ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 2

ตอนที่2 ทำให้เธอพอใจ

เขาจงใจเน้นคำว่า"คนพิการ" เสียงทุ้ม เพิ่มความหมายที่ยั่วยุเล็กน้อย

ผู้ชายจงใจใกล้ชิดเธอ ออร่าความหนาวเย็นยิ่งอยู่ยิ่งเข้ม

มู่น่อนน่อนขยับออกข้างอย่างไม่ชิน หลังจากการสงสัยระยะสั้นๆ เธอเชื่อคำพูดของเขา

เพราะยังไง บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียว คนธรรมดาเข้ามาไม่ได้

"เขาคือลูกพี่ลูกน้องเธอ กรุณาอย่าพูดอย่างนั้นกับเขา"ขนาดลูกพี่ลูกน้องตัวเองยังพูดแบบนี้ คิดว่าปกติเฉินถิงเซียวไม่ค่อยสบายดี

ภายในใจลึกๆของมู่น่อนน่อนเกิดความสงสารอย่างหนึ่ง

ถึงแม้ตระกูลเฉินจะเป็นไฮโซระดับสูง ทำให้รู้สถานการณ์ของเฉินถิงเซียว สองสามปีมานี้เขาคงอยู่อย่างลำบากมาก

ดวงตาดำของเฉินถิงเซียวมีความตกใจ เขาไม่คาดว่าผู้หญิงที่ขี้เหร่จะพูดแบบนี้ได้

เขาอดไม่ได้ที่จะสำรวจเธอใหม่

ผมที่ยุ่งเหยิง แว่นกรอบดำและเสื้อไหมพรมแขนยาวที่เชย หน้าม้าบนหน้าผากหนาจนจะปิดตาได้แล้ว บนใบหน้าที่หมองคล้ำมีจุดด่างเล็กๆสองสามเม็ด มองอีกกี่ครั้งก็รู้สึกเอียน

ไม่ต้องสงสัยเลย ผู้หญิงที่ขี้เหร่คนนี้ไม่ใช่ว่าที่เจ้าสาวที่งดงามดั่งบุปผาในข่าวลือนั้น

แต่คนของตระกูลเฉินไม่แคร์ว่าผู้หญิงที่จะแต่งกับเขาขี้เหร่หรือสวย ขอแค่เป็นผู้หญิงที่มีลูกสืบสกุลได้ก็พอแล้ว ถึงจะเปลี่ยนคน พวกเขาก็ไม่สนใจ

ในตาของเฉินถิงเซียวมีความคิดแวบผ่าน เขายื่นมือผลักมู่น่อนน่อนลงบนเตียง ในน้ำเสียงมีความดูถูกและเจตนาร้ายอย่างไม่ปกปิด "ในนี้ไม่มีคนอื่น เธอไม่ต้องทำเป็นเสแสร้ง เธอหน้าตาแบบนี้คงจะบริสุทธิ์สินะ ฉันจะถือว่าทำความดี ทำให้เธอพอใจเอง"

พูดจบ เขาเอื้อมมือเข้าหาเธอตรงๆเลย

ความรู้สึกละเอียดอ่อนมาก พอแตะแล้วจะติดใจเล็กน้อย

"เพี๊ยะ!"

มู่น่อนน่อนใช้แรงทั้งหมด ตบลงบนหน้าเขา"อย่าคิดว่าคนอื่นจะสกปรกเหมือนเธอ ก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องเธอจะมา เธอรีบไป ฉันจะทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

ถึงแม้เธอจะพยายามสงบสติอารมณ์แล้ว แต่การสั่นของมือทรยศเธอ

เธอเคยคิดระหว่างทางว่าเฉินถิงเซียวจะน่าเกลียดขนาดไหน แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าจะพบเจอกับเรื่องแบบนี้