ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 226

สือเย่เห็นเฉินถิงเซียวออกมา ก็ลงจากรถไปเปิดประตูให้เขา

“คุณผู้ชาย”

เฉินถิงเซียวผงกหัวลงเล็กน้อย สีหน้ายังคงเย็นชา

หลังจากที่เฉินถิงเซียวขึ้นรถไป ก็เอ่ยถามสือเย่ออกไปทันที “นายกับภรรยาของนายหย่ากันได้ยังไง?”

สือเย่นิ่งค้างไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมเฉินถิงเซียวถึงถามคำถามจำพวกนี้ออกมา

แต่ในเมื่อเฉินถิงเซียวก็ถามออกมาแล้ว เขาก็จะต้องพูดออกไปอยู่แล้ว

“บอกไม่ถูกเหมือนกันครับว่ามันเป็นเพราะอะไร ลืมไปหมดแล้วว่าครั้งสุดท้ายทะเลาะกันไปเพราะอะไร ตอนนั้นทั้งสองฝ่ายต่างก็คิดว่าการหย่ากันมันจะเป็นวิธีที่ดีต่อทั้งสองฝ่าย”

น้ำเสียงของสือเย่ประดับไปด้วยความหดหู่

“นายยังรักเธอ?”

สือเย่ไม่ลังเลออกมา “ครับ”

“ในเมื่อยังรัก ทำไมถึงยอมหย่า?” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวยังคงเฉยเมย แต่มันกลับสามารถทำให้รู้สึกได้ว่าในน้ำเสียงของเขานั้นมันมีอารมณ์ปรวนแปรเลยทีเดียว

สือเย่ก็พอจะเข้าใจขึ้นมาได้บ้างว่าทำไมเฉินถิงเซียวถึงถามเรื่องการหย่าร้างของเขาออกมา

“เป็นสิ่งที่เธอเสนอออกมาเอง เธอบอกว่าในทุกๆวันมันทรมานมาก บางทีหย่าไปอาจจะทำให้เธอดีขึ้นบ้าง ผมไม่อาจทนดูเธอเจ็บปวดอยู่อย่างนั้นได้หรอกครับ”

เสียงของสือเย่แหบพร่าออกมา

เฉินถิงเซียวนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง จากทิศทางของเขามองออกไปแล้ว สามารถมองเห็นมุมข้างของสือเย่ที่ดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่

ผู้ช่วยส่วนตัวของเขาเป็นผู้ชายที่สุขุมชอบทำเพื่อส่วนรวมเลยคนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ก็เป็นคนที่ทำงานละเอียดรอบคอบมีความซื่อสัตย์ ตอนนั้นเขาก็เลยต้องตาสือเย่

“ตัวนายเองไม่เจ็บปวดหรอ?”

“ครับ” สือเย่เหมือนกับนึกถึงเรื่องที่มีความสุขอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ยิ้มออกมาเล็กน้อย “แต่ผมก็สามารถไปเจอลูกชายได้สัปดาห์ละครั้ง เลยสามารถเจอกับเธอได้ด้วยพอดีน่ะครับ”

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธ “พวกนายมีลูก? ในเมื่อมีลูกกันแล้ว นายก็แค่ไม่เอาลูกให้เธอ เธอจะไปจากนายได้ยังไง?”

ในช่วงก่อนหน้า เรื่องที่เฉินถิงเซียวไม่ให้มู่น่อนน่อนออกจากบ้าน สือเย่เองก็รู้ด้วยเช่นกัน

เขาราวกับรู้ปมปัญหาที่อยู่ในใจของเฉินถิงเซียวดี

“ถ้าการปล่อยเธอไปของผม จะสามารถทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาได้สักนิด ผมก็พอใจแล้วครับ”

“ถึงแม้ว่าความสุขของเธอจะไม่ได้มาจากนาย?”

“ครับ?”

“เฮอะ” เฉินถิงเซียวยิ้มเย็นออกมา “อย่างนั้นไม่สู้ผูกมัดทั้งสองคนเอาไว้แล้วเจ็บปวดไปด้วยกันไม่ดีกว่าหรอ”

กับความคิดของเฉินถิงเซียว สือเย่เองก็จนใจอยู่บ้าง “คุณผู้ชาย เรื่องของความรู้สึก ไม่อาจคิดอย่างนี้ได้นะครับ”

“อ้อ? ดูเหมือนว่านายหัวเดียวกระเทียมลีบแล้วจะมีความสุข?” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวประดับไปด้วยความเยาะหยัน

สือเย่ “...” เมื่อไม่เห็นด้วยก็มาซ้ำเติมเขา

เขาเรียนจบจากมหาวิทยาลัยก็มาติดตามเฉินถิงเซียว แน่นอนว่าจะต้องเข้าใจเฉินถิงเซียวมากกว่าคนรอบข้างคนอื่นๆอยู่แล้ว รู้ว่าเฉินถิงเซียวมีปัญหาหัวใจ และก็เคยมีประสบการณ์กับวิธีการของเฉินถิงเซียวมาแล้วด้วย

เขาไม่กล้าบอกว่าเฉินถิงเซียวเป็นคนดี แต่กล้าพูดเลยว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้เลวเลย นี่เองก็เป็นสาเหตุที่เขาสามารถติดตามเฉินถิงเซียวมาได้ตั้งหลายปี

คนคนหนึ่งสามารถอยู่ใต้บังคับบัญชาของอีกคนนึงได้มาตั้งหลายปี ไม่เพียงแต่เพราะเงินเดือนที่มหาศาล อีกสาเหตุนึงก็คือเสน่ห์ส่วนบุคคลของคนผู้นั้น

……

มู่น่อนน่อนกินอาหารเช้าแล้ว นั่งเปิดปฏิทินอยู่ในห้องโถงใหญ่

เธอจึงเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ว่าอีกสิบกว่าวันก็ใกล้จะปีใหม่แล้ว

วางโทรศัพท์ลงข้างๆ เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

เรื่องในเน็ตเมื่อก่อนหน้านี้ได้ผ่านไปเหมือนเสียงลม ใกล้จะถึงสิ้นปีแล้ว ตอนนี้เธอก็ไม่ต้องรีบออกไปหางานทำแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอก็ยังท้องอยู่ มีเพียงไม่กี่บริษัทที่จะให้พนักงานลาคลอดสองเดือนหลังจากที่ได้กลายไปเป็นพนักงานประจำแล้ว

แผนทุกอย่างถูกก่อกวนให้ต้องเปลี่ยนไป ต้องรอคลอดลูกเสร็จแล้วค่อยกลับไปใหม่

ทุกช่วงเวลาอย่างนี้ คำก่นด่าเฉินถิงเซียวในใจของมู่น่อนน่อนก็ผุดออกมาอีกครั้ง

“รู้มั้ยว่าฉันคือใคร?”

“ขออภัยครับ คุณผู้ชายมีคำสั่งว่า...”