ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 319

ตอนที่สือเย่ออกไปเพื่อจองตั๋วเครื่องบินให้กับเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวก็เหลือบมองไปทางห้องครัว จากนั้นเขาก็โทรไปหากู้จือหยั่น

“ถ้าไม่ใช่เพราะจะเลี้ยงข้าวฉัน ก็ไม่ต้องพูดอะไร” ครั้งก่อนกู้จือหยั่นได้บังเอิญเจอกับเฉินถิงเซียวที่โรงแรมจีนติ่งก็เท่านั้นเอง

เฉินถิงเซียวกลับไปดูแลบริษัทเฉินซื่อต่อ และก็ให้เขาดูแลโรงแรมจีนติ่งและบริษัทเสิ้งติ่งอยู่คนเดียว

เรื่องที่จะโยนทั้งหมดให้เขาดูแลนั้นเขาก็ไม่ว่าอะไร แต่ยังไงเขาก็มีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทด้วย

เฉินถิงเซียวใช้งานเขาได้ถนัดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อก่อนถ้ามีเวลาพวกเขาก็จะไปทานข้าวด้วยกันหรือไปดื่มด้วยกัน แต่ตอนนี้ ถ้าเขาไม่มีธุระอะไรก็ไม่มีทางติดต่อเขามาแน่นอน

กู้จือหยั่นพยายามตัดขาดความสัมพันธ์กับเฉินถิงเซียวมานับครั้งไม่ถ้วน

เฉินถิงเซียวไม่สนใจสิ่งที่กู้จือหยั่นพูดด้วยซ้ำ เมื่อก่อนกู้จือหยั่นมักจะข่มขู่เขาว่าจะไปโดนตึก

เฉินถิงเซียวพูดกับตัวเองว่า "คืนนี้ฉันจะบินไปที่เมืองM โดยเร็วที่สุดน่าจะใช้เวลาประมาณ3-4วันถึงจะกลับมา ฉันไม่ได้อยู่ในเมืองหู้หยาง ยังไงก็ช่วยฉันดูแลมู่น่อนน่อนด้วย"

กู้จือหยั่นเป็นคนเก่งแต่ปาก แต่เขาไม่กล้าวางสายของเฉินถิงเซียวอยู่ดี

เขาถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "นายไปเมืองMทำไม ไปทำงานเหรอ?"

เฉินถิงเซียวพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "มีธุระน่ะ นายช่วยฉันดูแลมู่น่อนน่อนก็พอแล้ว"

“ได้ได้ได้!” กู้จือหยั่นกลับมาถามอีกรอบ “มีอะไรร้ายแรงนักหนา ทำไมต้องให้ฉันดูแลน่อนน่อนแทนนายด้วย มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกฉันใช่ไหม?”

กู้จือหยั่นไม่ใช่คนนอก เขามีมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับเฉินถิงเซียว ดังนั้นเฉินถิงเซียวก็ไม่อ้อมค้อมอะไร เขาบอกสิ่งที่สำคัญที่สุดกับเขา "ซือเฉิงหยู้กับฉันเป็นพี่น้องแท้ๆ ที่มีพ่อเดียวกัน"

“หือ?” ท่าทีของกู้จือหยั่นดูตื่นเต้นมาก “อะไรกันเนี่ย? ไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม? ซือเฉิงหยู้เป็นลูกชายของป้านายนี่? เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนาย แล้วเสี่ยวฉินล่ะ?”

กู้จือหยั่นมีความคิดที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

เฉินถิงเซียวเพิกเฉยต่อคำถามของเขาโดยตรง น้ำเสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย “ยังไงก็ต้องรบกวนนายด้วยนะ”

“ไปเถอะ ไปเถอะ ไม่ต้องทำท่าเกรงใจขนาดนั้น ฉันรู้สึกกลัว อีกอย่างนะ ต่อให้นายไม่บอกกับฉัน แค่ที่น่อนน่อนสนิทกับเสี่ยวเสิ่นของฉัน แน่นอนว่ายังไงฉันต้องดูแลเธออยู่แล้ว..."

"อืม"

เฉินถิงเซียววางสาย สายตาของเขาเหลือบไปมองรายงานระบุผลตรวจDNAที่วางอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง เขามองไปที่นั่นอยู่นานแสนนาน เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ก่อนจะลุกขึ้นและไปที่ห้องครัว

ในครัว มู่น่อนน่อนกำลังหั่นพริกหยวกอยู่พอดี

เฉินถิงเซียวเป็นคนชอบทานรสจัด ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่ค่อยได้ทำอาหารให้บ่อยนัก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้ทำอาหารให้เขา ดังนั้นเธอจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ถูกปากเขา

ฝีเท้าของเฉินถิงเซียวเบามาก เขาพิงประตูและมองดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่ามู่น่อนน่อนหั่นพริกหยวกเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปหยิบจานก่อนจะยื่นให้กับเธอ

มู่น่อนน่อนกำลังจะหันหลังไปหยิบจานมา เธอก็เห็นว่ามีคนกำลังยื่นจานให้เธอ

เธอหยิบจานแล้วหันไปมองเฉินถิงเซียว “คุณเข้ามาทำไม?”

“หิวแล้ว” เฉินถิงเซียวพูดเบาๆ

แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่รูปร่างของมู่น่อนน่อน

“หิวแล้ว จะมองมาที่ฉันทำไม ไปที่โต๊ะอาหารสิ ใกล้จะเสร็จแล้ว” มู่น่อนน่อนพูดในขณะที่ใช้ศอกดันเขาไปด้วย เธอต้องการผลักเขาออกไปข้างนอก

เฉินถิงเซียวไม่ขยับ เขาเอื้อมมือไปกดไหล่เธอไว้ แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ผมอยากมองคุณให้นานกว่านี้หน่อย”

มู่น่อนน่อนชะงักไป จู่ๆ ชายคนนี้ก็พูดอย่างตรงไปตรงมา มันทำให้เธอรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย

เฉินถิงเซียวยังไม่ไปไหน มันทำให้มู่น่อนน่อนเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“คุณพาสือเย่ไปที่เมืองMด้วยสิ เขาทำงานกับคุณมาหลายปีแล้ว เขาจัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี