ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 233

บทที่233 พี่กำลังโทษฉันหรอ?

มู่สือยั่นพูดจบ ทำเป็นจริงๆจังๆมองมู่น่อนน่อน กระซิบกับมู่ลี่เหยียน “ต่อให้น่อนน่อนจะ18อีกครั้งก็ไม่มีทางที่จะโตมารูปร่างหน้าตาแบบนี้ พ่อว่าตลกมั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ!”

มู่ลี่เหยียนมองมู่สือยั่นหน้าตาบึ้งตึง แล้วหันหน้าไปมองมู่น่อนน่อน “เธอมาทำอะไร?”

“คุณบอกว่าแม่ฉันหายตัวไปหลายวันแล้วไม่ใช่รึไง? ฉันมาถามสถานการณ์” ถึงแม้มู่น่อนน่อนจะไม่ใยดีกับเซียวชู่เหอแล้ว แต่ก็อดถามสารทุกข์สุขดิบไม่ได้

“ไม่มีอะไรให้ถาม ก็แค่หายไป” มู่ลี่เหยียนเพราะเรื่องของมู่หวั่นขี แค่เห็นมู่น่อนน่อนก็รำคาญ

มู่น่อนน่อนคิดไว้แล้วว่ามู่ลี่เหยียนต้องมีท่าทางแบบนี้ ก็ไม่ได้คิดจะพูดมากอีก “ฉันแจ้งตำรวจไปแล้ว ถึงเวลามีอะไรคืบหน้าแล้วเจ้าหน้าที่น่าจะประกาศให้คุณทราบนะ”

เธอหันหน้าไปมองมู่สือยั่น ครู่นึง ก็เดินกลับไปขึ้นรถ

มู่สือยั่นได้ยินบทสนทนาของมู่น่อนน่อนกับมู่ลี่เหยียน ก็เลยเชื่อว่าสาวสวยตรงหน้าก็คือมู่น่อนน่อน

มู่ลี่เหยียนได้ฟังคำพูดของมู่น่อนน่อนแล้ว ก็กระแอมทีนึง หันหน้าเห็นมู่สือยั่นยังมองไปทางมู่น่อนน่อน ก็ดุว่า”มองอะไรนักหนา ยังไม่เข้าไปอีก! กลับมาปุ้บก็ไปซิ่งรถกับพวกเพื่อนเหลี่ยมๆของแกอย่างกับอะไรดี แก…”

มู่สือยั่นไม่ทนฟังมู่ลี่เหยียนบ่น วิ่งไปทางมู่น่อนน่อน “น่อนน่อน อย่ารีบไปเลย กินข้าวด้วยกันสักมื้อก่อนสิ”

มู่ลี่เหยียนตาเบิกกว้าง คำราม “สือยั่น กลับมา!”

มู่สือยั่นไม่ได้สนความโกรธของเขา แค่โบกมือ แล้วพูดโดยไม่ได้สนใจ “ไม่ได้เจอน่อนน่อนตั้งหลายปี กินข้าวกับเธอสักมื้อก็ไม่ได้ เธอกลับไปก่อนเถอะ อายุมากแล้วทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็โกรธ”

มู่น่อนน่อนขึ้นรถไปแล้ว

กระจกรถเลื่อนลงมา เธอก็ได้ยินคำพูดของมู่สือยั่น

ทั้งตระกูลมู่ พูดได้ว่ามีหนึ่งคนที่ญาติดีกับมู่น่อนน่อนจริงๆ นั่นก็คือ มู่สือยั่น

มู่สือยั่นเป็นลูกชาย ที่ต่อไปจะได้สืบทอดตระกูลมู่ ก็เลยเป็นที่ชื่นชอบของคนตระกูลโดยปริยาย ขนาดคนใช้ยังเคารพมู่สือยั่นมาก

มู่สือยั่นซนตั้งแต่เด็ก ชอบยุ่งนู่นจับนี่ไปทั่ว

ตอนขึ้นม.ปลาย ก็เริ่มคบเพื่อนเหลี่ยมๆไปซิ่งรถ บาร์ กินเหล้า ทั้งวันเอาแต่เที่ยวเล่นไปทั่ว

เขาชอบเที่ยว ไม่เอาการเอางาน แต่จิตใจไม่แย่

อย่างน้อย ตอนเขาอยู่บนทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน เจอมู่น่อนน่อนโดนเพื่อนๆรังแก ก็จะช่วยเธอไล่คนที่รังแกเธอออกไป

ในจุดนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้มู่น่อนน่อนคิดถึงความดีของเขามานาน

แต่ว่า ทั้งสองอายุต่างกัน4ปี ตอนที่มู่น่อนน่อนขึ้นม.ต้น มู่สือยั่นก็โดนโยนออกประเทศแล้ว

มู่ลี่เหยียนโกรธจนควันออกหู แต่กลับไม่รู้จะทำยังไงกับมู่สือยั่น

ไอลูกคนนี้ทั้งวันรู้แต่กินดื่มเที่ยวเล่น ไม่รู้เหมือนใคร

เขาคุมไอลูกคนนี้ไม่อยู่แล้ว!

สายตาของมู่น่อนน่อนเห็นมู่ลี่เหยียนโดนมู่สือยั่นทำให้โกรธจนเดินเข้าคฤหาสน์ไป หูก็ได้ยินเสียงของมู่สือยั่นดังขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม “หาที่กินข้าวสักที่เถอะ ฉันขอ”

“ฉันเชิญพี่ดีกว่า” มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับไปยิ้มให้มู่สือยั่น

มู่สือยั่นตะลึงกับรอยยิ้มของเธอ ผ่านไปหลายวิกว่าจะกลับมา “โอเค พวกเธอนำเลย เดี๋ยวฉันขับตามด้านหลังเอง”

มู่น่อนน่อนนึกถึงความเร็วรถที่มู่สือยั่นขับเมื่อกี้ ถึงกับเครียด พูดว่า “พี่ขับนำเถอะ พวกเราไปกินที่โรงแรมจีนติ่ง”

เธอกลัวทักษะการขับรถของมู่สือยั่นจริงๆ

……

คลับชั้นสูงโรงแรมจีนติ่ง

มู่น่อนน่อนกับมู่สือยั่น นั่งประจันหน้ากันในห้องรับรอง

ข้างๆมีมู่สือยั่นบริกรอยู่ เขาหยิบเมนูมาเปิดแค่หน้าเดียวก็สั่งแล้วหนึ่งอย่าง “อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้…”

มู่น่อนน่อนยิ้มแห้ง ถึงมู่สือยั่นอยู่ต่างประเทษมาหลายปี นิสัยก็ไม่เปลี่ยนไปเลย

ชอบกินดื่มรักสนุก มือเติบเท้าเติบ