ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 323

ปล่อยให้เฉินถิงเซียวโกรธจนใกล้จะปะทุควันออกหูอยู่แล้ว เฉินถิงเซียวก็ยังคงแสดงท่าทางตามสบายสงบ “แต่ว่าตอนนี้ผมไม่รู้สึกว่าบริษัทเฉิงซื่อมีประโยชน์กับผมเลย”

เฉินชิงเฟิงส่งเสียงงึมงำอย่างเย็นชาใส่ “ที่แกใช้แกกินอยู่ทุกอย่าง และชื่อเสียงของแก สิ่งไหนที่ไม่ใช่ตระกูลเฉินหยิบยื่นให้แกกัน!”

“ผมไม่อยากได้พวกนี้ แม้ว่าจะไม่มีตระกูลเฉิน ผมก็คือเฉินถิงเซียวคนเดิม ส่วนคุณล่ะ? ไม่มีตระกูลเฉิน คุณเป็นใครกันแน่?” คำพูดของเฉินถิงเซียวพูดตรงจี้ใจดำ ราวกับต้องการแหกหน้าของเฉินชิงเฟิง

“แกคิดว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม?” เฉินชิงเฟิงพูดจบ ก็แสยะยิ้มกลับเล็กน้อย “แกลองลงมือกับบริษัทเฉินซื่อดูไหมล่ะ”

บรรยากาศในห้องอาหารเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดขึ้นมาทันที

ทั้งสองคนสบตากัน ผ่านไปสักพัก จนเฉินถิงเซียวพูดประโยคหนึ่งออกมาจากไรฟันด้วยอารมณ์โมโห “ลูกสาวผมอยู่ที่ไหน?”

“ลูกสาวแกอยู่ที่ไหนฉันจะไปรู้ได้ยังไงกัน? เธอถูกแกซ่อนเอาไว้ไม่ใช่เหรอ?” อาการแสยะยิ้มเฉินชิงเฟิงปรากฏอยู่บนใบหน้า ทว่ารอยยิ้มเช่นนั้นไม่แสดงความหมายเป็นนัยที่อยู่ซ่อนลึกอยู่ในดวงตา

มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะของเฉินถิงเซียวกำหมัดเอาไว้แน่น หัวคิ้วพลันปรากฏกลิ่นอายของการดูหมิ่นเล็กน้อยออกมา

ในความทรงจำของเฉินชิงเฟิงนั้น เฉินถิงเซียวในวัยเด็กความจริงแล้วมีแต่คนชอบ แต่หลังจากที่มารดาเสียชีวิตไปแล้ว สองคนพ่อลูกก็ยิ่งห่างเหินกันขึ้นเรื่อย ๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลายปีนี้ ออร่าบนตัวของเฉินถิงเซียวยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นลูกชายแท้ๆ ของตนเอง เวลาส่วนใหญ่เขากลับมองเขาไม่ออกแถมยากแก่การคาดเดาใจได้

ด้วยเหตุปัจจัยเช่นนี้ บางครั้งเฉินชิงเฟิงก็เริ่มกลัวเฉินถิงเซียวเล็กน้อย

แต่ว่าข้อบกพร่องถึงขั้นที่ทำให้เอาชีวิตของเฉินถิงเซียวได้ นั่นก็คือการให้ความสำคัญกับความรู้สึกมากเกินไป

เขาแค่จับจุดข้อบกพร่องของเฉินถิงเซียวเรื่องนี้เอาไว้ได้ งั้นก็สามารถควบคุมเฉินถิงเซียวให้อยู่ในกำมือได้แล้ว

เฉินชิงเฟิงถึงมาถึงเรื่องนี้ ความรู้สึกที่แสดงออกมาทางสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นลึกซึ้งทันที “หลานสาวของฉันต้องเป็นเจ้าตัวเล็กที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู มีเวลา ก็พากลับมาที่บ้านเก่าให้ฉันดูหน่อย ถึงอย่างไรก็เป็นสายเลือดของตระกูลเฉิน ความบาดหมางระหว่างเรา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย”

