ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 320

เฉินถิงเซียวมองไปที่เครื่องหมายคำถามบนนั้น ก่อนที่เขาจะยกยิ้มมุมปาก

นิ้วยาวของเขาแตะไปที่บนหน้าจอไม่กี่ครั้ง: เข้านอนได้แล้ว

มู่น่อนน่อนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เอาแต่อ่านข้อความสองข้อความที่เฉินถิงเซียวส่งมา

ข้อความทั้งสองนั้นรวมกันแล้วมีแค่ไม่กี่ตัวอักษร เขานี่เป็นคนที่หวงตัวอักษรจริงๆ

“งั้นพรุ่งนี้คุณโทรหาฉันนะ รีบกลับมาไวๆ ฉันจะไปนอนแล้ว”

มู่น่อนน่อนส่งข้อความไป และเธอได้รับคำตอบจากเฉินถิงเซียวว่า "ราตรีสวัสดิ์"

เฉินถิงเซียวเก็บโทรศัพท์มือถือ เขาไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกไปหาเฉินเหลียน

เหตุผลที่เขาเลือกมาที่เมืองMในเวลากลางคืน เพื่อจะได้ไม่ถูกเฉินชิงเฟิงจับได้เร็วขนาดนั้น

ถ้าเขาเลือกที่จะมาที่เมืองMในตอนกลางวัน เฉินชิงเฟิงจะรู้ว่าเขาไม่ได้ไปที่บริษัท แล้วเขาจะรู้โดยทันทีว่าเขามาที่เมืองMเพื่อตามหาเฉินเหลียน

เขามาในทันที อีกไม่นานเฉินชิงเฟิงก็น่าจะรู้ว่าเขามาที่เมืองMแล้ว แต่จะต้องใช้เวลามากกว่า 10 ชั่วโมงในการบินจากเมืองหู้หยางมาที่เมืองM แม้ว่าเฉินชิงเฟิงจะมาที่นี่ แต่เขาก็คงมาถึงที่นี่หลังจาก 10 กว่าชั่วโมงนี้

เขามีเวลามากกว่า 10 ชั่วโมงในการ "พูดคุย" กับเฉินเหลียน ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อน

ในห้องโถงเงียบมาก และเฉินเหลียนก็ไม่อยู่

เฉินถิงเซียวถามคนใช้ว่า "คุณนายของพวกเธออยู่ที่ไหน"

คนใช้ตอบด้วยความเคารพ "คุณนายกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องค่ะ"

เฉินถิงเซียวเหลือบมองขึ้นไปชั้นบน แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่บ้านของเฉินเหลียนมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังจำห้องของเฉินเหลียนได้

เขาขึ้นไปชั้นบน และเดินไปที่ประตูห้องของเฉินเหลียน เขายกมือขึ้นแล้วเคาะประตู "คุณป้าครับ"

คนในห้องไม่ตอบสนอง เฉินถิงเซียวยกริมฝีปากขึ้น จากนั้นเขาก็หันหลังจากไปโดยที่ไม่มีรอยยิ้มใดๆ

ผ่านไปสักพักใหญ่ เฉินเหลียนก็ลงมาข้างล่าง

“ถิงเซียว เมื่อกี้แกมาหาฉันเหรอ?” เฉินเหลียนมีใบหน้าที่รู้สึกผิด “ฉันเผลอหลับไปในห้องน่ะ ฉันได้ยินว่ามีคนมาเรียกฉันในตอนสะลึมสะลือ ฉันคิดว่าฉันกำลังฝันไป”

“ถ้าป้าเหนื่อย ก็พักผ่อนเยอะๆ นะครับ”

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวดูราบเรียบ ซึ่งไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ดวงตาของเขาไม่เคยละจากเฉินเหลียนเลย

ดูเหมือนเฉินเหลียนจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อถูกเขามอง เธอฝืนยิ้มออกมา “ไม่ขนาดนั้น ก็แค่อายุเยอะแล้ว แล้วช่วงนี้ก็เป็นหน้าร้อน ก็เลยสูญเสียพลังงานบ่อยๆ น่ะ”

“งั้นคุณป้าควรดูแลสุขภาพให้เยอะๆ นะครับ ป้ายังไม่ทันได้ดูพี่ใหญ่ได้แต่งงานเลย และยังไม่ทันได้อุ้มหลานเลย อย่าเป็นเหมือนคุณปู่นะครับ”

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวทุ้มต่ำ แต่เขาจงใจพูดช้าๆ เพื่อให้คำพูดนี้ฟังดูมืดมนเล็กน้อย

เฉินเหลียนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเรื่องไปถามถึงคุณท่านเฉิน "พ่อของฉันเป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

เฉินถิงเซียวเอียงศีรษะเล็กน้อย นิ้วมือยาวของเขาก็แตะไปที่ที่วางแขนบนโซฟา และคำพูดที่เขาพูดออกมาดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรเลย “ในเมื่อคุณป้าเป็นห่วงเขาขนาดนั้น ทำไมไม่กลับไปอยู่กับคุณลุงล่ะ? พี่ใหญ่กับเสี่ยวฉินก็อยู่ในประเทศ”

“ลุงกับป้าก็กำลังคุยเรื่องนี้กันอยู่...” เฉินเหลียนหลับตาลง เพื่อจะได้ไม่มองเฉินถิงเซียว

ทั้งสองพูดคุยกัน ในเรื่องที่ไม่ได้สำคัญมากนัก

เฉินถิงเซียวเฝ้าสังเกตท่าทีของเฉินเหลียน เขาพบว่าทุกครั้งที่เธอมองมาที่เขา เธอจะรีบหลบสายตาบางครั้งก็เปลี่ยนท่านั่งเป็นครั้งคราว

เฉินเหลียนเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเฉิน เธอจึงมีครูสอนเรื่องมารยาทมาตั้งแต่เด็ก เธอดูสง่างามอยู่เสมอ แต่พฤติกรรมของเธอในเวลานี้

ล้วนแสดงถึงความตึงเครียดและความวิตกกังวลในใจของเธอ

เฉินถิงเซียวรู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว