ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 274

เครื่องบินใช้เวลาบินนานร่วมสิบชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทาง

เสียงตามสาย เป็นเสียงหวานๆของแอร์โฮสเตสแจ้งเตือนให้ผู้โดยสารรู้ว่าเครื่องบินกำลังจะลงจอด

มู่น่อนน่อนหันมองไปยังนอกหน้าต่าง ท้องทะเลสีฟ้าคราม

นี่เป็นประเทศเดียวในโลกที่ปกคลุมไปทั่วทั้งพื้นที่ รายล้อมไปด้วยทะเล มีพืชและสัตว์ที่โดดเด่นเฉพาะตัวและทิวทัศน์ที่เป็นธรรมชาติ

และที่บังเอิญที่สุดก็คือ นี่เป็นประเทศที่มู่น่อนน่อนครั้งหนึ่งเคยใฝ่ฝันเอาไว้

ในส่วนของเรื่องนี้ เธอเองก็เคยพูดกับเสิ่นชูหานมาก่อน

แต่ว่า เรื่องนี้มันก็ผ่านมานานมากแล้ว

เธอเดาได้ว่าเสิ่นชูหานน่าจะจองตั๋วมายังประเทศนี้ แต่มันก็เป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้น

ทันทีที่ลงจากเครื่อง มู่น่อนน่อนก็รู้สึกได้ถึงคลื่นไอความร้อนที่พุ่งเข้าปะทะมาที่ใบหน้า

ประเทศนี้รายล้อมไปด้วยทะเล ในช่วงเดือนมกราคมนั้นเป็นฤดูที่อบอุ่นที่สุด

มู่น่อนน่อนเดินตามผู้คนออกไป

เธอตัวคนเดียว ไม่มีสัมภาระอะไร ใบหน้าของชาวตะวันออกที่สวยงาม ท่ามกลางผู้คนทั้งโดดเด่นและโดดเดี่ยว

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาที่เธอด้วยความสงสัย

ดีที่ในตอนเรียนนั้นมู่น่อนน่อนเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาก แม้ว่าภาษาอังกฤษของเธอจะไม่ได้ดีมาก แต่การสื่อสารพื้นฐานง่ายๆก็พอจะได้อยู่

เธอนั่งรถไปยังโรงแรมที่อยู่ใกล้ที่สุด ยังไม่ทันได้พักผ่อนเต็มที่ ก็ออกไปหาซื้อคอมพิวเตอร์มาเครื่องหนึ่ง

ก่อนหน้านั้นเธอเคยส่งบทละครให้กับฉินสุ่ยซาน แต่ส่งไปเพียงแค่ครึ่งแรกเท่านั้น และฉินสุ่ยซานในตอนนี้ก็คงจะรู้เรื่องแล้ว ไม่รู้ว่าจะโกรธเธอมากแค่ไหน

มู่น่อนน่อนล็อกอินเข้าอีเมล ในคอมพิวเตอร์นั้นมีจดหมายอยู่หลายฉบับที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน

ฉบับแรกนั้นเสิ่นชูหานเป็นคนส่งมา เมื่อสามชั่วโมงก่อนหน้า ในตอนนั้นเธอเพิ่งจะลงจากเครื่อง

ฉบับที่สองฉินสุ่ยซานเป็นคนส่งมา และที่เหลือด้านล่างเสิ่นเหลียงเป็นคนส่งมา

อีเมลอันนี้เธอใช้มันมาตั้งแต่สมัยที่เธอยังเรียนอยู่ คนที่รู้ไม่ได้มีมากนัก ส่วนใหญ่แล้วใช้มันตอนที่จัดระเบียบงานเท่านั้น แต่เธอมีเพื่อนไม่มาก เลยไม่ได้สมัครอีเมลส่วนตัวอะไรใหม่

มู่น่อนน่อนเลื่อนเมาส์ไปมา ดึงลากลงจนถึงอีเมลฉบับสุดท้าย เปิดอีเมลฉบับล่าสุดที่เสิ่นเหลียงส่งมา

อีเมลอันล่างสุด เสิ่นเหลียงส่งให้เธอเมื่อไม่กี่วันก่อน เป็นตอนที่เธอจุดไฟเผาวิลล่า

หลังจากที่เธอจุดไฟเผาวิลล่า ก็ไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถืออีก ทางเดียวที่เสิ่นเหลียงจะติดต่อเธอได้ ก็คงเป็นการส่งอีเมลหาเธอเท่านั้น

