ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 23

ตอนที่ 23 ข้ออ้างที่ดูไร้สาระ

เฉินถิงเซียว กำลังโมโหจัด เลยตะคอกเสียงเข้มกลับไป “ไสหัวไป!”

มู่น่อนน่อนที่อยู่ด้านนอกประตู ถึงกลับอึ้งกิมกี่ พร้อมทั้งหันหลังเดินห่างออกไป

ผ่านไปสักพัก อารมณ์ของเฉินถิงเซียวค่อยกลับมาปกติดังเดิม

สือเย่เคาะประตูเข้ามา ในมือถือเอกสารกองใหญ่มาด้วย

เฉินถิงเซียวเหมือนเพิ่งจะคิดอะไรได้ เงยหน้าพร้อมทั้งถามเขาแทน “มู่น่อนน่อน กลับมาหรือยัง? “

สือเย่ วางเอกสารที่อยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะไว้อย่างเงียบๆ พร้อมทั้งพูดอ้อมแอ้มแทน “คุณผู้หญิงกลับมาได้สักพักหนึ่งแล้ว เมื่อครู่ก็มาแล้วนี่ครับ….มาหาคุณ... ”

เฉินถิงเซียวถึงนึกได้ว่า ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนั้นมาเคาะห้องหล่อนแล้วจริงๆ

ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อาศัยอยู่ในวิลล่านี้ มีแค่มู่น่อนน่อนเท่านั้น

มาหาเขาเองเลยหรอ?

ก็แค่ข่าวแย่ๆที่ไม่ยุติธรรมที่ลงในอินเทอร์เน็ต ถึงขนาดมาขอร้องเขางั้นหรอ?

ดวงตาดำขลับของเฉินถิงเซียวถึงกลับส่องประกายความตื่นเต้นขึ้นมา จนนั่งเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ พร้อมทั้งเปล่งเสียงออกคำสั่ง “คุณไปเรียกหล่อนมาที่นี่หน่อย”

สือเย่ เดินออกไป ไม่นานก็พามู่น่อนน่อนมาด้วย

ยามเมื่อมู่น่อนน่อนเปิดประตูเข้ามา กลับพบว่าเฉินถิงเซียว ยังคงนั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ของเจ้านายที่โต๊ะทำงานเหมือนครั้งที่แล้ว เก้าอี้ของเจ้านายนั่นหันหลังอยู่ฝั่งตรงข้ามหล่อน

หล่อนเห็นแค่มือที่วางอยู่พนักเก้าอี้ และศีรษะที่โผล่พ้นเก้าอี้ออกมาทางด้านบน อย่างอื่นมองไม่เห็น

เฉินถิงเซียวเปิดปากถามหล่อนก่อน “มาหาฉันมีธุระอะไร? ”

คำพูดนี้น่าจะเป็นหล่อนมากกว่าที่ควรจะถามเขา?

ก่อนหน้าก็เป็นเขาที่เรียกให้หล่อนมาหา พอมาหาแล้วก็ขับไล่หล่อนไปซะนี่ ตอนนี้ก็เรียกหล่อนให้มาหาอีก ก็เพื่อจะถามว่าหล่อนว่ามีธุระอะไรงั้นหรอ?

มู่น่อนน่อนเลยพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม “ฉันอยากย้ายไปอยู่ข้างนอก”

หล่อนพูดจบ ก็ไม่เห็นว่าเฉินถิงเซียวจะตอบกลับมา หล่อนเลยอธิบายต่อ “อีกไม่นานฉันก็ไปทำงานแล้ว ถ้าพักอยู่ที่นี่ ตอนไปทำงานคงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

พอหล่อนอธิบายเสร็จแล้ว แต่กลับมีเสียงตอบกระชับกลับมา “อ้อ”

อ้อ?

นี่เป็นคำตอบที่เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?

ในเวลานี้เฉินถิงเซียวกลับเกิดอารมณ์ไม่ถูกใจสักเท่าไหร่

ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ เมื่อวานยังพูดอย่างจริงใจว่าไม่รังเกียจเขา “ไม่ได้ ” วันนี้กลับมาบอกว่าอยากจะย้ายออกจากวิลล่าซะงั้น!

ฝันไปเถอะ!

มู่น่อนน่อนเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดยอมจา เลยถามเขาอย่างสงสัย “คุณ…. ”

เฉินถิงเซียวพูดแทรกหล่อนอย่างเย็นชา “เธอคิดว่าที่บ้านฉันเป็นตลาดหรือไง? จะเข้าก็เข้ามาได้ตามสบายใจ จะออกก็ออกไปง่ายแบบนั้น?

มู่น่อนน่อนฟังออกถึงน้ำเสียงความโกรธของเขา

หล่อนไม่ค่อยเข้าใจ ว่าหล่อนไปทำอะไรให้เขาโกรธ

พอเถอะ ไม่ย้ายก็ไม่ย้าย

พอกลับมาคิดอีกครั้ง หล่อนคิดว่าการที่ตัวเองมายื่นข้อเรียกร้องว่าจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกนั้น บางทีมันอาจเป็นการสร้างความเจ็บปวดให้เฉินถิงเซียวก็เป็นได้

ยิ่งเป็นเฉินถิงเซียวคนแบบ “ร่างกายไม่สมประกอบ” ด้วยแล้ว “ ความอ่อนไหวง่ายทางด้านจิตใจค่อนข้างมาก ง่ายมากที่จะไปกระทบกับจิตใจของเขา

มู่น่อนน่อนคิดได้เช่นนั้น น้ำเสียงพลันอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว “ฉันรู้แล้วค่ะ ไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนค่ะ”

น้ำเสียงอันอ่อนโยนนุ่มนวลของหล่อน มันเป็นครั้งแรกที่เฉินถิงเซียว ได้ยินกับหู

เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็ทำหน้าดำคร่ำเครียดแทน

“ออกไป!”

