ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 321

เมื่อเฉินถิงเซียวกลับมาถึงยังห้องพักแล้ว พลางเอาคำพูดของเฉินเหลียนกลบฝังอยู่ในหัวสมอง

ไม่มีข้อบกพร่องตรงไหน แถมยังพูดได้อย่างเห็นภาพ แต่มักรู้สึกว่ามันมีบางอย่างไม่ดูไม่ถูกต้อง

เฉินถิงเซียวรู้สึกว่า เขายังจำเป็นที่ต้องไปเจอกับซือหมิงหวนดูสักครั้ง

ซือหมิงหวนกับเฉินเหลียนเป็นสามีภรรยากันตั้งแต่อายุยังน้อย แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ความรู้สึกกลับย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ

ในความทรงจำซือหมิงหวนเป็นคนที่ทั้งอ่อนโยนและช่างพิถีพิถันมาก เป็นศิลปินที่ความโรแมนติกเป็นพิเศษเฉพาะตัว และมีชื่อเสียงโด่งดังตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เพราะต้องอยู่เป็นเพื่อนกับเฉินเหลียน ส่วนเขานั้นไม่ค่อยคิดอะไรมากกับหน้าที่การงานของตนเอง

ในทางกลับกันในหลายปีนี้ มัวแต่หมกมุ่นกับวนเวียนเกี่ยวกับการจัดนิทรรศการภาพวาด จนกระทั่งไม่กลับมาที่ตระกูลเฉินในช่วงวันตรุษจีนเลย

เฉินถิงเซียวตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างเพื่อสอบถามเบอร์โทรศัพท์ของซือหมิงหวนกับคนรับใช้

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่บ้านของเฉินเหลียน ความสัมพันธ์ระหว่างซือหมิงหวนก็ดูไม่เลวพอตัว แต่หลังจากที่เขากลับไปยังเมืองหู้หยางแล้ว ทั้งสองคนติดต่อกันน้อยครั้งมาก และในเวลานี้ก็ไม่มีการไปมาหาสู่กันเลย

เขากดโทรศัพท์ไปหาซือหมิงหวนทันที

เสียงรอสายดังอยู่หลายครั้งถึงมีการกดรับสาย

“สวัสดีครับ?” น้ำเสียงของซือหมิงหวนอ่อนโยนมาก เรื่องนี้ซือเฉิงหยู้ก็เป็นเหมือนเขาเช่นกัน

เฉินถิงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อาเขย ผมเอง”

น้ำเสียงของซือหมิงหวนเริ่มตกใจเล็กน้อย “ถิงเซียวเหรอ?”

“ผมเอง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ มีเวลาพอมานั่งคุยกันสักหน่อยไหมครับ?” ความทรงจำเกี่ยวกับซือหมิงหวนของเฉินถิงเซียวซึ่งมันหยุดอยู่หลายปีก่อน แต่เขารู้ดีว่าซือหมิงหวนไม่มีวันปฏิเสธคำร้องขอเรื่องนี้ของเขาแน่

ซือหมิงหวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ถึงได้ตอบกลับมา “ได้แน่นอน แต่ว่าฉันไม่กลับไปที่เมืองหุ้ยหยางนะ”

“ผมอยู่ที่ เมืองMอยู่ในบ้านของคุณ”

เสียงปลายสายเงียบงันอยู่ชั่วครู่

เฉินถิงเซียวไม่ได้ซักไซ้เร่งรัดซือหมิงหวนแต่อย่างใด ทำได้แค่รอคอยคำตอบจากเขาอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

“ตกลง งานนิทรรศการภาพวาดของฉันทางนี้วันนี้จะเสร็จงานช่วงตอนบ่าย คืนนี้ฉันจะกลับบ้าน แต่ว่าเรื่องนี้คุณอย่าให้อาของคุณรู้เรื่องก็แล้วกัน”

“ผมรู้เรื่องแล้ว”

ซือหมิงหวนกลับมาคืนนี้ เวลาช่างเหมาะเจาะพอดี

หลังจากวางสายแล้ว เฉินถิงเซียวหรี่ตาลงเล็กน้อย ในหัวสมองพลันครุ่นคิดกับคำพูดประโยคนั้นของซือหมิงหวน “อย่าให้อาคุณรู้เรื่อง”

คำพูดนี้เมื่อเอามาวิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เนื้อหาภายในมันช่างมากมายเหลือเกิน

ไม่ให้เฉินเหลียนรู้เรื่องด้วย ซือหมิงหวนจะยินยอมที่จะพูดคุยกับเฉินถิงเซียวแทน

ส่วนเฉินถิงเซียวเองก็ไม่พูดเรื่องที่ต้องการจะพูดออกมาเลยด้วยซ้ำ

เห็นได้อย่างชัดเจนมากกว่าซือหมิงหวนรู้เรื่องว่าเฉินถิงเซียวต้องการมาคุยกับเขาว่าเป็นเรื่องอะไร

นี่คือความเข้าใจโดยปริยายระหว่างคนฉลาดเฉลียวที่มีต่อกัน

……

เวลาย่ำค่ำ หลังจากที่เฉินถิงเซียวโทรศัพท์มาหาซือหมิงหวนหนึ่งครั้ง ก็นัดเจอกันที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งในตัวเมือง

ตอนที่เฉินถิงเซียวมาถึง เป็นเวลา 6 โมงเย็นพอดี

เขาสั่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง พร้อมทั้งนั่งเลือกนั่งริมหน้าต่างที่สามารถเห็นตำแหน่งที่จอดรถตรงประตูพอดี เพื่อรอให้ซือหมิงหวนมาหา

หลังจากเขารอเกือบครึ่งชั่วโมงนั้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นระงมอยู่หลายเสียง

จากนั้นก็มีสีฝีเท้าและเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกดังขึ้นระงมไปทั่ว

“พระเจ้า เกิดอุบัติเหตุรถชนกัน!”

“คนเป็นไงบ้าง?”

“รีบเรียกรถพยาบาลเร็ว”

เฉินถิงเซียวย่นคิ้วเล็กน้อย ตอนแรกก็ไม่สนใจสักเท่าไหร่

จู่ ๆ เขาก็เหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ พลันผุดลุกและมุ่งหน้าเดินออกไปทางด้านนอกทันที

เขาแหวกกลุ่มคนเข้าไป และไปยืนอยู่ด้านหน้าของคนที่โดนรถชนคนนั้น

คนที่ถูกชนเป็นชายวัยกลางคน เสื้อเชิ้ตสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจนแดงไปทั่ว เหลือแค่ช่วงคอเสื้อเท่านั้นที่มีสีขาวหลงเหลืออยู่เล็กน้อย ใบหน้าทั้งหน้าถูกชนจนไม่สามารถเห็นใบหน้าเดิมได้สักเท่าไหร่

เฉินถิงเซียวคุกเข่าลง พลางยื่นมือออกไปปาดคราบเลือดที่อยู่บนหน้าของเขา จนพอสามารถเห็นใบหน้าที่ชัดเจนเดิมของเขาได้

ผู้ชายคนนี้ ก็คือ ซือหมิงหวน!

การกระทำของเฉินถิงเซียวค้างเติ่งอยู่กับที่ และเปล่งเสียงเรียก “อาเขย? ซือหมิงหวน?”