ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 232

บทที่ 232 พี่ชายต่างแม่ มู่สือยั่น

มู่น่อนน่อนอยากโทรไปถามเฉินถิงเซียว พอคิดว่าเฉินถิงเซียวตอนนี้อยู่ที่บริษัทเฉินซื่อ ก็กลัวว่าจะไปรบกวนเขา มู่น่อนน่อนก็เลยให้กู้จือหยั่นโทร

กู้จือหยั่นก็คงจะยุ่งเหมือนกัน เลยไม่ได้รับสายเธอ

ผ่านไปสักพักกู้จือหยั่นก็โทรกลับหาเธอ

โดยไม่รอให้มู่น่อนน่อนเปิดปาก กู้จือหยั่นก็พูดว่า “ฉันรู้ เธออยากถามเรื่องการฉีกสัญญาของราชาภาพยนตร์ซือล่ะสิ?”

มู่น่อนน่อนตอบรับ “ใช่แล้ว”

“วันนี้ถิงเซียวโทรหาฉันแต่เช้า บอกว่าจะฉีกสัญญากับราชาภาพยนตร์ซือ แถมเขายังเอาข่าวไปปล่อยอีก ช่าง…อยากจะลาพักงานเลยจริงๆ ทิ้งเรื่องใหญ่ขนาดนี้มาให้ฉันเนี่ย…”

กู้จือหยั่นบ่นไม่หยุดไปชุดนึง มู่น่อนน่อนปลอบเขาไปสองประโยค แล้วก็วางสาย

โทรศัพท์พึ่งวางสายไป ก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว

เธอมองปราดหนึ่ง เห็นว่าเป็นมู่ลี่เหยียนโทรมา

มู่ลี่เหยียนไม่ได้มากหาเธอนานแล้ว จู่ๆโทรมาหาเธอทำไม?

หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องมู่หวั่นขีอีก?

พอคิดว่าซือเฉิงหยู้อาจจะให้มู่หวั่นขีทำ มู่น่อนน่อนก็อึดอัดใจเหมือนมีก้อนฝ้ายยัดอยู่ในลำคอ

มู่หวั่นขีที่อยากจะฆ่ามู่น่อนน่อนหลายต่อหลายครั้ง ไม่ง่ายเลยที่จะเอาเธอเข้าคุก นึกว่าจะให้เธอไปสำนึกในคุกสักสองสามปี แต่ระหว่างนั้นซือเฉิงหยู้กลับโผล่มา…

ถึงมู่น่อนน่อนจะมีความคิดดำมืดไปบ้าง แต่รู้ไว้ก่อนก็ดีกว่าให้เฉินถิงเซียวทรมานเธอจนเธออยากตาย

พอคิดออกมาอย่างนี้ มู่น่อนน่อนเองก็กลัวเหมือนกัน

เธอลูบท้องของตัวเอง พึมพำว่า “เจ้าหนู วิธีคิดแบบที่แม่พึ่งคิดเมื่อกี้มันไม่ถูกนะ ลูกอย่าเอาอย่าง…”

ด้วยทักษะการเมินของเธอ โทรศัพท์ก็ตัดสายไปเองเพราะไม่มีคนรับ

มู่น่อนน่อนเก็บโทรศัพท์ ไม่ได้คิดจะโทรกลับไป ยังไงถ้าพวกเขามีธุระ ก็คงโทรมาอีก

ผ่านไปไม่กี่นาที มู่ลี่เหยียนก็โทรมาอีกจริงๆ

ครั้งนี้ มู่น่อนน่อนรับ

มู่ลี่เหยียนพูดน้ำเสียงเย็นชา “เธอไม่ได้เจอแม่เธอหรอ?”

“เกิดอะไรขึ้น?” นอกจากที่โทรคุยกับเซียวชู่เหอครั้งเดียวนั้น มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้เจอเซียวชู่เหอนานมากแล้ว

มู่ลี่เหยียนชะงักเล็กน้อย “นางหายตัวไปหลายวันแล้ว ไม่ได้ไปหาเธอหรอ?”

เหมือนกับมู่น่อนน่อนไม่คิดที่จะสนใจเซียวชู่เหออีก ฟังเขาพูดขนาดนี้แล้ว ยังนิ่งได้อีก “ไม่ได้มา”

เมื่อเซียวชู่เหออยู่ต่อหน้าคนตระกูลมู่ ความอดทนนั้นไม่เหมือนปกติ ปกติไม่น่าจะออกจากตระกูลมู่ แต่มู่ลี่เหยียนกลับบอกว่านางหายไปหลายวันแล้ว…

มู่น่อนน่อนถามมู่ลี่เหยียน “คุณทำอะไรเธอ?”

“ฉันจะไปทำอะไรเธอได้? เธอหนีออกไปเอง!” เสียงของมู่ลี่เหยียนเต็มไปด้วยความโกรธ พูดดังมาก มู่ลี่เหยียนตกใจจนหูชา

“ถ้าไม่ใช่คุณทำแล้วใครจะทำ เธอหนีไปเอง คุณคิดว่าฉันโง่หรอ?” มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนกัน สวนกลับไปตรงๆอย่างเย็นชา

“เธอไม่ใช่ว่าไม่สนใจนางแล้วหรือไง? ตอนนี้คืออยากจะให้ฉันเป็นคนผิด? คนที่แม้แต่พี่สาวแท้ๆของตัวเองยังยัดเข้าคุกได้ลงคอ ฉันไม่มีลูกสาวเลวๆอย่างแกหรอก!”

พอมู่ลี่เหยียนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ความโกรธแค้นก็สุมขึ้นกลางทรวงอก

มู่น่อนน่อนกัดฟัน “บังเอิญจริงๆ ฉันก็ไม่มีพี่สาวแท้ๆกับพ่อที่พยายามจะฆ่าฉันเหมือนกัน”

“หยุดพูดหยาบคายแบบนี้ได้แล้ว หวั่นขีก็แค่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ตอนนี้เธอก็ยังอยู่ดีไม่ใช่รึไง! นางโดนตามใจเสียคนตั้งแต่เด็ก เธอก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ เธอจะปล่อยนางหน่อยไม่ได้เลยรึไง”

มู่ลี่เหยียนคิดว่ามู่น่อนน่อนผิดเต็มๆ

——นางโดนตามใจเสียคนตั้งแต่เด็กเธอก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้!