พูดจบ เขาก็จ้องมองเฉินถิงเซียวอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและจากไป

คนรับใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกห้องอาหาร เมื่อเห็นเฉินชิงเฟิงที่เดินออกมาแล้ว ก็เรียกเพื่อแสดงความเคารพ “คุณเฉิน”

วินาที่ต่อมา ในห้องอาหารก็เกิดเสียงจานชามของกระทบกับพื้นจะมีเสียงแตกละเอียดดังลั่นอยู่สักพัก

เสียงนั้นดังลั่นจนแสบแก้วหู

คนรับใช้เดินเข้ามาอย่างตื่นตระหนกทันที ก็เห็นว่าเฉินถิงเซียวก้มหน้าอยู่ พลางงอตัวลง และมือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นอยู่บนโต๊ะอาหาร อีกทั้งรัศมีความรุนแรงแผ่ออกมาบนตัว

บนพื้นมีเศษอาหารเลอะเทอะไปทั่ว มีทั้งอาหารที่ยังกินไม่หมดรวมถึงเศษจานชามที่แตกละเอียด มองแวบเดียวก็รู้ว่าเฉินถิงเซียวนั้นกวาดทุกอย่างลงมาอยู่ที่พื้น

คนรับใช้เดินนำหน้าขึ้นมาอย่างระแวดระวัง และไม่กล้ามาจะถามอะไรมาก “คุณชายเฉินคะ เดี๋ยวฉันขอจัดการเก็บกวาดที่นี่สักหน่อยค่ะ...”

เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ

คนรับใช้มองออกว่าเฉินถิงเซียวไม่มีกระจิตกระใจที่จะสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ จึงตัดสินใจเองในการเรียกคนรับใช้อีกสองคนที่เข้ามาทำความสะอาดในห้องอาหารทันที

เฉินถิงเซียวก้มศีรษะลง นัยน์ตาแสดงอาการกระหายเลือดและโหดเหี้ยม

คำพูดของเฉินชิงเฟิงที่เพิ่งพูดออกมานั้น ดูผิวเผินแม้ว่าจะปฏิเสธว่าเขาได้ให้คนไปลักพาตัวเฉินมู่ไป ทว่าประโยคสุดท้ายนั่นก็เป็นชัดเจนแล้วว่ามันเป็นการข่มขู่เขาอยู่

คำพูดคำจาของเฉินชิงเฟิงก็เห็นอย่างชัดเจนแล้ว ถ้าพวกเขาสองคนอยู่รอดปลอดภัยโดยไม่มีอันตรายใดๆ เฉินมู่ก็จะไม่เป็นไรด้วย

ในทางกลับกัน เขาจะปฏิบัติตัวอย่างไรกับเฉินมู่ เรื่องนี้ก็ยากที่จะพูดได้

ท่าทางเด็ดขาดมั่นใจว่าสามารถเอาอยู่ได้ นั่นก็เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนที่สุดแล้ว

ว่าเฉินมู่ถูกเฉินชิงเฟิงให้คนมาลักพาตัวไป จุดประสงค์ของเขาก็คือต้องการใช้เฉินมู่มาข่มขู่เฉินถิงเซียว

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉินชิงเฟิงจะเหินห่างเย็นชาใส่กันมากก็ตาม แต่ก็ไม่เคยยุ่มย่ามเรื่องของอีกฝ่าย

เขากลับไม่คิดเลยว่า เฉินชิงเฟิงจะสนใจในตัวของเฉินมู่ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

เฉินชิงเฟิงสามารถลงมือทำเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เฉินถิงเซียวก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมในเรื่องที่ซ่อนเร้นที่เกิดขึ้นกับมารดาในเวลานั้น

ส่วนเรื่องคุณท่านเฉินเอง ก็ต้องมีอะไรที่ซ่อนเร้นอยู่อย่างแน่นอน

แต่พอเรื่องที่มันเกินขึ้นตามกันมา

เฉินถิงเซียวรู้สึกว่า คำว่า “สุดวิสัย” มีความเป็นไปได้มากกว่ามีต้นตอมาจากคดีลักพาตัวในปีนั้นอย่างแน่นอน