เธอคลิกเปิดดูอีเมลฉบับนั้น

อ่านไปได้แค่ประโยคแรก มู่น่อนน่อนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“มู่น่อนน่อน นี่หล่อนหายหัวไปไหนกันแน่ วิลล่าถูกเผาไหม้จนวอด คนก็หายไปด้วย นี่เหรอที่เธอบอกว่าความพอดี เห็นข้อความนี้แล้วติดต่อกลับมาหาฉันด่วน ไม่งั้นฉันจะโพสต์รูปของเธอลงไปในเว็บโป๊แล้วนะ……”

เสิ่นเหลียงช่างมีนิสัยเหมือนเด็กจริงๆ หากร้อนใจอะไรก็ชอบพูดจาเหลวไหลข่มขู่เธอ

ต่อจากนั้น มู่น่อนน่อนก็เปิดดูฉบับที่สองต่อ

“ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่！！ยังมีชีวิตอยู่ก็ตอบกลับมาสักคำ ！！พรุ่งนี้ฉันจะไปลงรูปเธอแล้วนะ ……”

แล้วถัดมาฉบับที่สาม“ปัดโธ่เอ๊ย ตอบฉันมา”

มู่น่อนน่อนกลั้นขำไม่อยู่ ตอบกลับเสิ่นเหลียงด้วยข้อความสั้นๆ“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่ต้องคิดถึง ”

จากนั้น เธอก็เปิดดูอีเมลที่ฉินสุ่ยซานส่งมาให้เธอ

“มู่น่อนน่อน เธอคิดจะหลอกฉัน ? เธอส่งบทละครมาให้ฉันแค่ครึ่งเดียวหมายความว่ายังไง ? เธอ……”

นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร มีหน้าจอกางกั้น มู่น่อนน่อนก็รู้สึกได้ถึงความกรุ่นโกรธที่มีของฉินสุ่ยซานผ่านอีเมลฉบับนี้

มู่น่อนน่อนตอบกลับเธอ “หนังสือสัญญาส่งมาให้ฉัน แล้วส่วนอีกครึ่งที่เหลือฉันจะส่งกลับไปให้คุณ”

และสุดท้ายก็คืออีเมลของเสิ่นชูหาน

เธอรู้จักกับเสิ่นชูหานเมื่อตอนยังเป็นวัยรุ่น ในตอนที่ความสัมพันธ์ยังไม่ได้แตกหัก สมัยเรียนหากเธอต้องการชีทเรียนวิชาอะไร ก็มักจะขอความช่วยเหลือจากเสิ่นชูหาน

เพราะฉะนั้น เสิ่นชูหานก็จะรู้อีเมลของเธอ

อีเมลของเสิ่นชูหานเหมือนเป็นข้อความสั้นๆ มีเพียงสองคำเท่านั้น “ถึงแล้ว？”

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตอบกลับเขา

ครั้งนี้ที่เธอสามารถหลุดพ้นจากเฉินถิงเซียวมาได้ ก็ติดหนี้บุญคุณเสิ่นชูหาน

เป็นหนี้ก็ต้องใช้คืน

แต่ตอนนี้เธอยังไม่สามารถที่จะชดใช้มันได้ ก็ต้องปล่อยผ่านมันไปก่อน

ปิดอีเมลแล้ว ก็มีข้อความใหม่แจ้งเตือนเข้ามา เป็นอีเมลที่เสิ่นเหลียงส่งมา

ข้อความในอีเมลเป็นคำถามที่มาเป็นชุดๆ “เธออยู่ไหน ? มีเงินใช้ไหม ? ปลอดภัยหรือเปล่า ？”

มู่น่อนน่อนรู้สึกซาบซึ้งใจ ในเวลาแบบนี้ยังมาเป็นห่วงเธอได้ ก็คงจะมีแค่เสิ่นเหลียงเท่านั้นแล้ว

ตอบกลับอีเมลของเสิ่นเหลียง มู่น่อนน่อนก็เก็บข้าวของ ยังไม่ทันได้เช็คเอาท์ก็ออกจากโรงแรมไป

เฉินถิงเซียวฉลาดเกินไป หากเขาต้องการจะตามหาจริงๆ ช้าเร็วก็ต้องตามหาจนเจอ ต่อหน้าเขา มู่น่อนน่อนไม่เคยทำมันสำเร็จเลยสักครั้ง

