธอ:“เธอไม่ต้องกลัวหรอก เขามาหาฉัน ไม่ทำอะไรเธอหรอก”

มู่น่อนน่อนแทบอยากร้องไห้ เธอรู้สึกคำพูดนี้น่าจะเธอเป็นคนพูดมากกว่า

เฉินเจียฉินพูดจบ ก็เดินไปบังอยู่ที่ด้านหน้าของมู่น่อนน่อน เชิดหน้าตะโกนให้เฉินถิงเซียว:“ผมกลับไปกับพี่ก็ได้ แต่พี่ห้ามหาเรื่องเธอนะ!”

พอพูดจบ เขาก็เผชิญกับสายตาเย็นชาของเฉินถิงเซียว

เฉินเจียฉินหดคอ แต่สุดท้ายก็ได้รวบรวมความกล้าหาญ บังอยู่ที่ตรงหน้าของมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าไม่เกรงกลัว

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เฉินเจียฉินยังไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจน มู่น่อนน่อนยังรู้สึกซึ้งอยู่

แต่หลังจากเฉินเจียฉินพูดจบ เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของเฉินถิงเซียวก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มแล้ว ถ้าขืนให้เฉินเจียฉินพูดต่อไป ผลลัพธ์ของเธอมีแต่จะยิ่งแย่

มู่น่อนน่อนดึงเฉินเจียฉินไว้ และหันหลังวิ่งเข้าไปในอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ทันที

เฉินเจียฉินวิ่งตามเธอด้วยจิตใต้สำนึก แต่วิ่งไปไม่กี่ก้าว เขาก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงข้องใจ:“เธอวิ่งทำไม? ถึงแม้พี่ของฉันจะเป็นมารปีศาจ แต่เขาไม่รังแกผู้หญิงหรอก”

มารปีศาจ?

มู่น่อนน่อนก็รู้สึกนามเรียกนี้มีชีวิตชีวามาก

แต่ว่า เฉินถิงเซียวไม่รังแกผู้หญิงงั้นเหรอ?

เหอะๆ ไม่จริงหรอก เธอไม่เชื่อ

“อย่าพูดไร้สาระเลย รู้ประตูหลังของอินเตอร์เน็ตคาเฟ่มั้ย?”มู่น่อนน่อนไม่มีเวลาอธิบายอะไรกับเขา

เฉินเจียฉินพยักหน้า:“รู้สิ”

เมื่อคืนเขาออกมาเข้าห้องน้ำ เห็นมีประตูหลังอยู่

เพียงแต่ ตอนที่ทั้งสองวิ่งมาถึงประตูหลัง ก็ถูกบอดี้การ์ดของเฉินถิงเซียวขวางเอาไว้แล้ว

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว:“พวกนายทำอะไร?”

เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินถิงเซียวจะเตรียมคนไว้ที่ประตูหลังด้วย!

เฉินเจียฉินก็พูดด้วยความโกรธ:“พวกนายปล่อยพวกเราไปนะ!”

บอดี้การ์ดไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย“คุณชายเจีย คุณหญิงน้อย อย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ”

“คุณหญิงน้อยอะไร?”เฉินเจียฉินสีหน้ามึนงงสับสน

บอดี้การ์ดมองมู่น่อนน่อนทีนึง แต่ไม่ได้พูดอะไร

มู่น่อนน่อนก็รู้ว่ายังไงวันนี้ก็หนีไม่พ้นอุ้งมือของเฉินถิงเซียวแล้ว เธอตบไหล่ของเฉินเจียฉิน:“ฉันก็คือ“ภรรยาขี้เหร่”ของเฉินถิงเซียวที่นายพูดถึง”

เฉินเจียฉิน: (⊙o⊙)…

.............

เฉินเจียฉินกับมู่น่อนน่อนทั้งสองกำลังน้อย สุดท้ายก็ได้ไปกับบอดี้การ์ด

มู่น่อนน่อนเห็นเบนท์ลี่รุ่นลิมิเต็ดคันนั้นอีกแล้ว เฉินถิงเซียวเอามือทั้งสองเสียบไว้ที่กระเป๋ากางเกง มองมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงเย็นชา“ไม่วิ่งแล้ว?”

ที่จริงมู่น่อนน่อนกลัวนิดหน่อย แต่ว่าให้ความกำลังใจตัวเองว่าถึงจะแย่แค่ไหนก็ต้องพยายามสุดความสามารถ จะถูกคนดูถูกไม่ได้ เธอเชิดหน้ามองเขาด้วยสีหน้าไม่เกรงกลัว:“ไม่ได้กินข้าว วิ่งไม่ไหว”

เฉินเจียฉินยังจมอยู่กับข้อมูลช็อคระเบิดที่ว่า“มู่น่อนน่อนเป็นภรรยาของเฉินถิงเซียว” ยังดึงสติกลับมาไม่ได้

เฉินถิงเซียวไม่พูดมาก เขาเปิดประตูรถและยัดมู่น่อนน่อนเข้าไปโดยตรง

จากนั้น เขาหันมามองเฉินเจียฉินที่ยังอยู่ในสภาพสับสนมึนงง:“เดี๋ยวค่อยคิดบัญชีกับนาย”

เฉินเจียฉินสั่นเล็กน้อย จากนั้นก็รีบมุดเข้าไปในรถอย่างเร็ว

...............