มู่น่อนน่อนถึงกลับถอนหายใจ อารมณ์ของเฉินถิงเซียวช่างแย่เหลือก้ำเหลือเกิน

เฉินถิงเซียวหันหน้ากลับมา ก็เอาเอกสารต่างๆที่อยู่ในมือที่ยังไม่ได้จัดการวางให้เรียบร้อยพลันโยนลงบนโต๊ะทำงานทันที

สือเย่ดูลักษณะอาการที่เขาแสดงออกมา ในใจก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ลึกๆ ช่วงนี้เจ้านายของเขาอยู่ดีๆก็อยากจะระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

สักพัก เฉินถิงเซียวเหมือนว่าคิดอะไรได้แบบนั้น เขาเอ่ยปากถาม “ฉันจำได้ว่าในเอกสารของมู่น่อนน่อนนั้น บนนั้นหล่อนเขียนว่าเรียนจบทางด้านสาขาภาพยนตร์ใช่มั้ย?”

สือเย่ “ใช่ครับ คุณผู้หญิงเรียนทางด้านศิลปศาสตร์ทางด้านนิเทศศาสตร์การละคร”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเฉินถิงเซียวทันที มันเป็นรอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยมเจ้าเล่ห์เฉกเช่นนายพรานที่กำลังเห็นเหยื่อ เงียบอยู่นานถึงได้เอ่ยขึ้นมา “งั้นก็หมายความว่า งานของหล่อนคือเขียนบทละครงั้นสิ? ”

ก่อนหน้านี้เสิ่นเหลียงได้ติดต่อกับฝ่ายการตลาดให้หล่อนหลายที่ แถมยังติดต่อพวกปาปารัสซี่อีกด้วย

ข่าวที่บอกว่าหล่อน “แย่ง” ว่าที่สามีของมู่หวั่นขีมาที่กำลังเป็นข่าวโด่งดังในขณะนี้ ตอนนี้มีคนยินยอมที่จัดเตรียมเอกสารไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว

หล่อนเลือกที่จะติดต่อหนึ่งในปาปารัสซี่พวกนั้นโดยอาศัยความรู้สึก พร้อมทั้งส่งที่อยู่กับเวลานัดหมายไปให้ทางนั้น พร้อมทั้งเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปตามที่ได้นัดหมายกันไว้

พอมู่น่อนน่อนก้าวเท้าออกจากประตู ก็รีบไปยังห้องหนังสือเพื่อแจ้งให้เฉินถิงเซียวทราบทันที “คุณผู้หญิงออกนอกบ้านไปแล้วครับ”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาที่ปรากฏออกมามันมีความหมายว่า “แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน?”

ถึงแม้ว่าเขาจะชินกับสายตาที่เย็นชาของเฉินถิงเซียวแล้วก็ตาม ทว่าสือเย่แต่ยังคงกลืนน้ำลายอยู่ดี

“ผมเดาว่าคุณผู้หญิงต้องออกไปเพราะเรื่องมู่หวั่นขี แน่ๆ” เขายังคงแปลกใจอยู่ว่าคุณผู้หญิงจะรับมือมู่หวั่นขีอย่างไร อีกทั้งเขาเชื่อมันว่าเจ้านายของเขาก็คิดแบบเขาเช่นนี้อยู่ในใจ

ใครจะไปรู้ว่า เฉินถิงเซียวได้แต่ตอบรับเฉยเมยมาหนึ่งคำ “อ้อ”

ความคิดของสือเย่มึนงงทันที หรือว่าเขาจะคาดเดาผิดไป?

วินาทีต่อมานั้นเฉินถิงเซียว ยืนขึ้นมา พร้อมทั้งใส่เสื้อโค้ตแล้วเดินมุ่งหน้าออกจากห้อง “ไม่ได้เจอพี่ใหญ่นานแล้ว ฉันไปกินข้าวกับเขาดีกว่า”

สือเย่：“……”

หากเขาจำไม่ผิดไป คุณชายต้าเปียวยังอยู่ที่ต่างประเทศยังไม่ได้กลับประเทศเลย

เจ้านายคงหาข้ออ้างที่ดูดี...

ถึงแม้ว่าข้ออ้างของเฉินถิงเซียวจะดูไร้สาระ แต่สือเย่ก็ไม่กล้าแม้ที่จะพูดดักทางเขาไว้

……

เฉินถิงเซียวขับรถไปทางร้านอาหารที่มู่น่อนน่อนไป

เขานั่งอยู่ในรถยนต์ และคอยชะเง้อมองมู่น่อนน่อน ที่เดินเข้าไปในร้าน ผ่านไปยี่สิบนาทีแล้วมู่หวั่นขีถึงมาถึง

จากนั้น ก็มีผู้ชายแต่งตัวธรรมดาแต่ท่าทางน่าสงสัยคนหนึ่งเดินเข้าไปในร้าน

การเป็นเจ้าของบริษัทด้านธุรกิจบันเทิงที่ทำงานอยู่เบื้องหลังนั้น เฉินถิงเซียวมองแวบเดียวก็สามารถตัดสินได้ว่า ผู้ชายที่เดินตามหลังเข้าไปนั้น เป็นปาปารัสซี่

การที่เขานั่งอยู่ในรถนี้มันไม่เสียเวลาจริงๆ ดูท่าแล้วมีฉากละครฉากเด็ดให้ดูด้วย