มู่น่อนน่อนได้เช็กดูบ้านพักโฮมสเตย์ผ่านทางอินเทอร์เน็ต เจ้าของบ้านเป็นสามีภรรยาสูงวัย ลูกๆของพวกเขาทำงานในต่างเมือง ที่เปิดบ้านพักโฮมสเตย์ก็เพราะชอบความครึกครื้นมีชีวิตชีวา

มู่น่อนน่อนได้รับการต้อนรับขับสู้อย่างอบอุ่น

……

เมืองหู้หยาง

บริษัทเสิ้งติ่ง ห้องทำงานของท่านประธาน

เมื่อเสิ่นเหลียงเข้าประตูมาได้เห็นใบหน้าของเฉินถิงเซียว ก็อยากจะหันหลังกลับ

แต่บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูขวางเธอเอาไว้

เธอจึงจำต้องเดินเข้าไป

เฉินถิงเซียวยืนหันหลังให้เธออยู่ตรงหน้าต่าง รูปร่างสูงใหญ่และกำยำของเขาดูเหมือนโดดเดี่ยวและอ้างว้าง

แต่เสิ่นเหลียงไม่เห็นใจเขาเลยสักนิด

เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้จุดประสงค์ที่เฉินถิงเซียวตามเธอมา ถามด้วยรอยยิ้มไปว่า“ ท่านประธานคุณต้องการพบฉัน ? มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ? ”

เฉินถิงเซียวหันกลับมา ดวงตามืดมน ราวกับหมึกดำเข้มข้นที่ยังไม่ละลาย ทำให้ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เสิ่นเหลียงลอบกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ก้มหน้าลงภายใต้สายตาที่จับจ้องมองมาของชายหนุ่ม

ผ่านไปสักพัก เธอก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียว “เธอติดต่อคุณหรือเปล่า？”

“ไม่ค่ะ”แม้ว่าเสิ่นเหลียงจะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ปฏิเสธออกไป

“จริงเหรอ？”

เฉินถิงเซียวไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมา หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งบนโต๊ะแล้วโยนมันให้เธอ

เสิ่นเหลียงยื่นมือไปรับมา ก็พบว่ามันเป็นเอกสารที่สั่งปริ้นบันทึกอีเมลของเธอที่ติอต่อกับมู่น่อนน่อน

เธอกำเอกสารไว้แน่น กับน้ำเสียงที่ทุ่มแบบสุดตัว “ใช่ค่ะ เธอติดต่อฉัน แล้วคุณต้องการอะไร？”

เฉินถิงเซียวให้คนมาแฮ็กคอมพิวเตอร์ของเธอ แล้วเช็กเจออีเมลที่เธอติดต่อกับมู่น่อนน่อน แล้วมันยังไง ?

ใบหน้าของเฉินถิงเซียวแน่นิ่ง พูดอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกไปว่า“ถามเธอว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วบอกเธอว่าคุณจะไปหาเธอ”

เสิ่นเหลียงไม่คิดลังเล พูดปฏิเสธออกไปทันที “ไม่มีทาง”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็รู้สึกราวกับมีแรงกดดันอันหนักอึ้งส่งมาจากเฉินถิงเซียว

เธอถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจตั้งแต่เด็ก กับกู้จือหยั่นแม้ว่าจะมีทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง แต่กู้จือหยั่นก็ไม่เคยเอาจริงกับเธอเลยสักครั้ง

เสิ่นเหลียงก้าวถอยหลังไปสองก้าว พยายามที่จะใช้เหตุผลกับเขา “ ทำไมมู่น่อนน่อนถึงหนีไป คุณไม่รู้สาเหตุเลยเหรอ ? คุณไล่ตามเธอแบบนี้ ให้เธอต้องใช้ชีวิตหนีอย่างหัวซุกหัวซุน นอกจากจะทำให้เธอต้องลำบากแล้ว มันจะเป็นอะไรไปได้อีก ? ”

เห็นชัดว่าเฉินถิงเซียวไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเด็ดขาด“ให้เธอกลับมาอยู่กับผม”

เสิ่นเหลียงพูดเหน็บ“กลับมาอยู่กับคุณแล้วยังไง ? เป็นคนที่‘ตาย’ไปแล้วงั้นเหรอ ? เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง และเป็นคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ ไม่ว่าคุณจะตามตัวเธอกลับมาได้สักกี่ครั้ง เธอก็ยังจะหนีคุณไปอีกอยู่ดี ！”