ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 227

ตอนแรกนั้นเฉินอินหย่าได้ย้ายงานไปเป็นพิธีกรที่สถานี ฉินสุยซานไม่ได้รู้สถานะของเฉินอินหย่าชัดเจนเท่าไหร่นัก

นึกไม่ถึงว่าเฉินอินหย่าก็เป็นคนตระกูลเฉินด้วย

แต่ถึงเฉินอินหย่าจะจัดว่าเป็นคนตระกูลเฉินด้วยแล้วมันจะยังไง ทั้งตระกูลเฉิน นอกจากเฉินถิงเซียวลูกหลานทั้งสามคนแล้ว คนที่แซ่เฉินคนอื่นมันก็แค่นั้นเอง

ฉินสุยซานไม่ได้มองเฉินอินหย่าอยู่ในสายตา

“จริงๆก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก แต่ตอนนี้เธอเป็นคนใช้ ฉันขอสั่งให้เธอรินน้ำให้ฉันเดี๋ยวนี้” เฉินอินหย่าเชิดคาง น้ำเสียงฟังดูได้ใจสุดๆ

ในใจของฉินสุยซานรู้สึกไม่พอใจออกมา และก็ไม่ได้ขยับไปในทันที

เพราะถึงยังไงเธอแทรกซึมเข้ามาในกลุ่มสาวใช้เข้ามาในวิลล่าของเฉินถิงเซียว ก็เพื่อเข้าหาเฉินถิงเซียว เธอเคยคิดว่าจะถูกมู่น่อนน่อนใช้งาน แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาถูก คนที่เคยเป็นศัตรูของตนอย่างเฉินอินหย่ามาสั่งได้

เฉินอินหย่าเห็นฉินสุยซานไม่ขยับ ก็ได้หันมองไปทางมู่น่อนน่อนอย่างออดอ้อน “พี่สะใภ้สาม นี่คือคนใช้ที่เพิ่งมาใหม่ของบ้านพวกพี่สินะ? ฉันสั่งให้เธอรินน้ำให้ฉันเธอก็ไม่ยอมทำ...”

“มาใหม่นั่นแหละ” มู่น่อนน่อนแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตา “แต่เป็นคนที่คุณปู่ส่งมาน่ะ”

เฉินอินหย่าสำลักออกมา เธอนึกไม่ถึงว่าเฉินอันหลินจะเอาใจใส่มู่น่อนน่อนขนาดนี้ ยังตั้งใจส่งสาวใช้มาให้โดยเฉพาะด้วยอีก

“ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่คุณปู่ส่งมา นั่นก็ควรจะมีความเป็นสาวใช้หน่อยสิ” เฉินอินหย่าเลิกคิ้วมองไปทางฉินสุยซาน สายตามีความเยือกเย็นพาดผ่านออกมา

ฉินสุยซานเคยมีการกระทบกระทั่งกันกับเฉินอินหย่า รู้ว่าเฉินอินหย่าไม่ใช่คนที่น่าต่อกรด้วยเท่าไหร่นัก

เธอเห็นว่าการแสดงออกของเฉินอินหย่ามันไม่ใช่แล้ว จึงยกเท้าเตรียมที่จะถอยไปข้างหลัง

แต่ทว่า การเคลื่อนไหวของเธอมันก็ยังช้ากว่าเฉินอินหย่าไปก้าวนึง

เพี๊ยะ!

เสียงดังกังวานดังขึ้นมาทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ เรียกสายตาของสาวใช้คนอื่นๆให้มองเข้ามาทางนี้

แม้แต่มู่น่อนน่อนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฉินอินหย่าอย่างประหลาดใจไปแวบนึง

เฉินอินหย่าแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ยิ้มออกมาใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก “แม้แต่ความรับผิดชอบในฐานะคนใช้ที่พึงปฏิบัติคนนึงก็ยังไม่เข้าใจ วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้อย่างดีเลย”

พื้นฐานครอบครัวของทั้งสองคนพอๆกัน การชิงดีชิงเด่นกันระหว่างผู้หญิงที่มีหน้าตาพอๆกันมันดุเดือดมาก

ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีใครแย่ไปกว่าใคร แต่กลับจะต้องมาแบ่งความสูงต่ำ นี่มันค่อนข้างจะน่าสะเทือนใจอยู่บ้าง

“เฉินอินหย่า แกกล้าตบหน้าฉัน!” ฉินสุยซานจับหน้าตัวเอง จี๊ดจนฉีกฟันสูดปากออกมา

อาหูไม่รู้ว่าโผล่มาจากตรงไหน ดึงมู่น่อนน่อนถอยออกไปข้างหลัง “คุณผู้หญิงคะ คุณระวังหน่อยค่ะ”

“ไม่เป็นไร” มู่น่อนน่อนไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอไม่เชื่อว่าผู้หญิงทั้งสองคนจะยังสามารถตบตีกันขึ้นมาได้

และแล้วข้อเท็จจริงก็ได้รับการยืนยัน เธอประเมินค่ากำลังการสู้รบของผู้หญิงทั้งสองคนนี้ต่ำเกินไป และก็ได้ประเมินการได้รับการอบรมสั่งสอนของพวกเธอสูงเกินไป

“ฉินสุยซาน ฉันให้โอกาสให้แกพูดให้มันดีๆ!” เฉินอินหย่าทนเห็นคนอื่นมาทำเชิดหน้าชูตาหยิ่งจองหองต่อหน้าต่อตาเธอไม่ได้ ยิ่งเป็นฉินสุยซานด้วยแล้ว

ฉินสุยซานหัวเราะเสียงเย็นออกมา “ขอบใจแกแล้วกัน งั้นฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวก็พอ คนอย่างแกมันเป็นพวกที่อาศัยเส้นสายถึงได้มีงานที่น่าพอใจได้ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลงไม้ลงมือกับฉันด้วย!”

เฉินอินหย่าหรี่ตาลงเล็กน้อย ในดวงตามีแววตาชั่วร้ายแวบผ่านออกมา “ดูถูกฉัน? แล้วมันจะยังไง? สุดท้าย ก็เลือกฉันนี่!”

คำพูดของเธอได้ทิ่มแทงไปตรงจุดเจ็บของฉินสุยซานเข้าไปอย่างจังทันที

“นังแพศยา!”

ฉินสุยซานด่าออกไปคำนึง แล้วก็ได้กระโจนเข้าใส่เฉินอินหย่าทันที

เฉินอินหย่าคาดไม่ถึงว่าฉินสุยซานจะลงไม้ลงมือออกมาตรงๆ ตัวเธอถูกฉินสุยซานชนลงไปกับพื้นอย่างแรง

ท่าทางแยกเขี้ยวยิงฟันของฉินสุยซานมองดูชั่วร้ายอยู่บ้าง ดูไปแล้วก็เหมือนจะโกรธสุดๆ

เธอคร่อมอยู่บนร่างของเฉินอินหย่า ดึงส่วนหน้าของเสื้อเฉินอินหย่าเอาไว้ ส่วนอีกมือนึงก็จับหน้าของเฉินอินหย่าเอาไว้ แล้วก็ยังกระชากไปยันเส้นผมของเธอ

“อ้ากก! ! ฉินสุยซานแกปล่อยนะ!” เฉินอินหย่าไม่รู้อะไรเลยสักนิด รู้เพียงแค่ยื่นมือออกไปป้องหน้าเอาไว้ ป้องหน้าเอาไว้ยังต้องไปป้องผมไปด้วย...

สุดท้าย ไม่ว่าจะตรงส่วนไหนก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ ได้ถูกฉินสุยซานได้เปรียบไปโดยสมบูรณ์

เมื่อก่อนตอนที่มู่น่อนน่อนเรียนอยู่ ก็ถูกเสิ่นเหลียงพาไปทะเลาะวิวาท ปกติแล้วจะเป็นการยกเก้าอี้ขึ้นไปทุบบนตัวคนอื่น หลังจากที่ขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่ได้มีโอกาสได้ทะเลาะวิวาทเลย

เธอเห็นเฉินอินหย่ากับฉินสุยซานตบตีกันเสียมันส์ขนาดนี้ ก็เกิดแรงกระตุ้นให้คอยเชียร์พวกเธอขึ้นมา

แต่ตอนนี้เธอเป็นคุณนายเจ้าของบ้าน ไม่อาจที่จะปล่อยให้แขกกับสาวใช้ที่บ้านมาทะเลาะกันได้นี่สิ

“นี่พวกเธอทำอะไรกัน รีบปล่อยกันเดี๋ยวนี้!” ปากของมู่น่อนน่อนกำลังไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะกัน แต่เท้ากลับกำลังถอยออกไปข้างหลัง

ตอนนี้เธอเป็นแค่คนท้องคนนึง ต้องถอยห่างจากพื้นที่การทะเลาะวิวาทจำพวกนี้ไปสักหน่อย

“นี่มันเรื่องของพวกเรา เธอไม่ต้องมายุ่ง!” ฉินสุยซานดึงผมของเฉินอินหย่า เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ ก็เห็นมู่น่อนน่อนได้ถอยไปอยู่ตรงที่ห่างออกไปเจ็ดแปดเมตรแล้ว

เธอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ในดวงตาแสดงอาการตกใจออกมา

ท่าทางอย่างนี้ของมู่น่อนน่อนเหมือนอยากจะไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะกันที่ไหนกัน?

มู่น่อนน่อนไม่สนใจพวกเธออยู่พอดี เธอไม่ชอบเฉินอินหย่ามาตั้งนานแล้ว วันนี้จะต้องกำจัดเธอไปให้ได้

ในกลุ่มสาวใช้ที่ท่านปู่เฉินส่งมากลุ่มนี้ นอกจากฉินสุยซานแล้ว คนอื่นล้วนแล้วแต่จะเป็นสาวใช้ที่ได้มีการฝึกการเป็นสาวใช้สำหรับแบบผู้ดีมาแบบเฉพาะทาง

พวกเธอเห็นน่อนน่อนกำลังพูดไกล่เกลี่ยออกมา แต่กลับถอยออกไปห่างสุดๆ ก็เข้าใจว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้คิดจะไกล่เกลี่ยเลย

ดังนั้นแล้วกลุ่มสาวใช้ก็เดินเข้าไปแสร้งทำเป็นดึงแยกกันออกมาเล็กน้อย “พวกคุณเลิกทะเลาะกันได้แล้ว”

“เธอรีบปล่อยคุณเฉินนะ”

“สุ่ยซาน เธอรีบหยุดมือเดี๋ยวนี้นะ...”

เฉินอินหย่าแทบจะบ้าไปแล้ว เห็นสาวใช้มากมายล้อมกันเข้ามา ก็ไม่สามารถเอาฉินสุยซานออกไปได้ ก็ด่าแหลกออกมาอย่างไม่แคร์ภาพลักษณ์ “พวกแกจะยืนนิ่งกันอยู่ทำไม ไร้ประโยชน์กันทั้งนั้น รีบเอานังแพศยาคนนี้ออกไปสิ!!”

……

ช่วงบ่าย

เฉินถิงเซียวขับรถกลับไปรับมู่น่อนน่อนไปที่ศาลด้วยกัน

แต่ผลสุดท้ายพอเข้าประตูไป อาหูก็เดินเข้ามาบอกเขาว่า “คุณผู้หญิงไปโรงพยาบาลค่ะ”

เฉินถิงเซียวช็อกตกใจออกมา เสียงฟังดูไม่มั่นคงออกมา “เธอเป็นอะไรไป?”

อาหูเห็นท่าทางอย่างนี้ จึงได้พูดอธิบายออกไป “ไม่ได้เกิดอะไรกับคุณผู้หญิงค่ะ แต่เป็นคุณเฉินมา แล้วก็ได้ทะเลาะกับฉินสุยซานค่ะ”

“คุณเฉินคนไหน?” เฉินถิงเซียวถามอาหูไปพลาง ผันร่างเดินออกไปพลาง

“เป็นคุณเฉินของตระกูลเฉินบ้านรองคนนั้นค่ะ” เมื่อก่อนอาหูเคยเป็นสาวใช้ที่คฤหาสน์ตระกูลเฉินมาก่อน พอจะรู้เรื่องของทางตระกูลเฉินอยู่บ้าง มีภาพจำต่อเฉินอินหย่าอยู่บ้าง

ฝีเท้าของเฉินถิงเซียวชะงักไปเล็กน้อย “เฉินอินหย่า?”

“ใช่ๆ เป็นเธอค่ะ” อาหูรีบพยักหน้าตอบออกมาทันที

“โรงพยาบาลไหน?”

“การ์ดส่งพวกเธอไป คงจะเป็นโรงพยาบาลในเครือของตระกูลเฉินที่อยู่ในตัวเมืองน่ะค่ะ”

เฉินถิงเซียวก็ได้ขับรถไปโรงพยาบาลทันที

เขาขับรถไปพลาง โทรหามู่น่อนน่อนไปพลาง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาสักพักตอนที่ใกล้จะมีการวางสายไปเอง ก็มีการรับสาย

“เฉินถิงเซียว?”

เสียงของมู่น่อนน่อนในโทรศัพท์ฟังดูอ่อนนุ่ม

เฉินถิงเซียวผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกออกมา “รออยู่ที่โรงพยาบาล ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

ถึงแม้ว่าจะได้ยินต้นสายปลายเหตุของเรื่องมาจากทางอาหูแล้ว แต่หลังจากได้ยินเสียงมู่น่อนน่อน ใจของเขาก็ถึงจะสงบลงได้

“ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่โรงพยาบาล? คุณกลับบ้านแล้ว”

“ครับ รอผมนะ”

มู่น่อนน่อนวางสายไป ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉินอินหย่าดังออกมาจากในห้อง

“เบาๆหน่อย!! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!!”

ต่อจากนั้นก็เป็นเสียงของฉินสุยซาน “แรงลงเบาไปฆ่าเชื้อจะไม่สะอาด ติดเชื้อขึ้นมา มันตายได้นะ”

“ฉินสุยซาน แกหุบปากไปซะ! เรื่องฉันกับแกมันยังไม่จบ!”